Κάνες, 2001. «Δεν νιώθω διαφορετική ως ηθοποιός», μας έλεγε η Οντρέ Τοτού για την εμπειρία της στο «Αμελί» του Ζαν Πιερ Ζενέ, απαντώντας στο ερώτημα κατά πόσο άλλαξε η ζωή της μετά την απήχηση του φιλμ στη Γαλλία και τη βράβευσή της με Σεζάρ. Εκτοτε, στα έξι χρόνια που πέρασαν, μεσολάβησαν πολλά. Ανάμεσα σε άλλα, ο διεθνής εισπρακτικός και καλλιτεχνικός θρίαμβος του «Αμελί» που οδήγησε μάλιστα σε πέντε Οσκαρικές υποψηφιότητες το 2002.
Ο πρώτος επιτυχημένος αγγλόφωνος ρόλος της στο «Βρόμικα όμορφα πράγματα» του Στίβεν Φρίαρς, που συμμετείχε την ίδια χρονιά στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας.
Σουξέ
Αλλο ένα παγκόσμιο σουξέ με τους «Ατέλειωτους αρραβώνες», το 2004, με σκηνοθέτη τον Ζενέ και πάλι. Και, κυρίως, η μεγάλη της χολιγουντιανή δοκιμασία με τον πολυσυζητημένο «Κώδικα Ντα Βίντσι», που την έστεψε μία από τις πιο φημισμένες Γαλλίδες «διεθνείς» στον κόσμο.
Οχι κι άσχημα για μια επαρχιώτισσα -γεννήθηκε στην Μπομόν, στις 9 Αυγούστου του 1976- που ήθελε κάποτε να γίνει ανθρωπολόγος, αλλά σπούδασε σύγχρονη φιλολογία, για να καταλήξει τελικά στα θρανία της φημισμένης παριζιάνικης δραματικής σχολής «Cours Florent». Και από εκεί σε μικρούς ρόλους στη γαλλική τηλεόραση, πριν, το 1999, γίνει γνωστή με την κομεντί της Τονί Μαρσάλ «Ινστιτούτο ομορφιάς», στον ρόλο μιας νεαρής αισθητικού που υποκύπτει στην ερωτική πολιορκία ενός πλούσιου ηλικιωμένου πελάτη της - ερμηνεία που της χάρισε μάλιστα το Σεζάρ Ανερχόμενης Ηθοποιού.
Λοιπόν, μετά τέτοια δόξα και δημοσιότητα, τι θα απαντούσε σήμερα η 31χρονη Οντρέ στην ίδια ερώτηση που της είχαμε θέσει το 2001; Και πόσο αέρα μπορεί να πήραν τα μυαλά της μετά τον ογκόλιθο «Ντα Βίντσι», που την έκανε πρωτοσέλιδο, στο πλευρό του Τομ Χανκς, στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη;
Διαφορετικός άνθρωπος, δεν ξέρουμε. Διαφορετική ηθοποιός, δεν νομίζουμε. Πιθανότατα, την ίδια απάντηση θα παίρναμε και τώρα, αν κρίνουμε από το γεγονός πως δεν ξαναπήγε στο Χόλιγουντ από την εποχή της ταινίας του Ρον Χάουαρντ, κι ας της έγιναν προτάσεις με ουχί ευκαταφρόνητες αμοιβές.
Απόδειξη: οι δύο πιο πρόσφατες ταινίες της, γαλλικές, γαλλικότατες και απόλυτα αντιπροσωπευτικές του μινιόν, διακριτικού φιζίκ της, του γλυκού μεσογειακού χαμόγελου, των διαπεραστικών μαύρων ματιών, της λεπτής, ευγενικής φωνής της.
Εναν μήνα πριν, την απολαύσαμε ως «Κορίτσι για σπίτι», στον ρόλο μιας πανούργας όσο και γλυκύτατης μοιραίας γυναίκας, σε μια από τις πιο έξυπνες ρομαντικές κομεντί της χρονιάς - και σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες ενός θεαματικά... μέτριου καλοκαιριού.
Και από την ερχόμενη Πέμπτη, θα τη χορτάσουμε στο αισθηματικό δράμα του Κλοντ Μπερί «Φτάνει να μαστε μαζί», στον ρόλο μιας ανεξάρτητης καλλιτέχνιδας που τα φέρνει βόλτα ως παραδουλεύτρα σε παριζιάνικα διαμερίσματα, συνάπτει μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας μ έναν αριστοκράτη πελάτη της και τον μποέμ, γυναικά συγκάτοικό του και αναλαμβάνει τη φροντίδα της κατάκοιτης γιαγιάς του τελευταίου.
«Είναι πολύ σημαντικό για μένα μια ταινία να είναι ευαίσθητη, έξυπνη και διακριτική», λέει η ίδια για τις επιλογές της. Τα παραπάνω δύο φιλμ -μεγάλες επιτυχίες του περασμένου χειμώνα στη Γαλλία- αντανακλούν ακριβώς αυτό: την επιθυμία μιας ταλαντούχας ηθοποιού που δοκίμασε τον θόρυβο του μπλοκμπάστερ για να αποσυρθεί στη σιγουριά της μητρικής γλώσσας και στην ασφάλεια του ύφους και του είδους που ταιριάζουν στο προφίλ της.
Ποιος ξέρει, ίσως επειδή η πιτσιρίκα από την Μπομόν να κουβαλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της το περιστατικό με τον Ζενέ, όταν ο σκηνοθέτης είδε συμπτωματικά μια αφίσα του «Ινστιτούτου ομορφιάς» στη γειτονιά του στη Βαστίλη και έτσι επέλεξε την Τοτού για «Αμελί», ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή προόριζε τον ρόλο για την Εμιλι Γουότσον.
Να αναγνωρίζει, δηλαδή, πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε ο παράγοντας τύχη στην ανάδειξη του ταλέντου της, το οποίο θα βρει τον προσεχή χειμώνα έδαφος να ανθίσει ακόμα περισσότερο, όταν η Τοτού θα κληθεί να υποδυθεί την Κοκό Σανέλ στο άτιτλο, προσωρινά, βιογραφικό φιλμ που ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει η Αν Φοντέν.
Ρόμπυ Εκσιέλ
