Η Φράνσις Μπιν Κομπέιν (Frances Bean Cobain) δίνει μια συνέντευξη χείμαρρο στο περιοδικό Rolling Stone, όπου, μεταξύ άλλων, "ξεμπροστιάζει" κανονικότατα τους διάσημους γονείς της.
Στα 22 της χρόνια, η κόρη του Κερτ Κομπέιν (Kurt Cobain) και της Κόρτνεϊ Λοβ (Courtney Love) νιώθει ότι πατά γερά στα πόδια της και έχοντας παλέψει επί χρόνια με τους δαίμονές της, μιλά ανοιχτά για την "ιδιαίτερη" οικογένειά της.
Για την ιστορία να θυμήσουμε πως όταν ο διάσημος τραγουδιστής των Nirvana πέθανε το 1994 σε ηλικία 27 ετών, η κόρη του ήταν μόλις 2 ετών, ενώ η μαμά Κόρτνεϊ δεν έχει κρύψει ότι "έκανε χρήση ηρωίνης ακόμη και όταν ήταν έγκυος".
Στη φωτογραφία που ακολουθεί μαμά και κόρη τον καιρό που μιλούσαν ακόμη γιατί κάποια στιγμή οι "διπλωματικές σχέσεις" κόπηκαν βίαια...
Στη συνέντευξη αυτή η Φράνσις μιλά πρώτη φορά και για την αυτοκτονία του πατέρα της ως εξής:
"Ο Κερτ έφτασε σε ένα σημείο όπου προφανώς χρειάστηκε να θυσιάσει και το παραμικρό σημείο του εαυτού του για την τεχνη του, επειδή ο κόσμος το απαίτησε από εκείνον. Νομίζωι πως αυτός ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους δεν ήθελε να βρίσκεται πια εδώ και όλοι θα ήταν πιο ευχαριστιμένοι μαζί του.
Στην πραγματικότητα, αν είχε ζήσει, θα είχα έναν πατέρα. Και αυτό θα ήταν μια απίστευτη εμπειρία"
Τώρα βέβαια, μπορεί να πιστεύει ότι ο πατέρας της θυσίασε τη ζωή του για τη μουσική του αλλά αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι εκείνη απολαμβάνει το αποτέλεσμα. Το αντίθετο μάλιστα.
"Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φαν των Nirvana. Σόρι άνθρωποι της διαφήμισης, αλλά εγώ είμαι περισσότερο ο τύπος που ακούει Mercury, Oasis, Brian Jonestown Massacre. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η γκραντζ σκηνή".
Τι να πει κανείς; Συμβαίνουν και αυτά... Και είπε κι άλλα!
Οι αποκαλύψεις σχετικά με τον πατέρα της δεν σταματούν εκεί. Η Φράνσις, την οποία βλέπετε εδώ στην εντυπωσιακή φωτογραφία που συνοδεύει τη συνέντευξη στο Rolling Stone, έδωσε και τη χαριστική βολή στον Κερτ λίγο παρακάτω, γυρίζοντας πίσω τον χρόνο στη στιγμή που αντιλήφθηκε ποιος ήταν ακριβώς ο πατέρας της -για όλους τους άλλους, τουλάχιστον.
"Θα ένιωθα πολύ πιο περίεργα αν ήμουν φαν του. Ήταν γύρω στα 15 μου όταν αντιλήφθηκα όταν δεν τον γλίτωνα με τίποτα. Ακόμη και όταν βρισκόμουν στο αυτοκίνητο και άκουγα ραδιόφωνο, νάσου κι ο πατέρας μου. Είναι μεγαλύτερο από τη ζωή. Και η κουλτούρα μας έχει εμμονή με τους νεκρούς μουσικούς, έτσι κι αλλιώς. Λατρεύουμε να τους τοποθετούμε σε βάθρο.
Αν ο Κερτ ήταν απλά ένας ακόμη τύπος που εγκατέλειψε την οικογένειά ου με τον χειρότερο δυνατό τρόπο... Αλλά δεν ήταν. Ενέπνευσε ανθρώπους που τελικά τον τοποθέτησαν σε βάθρο"
Ο θυμός της νεαρής για την αυτοκτονία του πατέρα της είναι έκδηλος, αλλά... ποιος την αδικεί;
