«Ήταν τόσο δύσκολη η φάση της ανεργίας που με έφερε στα όρια της κατάθλιψης. Εργαζόμουν ως ιδιωτικός υπάλληλος κάπου αλλού, και κάποια στιγμή και αυτό σταμάτησε λόγω περικοπών. Οι απολύσεις στην Ελλάδα είναι καθημερινό φαινόμενο. Έτσι, λοιπόν, έγινα προσωρινά γκαρσόνι, κάτι που με έσωσε από μια πιθανή αυτοκτονία. Είναι πραγματικά συνταρακτικό και συγκλονιστικό. Έναν χρόνο χτυπούσα πόρτες, είτε σε βενζινάδικα είτε οπουδήποτε. Παρότι είχα κλείσει και μια θεατρική παράσταση, μου είπαν ότι δεν μπορούμε να σε πληρώσουμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα πραγματοποιηθεί», δήλωσε ο ηθοποιός και συνέχισε:
«Ήταν οριακή η κατάσταση. Και όλο αυτό παλεύτηκε με αγαπημένους φίλους. Με βοήθησαν κάποιοι. Είχα και τη στήριξη του αδελφού μου σε αυτό το πολύ δύσκολο κομμάτι. Δεν άντεχα να κοιτάω το ταβάνι, να βλέπω τηλεόραση χωρίς να έχω κάτι να κάνω, ενώ μέχρι τότε δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Να πρέπει να μετράς τα ψιλά για τα τσιγάρα και να έχεις τον ΕΝΦΙΑ. Έχασα το χαμόγελο μου, δεν είχα όρεξη να βγω από το σπίτι. Ήμουν στην αυλή μου στη Σαλαμίνα και δεν ήθελα να επικοινωνήσω με κανέναν. Κάποια στιγμή, όμως είπα πως πρέπει να σηκωθώ, πρέπει να παλέψω να σταθώ στα πόδια μου, γιατί η μισή Ελλάδα και παραπάνω είναι σε αυτή την κατάσταση. Έτσι λοιπόν άρχισα να χτυπάω πόρτες».
Σε ερώτηση εάν αποπειράθηκε να δώσει τέλος στη ζωή του, παραδέχτηκε πως όχι μόνο το σκέφτηκε, αλλά το έκανε -εν μέρει- πράξη:
«Αποπειράθηκα. Είχα ένα μαχαίρι και λέω δεν κόβω τις φλέβες μου; Μόλις όμως είδα ότι έβγαινε λίγο αίμα, ταρακουνήθηκα και είπα «θα ζήσω». Ξαναείδα το ηλιοβασίλεμα και το ανοιχτό πέλαγος και είπα ότι δεν αξίζει ο κόπος να πεθάνεις για 3.000 – 4.000 ευρώ. Αξίζει να δώσεις μια νέα μάχη και αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Με θέληση και πείσμα όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε, Έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση που με έφερε να κάνω... stand up comedy σερβιρίσματος. Η ζωή άλλωστε είμαι πολύ πιο δυνατή από τον οποιονδήποτε θάνατο».
