«Αυτό που έχω παρατηρήσει εδώ και 250 χρόνια, όσο υπάρχει αμερικανικό σινεμά είναι ότι ρουφάμε αμερικανική παραγωγή. Δηλαδή, τις ταινίες, το τραγούδι, τον τρόπο ζωής, καλά τον τρόπο ντυσίματος δεν το συζητάω, κι εγώ σαν τον καουμπόη ήρθα. Έχουμε «ρουφήξει έτσι, που έχουμε σταματήσει να ξέρουμε ποιοι είμαστε, ποια είναι η ταυτότητα μας.

Ποιοί είμαστε; Είμαστε Έλληνες. Τι θα πει είμαι Έλληνας; Οπότε σημαίνει ότι έχω πράγμα να αντλήσω. Έχουμε πηγές. Και δεν κάνουμε τίποτα. Έχουμε ακινητοποιηθεί και ψωνίζουμε ΝτιΚαπριο, ΝτιΤζολί κλπ. Μια χαρά είναι οι άνθρωποι, αλλά έχουμε ακινητοποιηθεί. Εμείς τι είμαστε; Τελευταίοι; Γιατί τα ρουφάμε και τα καταπίνουμε έτσι σαν εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα γύρω από αυτά;»

Και επειδή μπορεί να αναρωτιέσαι όλη αυτή η εισαγωγή πού κολλάει με το «Σ’ αγαπώ, Μ’ αγαπάς» ιδού και η απάντηση:

«Το «Σ'αγαπώ Μ' αγαπάς» ήρθε από τον Καναδά. Εγώ είχα ξεκινήσει πριν από το «Σ'αγαπώ Μ' αγαπάς» να συζητάω για ένα κόνσεπτ που να είναι λίγο μανιτζέβελο, λίγο σφηνάκι, λίγο μικρό όπως ήταν το «Σ' αγαπώ μ' αγαπάς». Και μου λένε μετά από καιρό οι άνθρωποι στο MEGA και μπράβο τους «Βρήκαμε κάτι περίπου σαν αυτό που σκέφτεσαι, μα σαν να το έκανες εσύ!». Δεν μπήκε κανένας στον κόπο, μαζί κι εγώ, να ψαχτούμε να το «γεννήσουμε» εμείς αυτό το πράγμα, πήγαμε και το ψωνίσαμε. Εγώ έκατσα και το έκανα διασκευή, «του άλλαξα τα πέταλα», καλύτερα να έγραφα δικό μου γιατί μου βγήκε η Παναγία και πληρώνονταν και οι Καναδοί. Δηλαδή όλα αυτά δεν είναι φύρα; Δεν χάνουμε ενέργεια;»