Οχι το Νόμπελ δεν ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί. Αλλά μια «αναθεματισμένη καταστροφή».

Η Ντόρις Λέσινγκ, 88 χρόνων σήμερα και βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007, τα είπε έξω απ τα δόντια σε συνέντευξή της στο βρετανικό ραδιόφωνο.

«Αυτό που κάνω τώρα είναι να δίνω συνεντεύξεις και να περνάω ώρες για να με φωτογραφήσουν», σχολίασε η συγγραφέας, προσθέτοντας ότι μάλλον έχει έρθει η ώρα να παρατήσει το γράψιμο.

Το αυξημένο ενδιαφέρον των μίντια προς αυτή, στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, κατέστησε τη συγγραφή ενός βιβλίου σχεδόν αδύνατη για τη Λέσινγκ. «Το γράψιμο σταμάτησε. Δεν έχω ενέργεια πια. Γι αυτό λέω σε όσους είναι νεότεροι από μένα, μη νομίζετε ότι θα το έχετε για πάντα. Χρησιμοποιήστε το όσο το έχετε, γιατί θα φύγει, ξεφεύγει σαν το νερό σε λούκι», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Η Λέσινγκ είναι η 11η γυναίκα που κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας στα 106 χρόνια ζωής του θεσμού. «Το ευχαριστώ φαίνεται να μην είναι αρκετό, όταν έχεις κερδίσει το μεγαλύτερο βραβείο όλων», είχε πει για το επίτευγμά της, αν και δεν είχε μπορέσει να παρευρεθεί στην απονομή της Στοκχόλμης λόγω προβλημάτων υγείας (η βράβευσή της στάθηκε η αφορμή για να θυμηθεί πως τη δεκαετία του 60 οι κριτές στην Ακαδημία του Νόμπελ δεν τη συμπαθούσαν καθόλου, κατά πως την ενημέρωναν τότε, γι αυτό και θεωρούσε απίθανο να κατακτήσει κάποτε το βραβείο).

Η Λέσινγκ γεννήθηκε στο Ιράν και μετοίκησε με τους γονείς τους στη Ζιμπάμπουε, όταν ήταν παιδί, προτού η οικογένεια εγκατασταθεί μόνιμα στην Αγγλία το 1949.

Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το γρασίδι τραγουδά», κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο. Μέχρι σήμερα έχει γράψει πάνω από 50 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, απομνημονεύματα και συλλογές διηγημάτων.

Το «Χρυσό σημειωματάριο» (μία από τις καλύτερες δουλειές της μαζί με τον «Καλό τρομοκράτη») θεωρείται από πολλούς υπόδειγμα κλασικού φεμινιστικού μυθιστορήματος, αν και η συγγραφέας διαχώρισε τις θέσεις της από εκείνες του κινήματος.

Το τελευταίο της βιβλίο είναι η εν μέρει φανταστική αυτοβιογραφία «Αλφρεντ και Εμιλι».