Συγγραφέας, δημοσιογράφος, γυναικοκατακτητής και... στυγερός δολοφόνος, ο αγαπημένος της βιεννέζικης ελίτ Τζακ Ουντερβέγκερ, «πήρε» σάρκα και οστά την εβδομάδα που μας πέρασε στη σκηνή του Ελληνικού Κόσμου από τον Τζον Μάλκοβιτς.
Ο λόγος για την «Κολασμένη κωμωδία. Οι εξομολογήσεις ενός κατά συρροήν δολοφόνου» του Μίκαελ Στούρμινγκερ. To έργο είναι ουσιαστικά η αυτοβιογραφία του Ουντερβέγκερ, ύποπτου για δολοφονίες ιερόδουλων στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ο διάσημος δολοφόνος, αφού πρώτα προσπάθησε να εξαφανιστεί από τη Βιέννη, κατέφυγε και συνελήφθη στις ΗΠΑ, καταδικάστηκε για 11 υποθέσεις δολοφονίας και τελικά... αυτοκτόνησε.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε -με ομολογουμένως μεγάλες προσδοκίες ένεκα του λαμπερού πρωταγωνιστή της- όχι μόνο δεν μας απογείωσε, αλλά σε ορισμένα σημεία μπορούμε να πούμε πως μας απογοήτευσε. Διότι αν μη τη άλλο, ήμασταν πεπεισμένοι πως θα μπαίναμε για τα καλά στο μυαλό του Μάλκοβιτς και συνεκδοχικά του Ουντερβέγκερ. Ωστόσο, οι μονόλογοι του λαμπερού ηθοποιού, αν εξαιρέσουμε την εξαιρετική και ενδεδυμένη από ελληνική επικαιρότητα εισαγωγή του, δεν μας επέτρεψαν κάτι τέτοιο.
Αντ΄αυτού προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη, κάνοντας ασύλληπτους συνειρμούς με τα αποσπάσματα από τις όπερες που τραγουδούσαν οι δύο πολύ καλές σοπράνο συνοδευμένες από την ονομαστή Ορχήστρα της Ακαδημίας της Βιέννης. Στα υπέρ του δέοντος μακρόσυρτα χορικά, ακούσαμε για τον Αγιο Δημήτριο, για τον Αντίγονο, τον Περσέα και την Βερενίκη, στο μυαλό του Μάλκοβιτς, όμως, τελικά δεν μπήκαμε, καθώς η αποσπασματικότητά τους, αφαιρούσε τον οποιοδήποτε συνεκτικό ιστό θα μπορούμε να υπάρχει με την ψυχοσύνθεση του Ουντερβέγκερ.
Αυτό που έσωσε εν μέρει την παράσταση ήταν ο ίδιος ο Τζον Μάλκοβιτς. Στιβαρός, άκρως ρεαλιστικός, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς και φανφάρες, μας κέρδισε και μας γοήτευσε με την ερμηνεία του, το μεγάλο θεατρικό του εκτόπισμα, αλλά και με την ελαφρά αυστριακή προφορά του.
Γεωργία Οικονόμου
