Είναι κάπως δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον τι ακριβώς κάνουν οι Dirty Granny Tales γιατί πολύ άπλα όπως και να στο περιγράψει κάποιος δε μπορεί να σου μεταφέρει όλα όσα σου προκαλούν όση ώρα βρίσκονται μπροστά σου. Η πρώτη σκέψη που σου ‘ρχεται στο μυαλό είναι γιατί να μην βλέπεις αφίσες με τα live τους στους δρόμους του εξωτερικού αλλά και καταχωρήσεις σε ξένα έντυπα και να μην συζητάνε γι’ αυτούς εκτός Ελλάδος.
Σίγουρα οι ιστορίες τους δε μοιάζουν σε καμία περίπτωση με τα παραμύθια που σου έλεγε η γιαγιά σου και οι ήρωες δεν βρίσκονται σ' ένα σύμπαν με ροζ συννεφάκια και χαμόγελα. Αν και είχα ακούσει γι’ αυτούς και πιο πριν, φέτος με το "Rejection" ήταν η πρώτη φορά που είδα παράσταση τους και δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω άλλη από δω και πέρα. Ο Mouldmouth με τους υπόλοιπους της μπάντας βρίσκονται πάνω στη σκηνή βαμμένοι και ντυμένοι σα να έχουν βγει από τα πιο σκοτεινά όνειρα σου και παίζουν μουσικές που φτιάχνουν το καλύτερο black metal soundtrack ιστοριών με καταραμένους ήρωες.
Ακουστικές κιθάρες, μαντολίνα, μπάσα, βιολιά, πιάνα, ντραμς και μια φωνή που φτάνει σε ασύλληπτα σημεία κάνοντας σε να πιστεύεις πως μπορεί να περάσει απ’ όλα τα μεταλάδικα μουσικά είδη με μία τουλάχιστον αξιοθαύμαστη φυσικότητα, προκαλώντας ανατριχίλες. Είναι σαν να έχουν καταλάβει τις φωνητικές του χορδές η Diamanda Galas κι ο Martyn Jaques βγάζοντας ήχους που ηλεκτρίζουν όλο σου το σώμα.
Το καινούριο underground παραμύθι της "βρώμικης" γιαγιάς, έχει ως κύρια έμπνευση την ιστορία του serial killer Ed Gein και μιλάει για ένα αγόρι, η μαμά του οποίου δεν το άφησε ποτέ ν’ αγαπηθεί από κανέναν άλλον εκτός από εκείνη και για να έρθει κοντά στους ανθρώπους έγινε δολοφόνος. Μπαρτονική ατμόσφαιρα, χιτσκοκικές αναφορές, τρομερή εκφραστικότητα στους μουσικούς κι άψογη τεχνική στην κίνηση του muppet πρωταγωνιστή και των υπόλοιπων ηρώων. Freaks σ' ένα underground τσίρκο που αναζητάει τα αυτονόητα που λέγονται αγάπη και κατανόηση αλλά εγλωβίζονται πίσω από παράθυρα, σε κλαδιά δέντρων και στη φρίκη του θανάτου.
Με τη βοήθεια των animation με δημιουργό τον τραγουδιστή της μπάντας, των χορευτών που καθοδηγήθηκαν από την Αποστολία Παπαδαμάκη και χορογραφήθηκαν από την Ερωφίλη Δαφέρμου και των κειμένων με θριλερικές γραμματοσειρές, παρασύρεσαι στον κόσμο των νεκρών και στοιχειώνεσαι από τη μοίρα εκείνου του παιδιού που δεν έγινε αποδεκτός από κανέναν. Το μόνο που ίσως να ήθελες παραάνω είναι περισσότερο χορό σε κάποια σημεία που ήταν κάπως "άδεια" και από βίντεο και από live κίνηση.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη συγκινηθείς και να μη σηκωθείς αυθόρμητα κι "ελατηριωδώς" να χειροκροτήσεις μία ομάδα που χωρίς να το φωνάζουν και πολύ αποκτούν όλο και μεγαλύτερο κοινό ακόμα και σε μία μεγάλη σκηνή όπως του Badminton κατάφεραν να γεμίσουν και την πιο μικρή της γωνία.
Κική Παπαδοπούλου
