Η Αριάν Μνουσκίν επανέρχεται στην Ελλάδα –για τρίτη φορά- με τους "Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας" (Αυγές) μια μαγική παράσταση- φόρο τιμής σε όσους, έναν αιώνα πριν, πίστεψαν σε ιδανικά που ναυάγησαν.
Παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μία ομάδα ανήσυχων ανθρώπων του βωβού κινηματογράφου, κλείνουν προσωρινά τα αφτιά τους στις σειρήνες του και δουλεύουν για την Τέχνη προσπαθώντας να κινηματογραφήσουν με μία κάμερα με μανιβέλα μια πολιτική, αισιόδοξη ιστορία βασισμένη στους Ναυαγούς του Ιωνάθαν του Ιουλίου Βερν.
Οι ήρωες της ταινίας ναυαγούν στη Γη του Πυρός και εκεί, μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, προσπαθούν να δομήσουν μία κοινωνία ιδεατή. Όμως για ακόμη μία φορά ο χρυσός κάνει δυναμικά την εμφάνισή του και ξυπνά σε κάποιους ναυαγούς το φιλοχρήματο στοιχείο του DNA τους.
Παρά το άβολο των καθισμάτων, παρά το τετράωρο της παράστασης και το μικρό διάλειμμα στο δίωρο, η παράσταση αποζημιώνει πλήρως ακόμη και τον πιο επιλεκτικό θεατή, χαρίζοντάς του μία σπάνιας δύναμης εποποιία πλημμυρισμένη μουσικές, χιούμορ και συγκίνηση.
Η σκηνοθέτις- θρύλος Αριάν Μνούσκιν κατόρθωσε να εμπλέξει τη θεατρική με την κινηματογραφική τέχνη σ’ έναν δημιουργικότατο διάλογο, να δώσει μία άλλη λάμψη στις χαμένες αξίες και τα ιδανικά της εποχής μας (βλ. ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη) και να δημιουργήσει μία ονειρική ατμόσφαιρα με εικόνες σχεδόν επικές για τα παγκόσμια θεατρικά δρώμενα. Θα μας μείνουν σίγουρα αξέχαστες οι εικόνες της σφοδρής χιονοθύελλας, του ναυαγίου και φυσικά η τελευταία συγκλονιστική θεμελίωση του φάρου. Και το γοητευτικό της υπόθεσης είναι ότι όλες αυτές οι εικόνες δε δημιουργούνται με τη χείρα της σύγχρονης τεχνολογίας, αλλά με απλά τεχνικά μέσα που χειρίζονταν ως επί το πλείστον οι ηθοποιοί/ πραγματικοί εργάτες στη σκηνή.
Τελικά, η παράσταση της Μνούσκιν είναι αναμφισβήτητα μία παρεμβατική και βαθιά πολιτική πράξη πιο επίκαιρη από ποτέ για τα όσα περνάει σήμερα η Ελλάδα και το τέλος της ένας φωτεινός φάρος, μία ελπίδα στο ζόφο των καιρών μας.
Λίγα λόγια για το θέατρο του Ηλίου
Το Θέατρο του Ήλιου ιδρύθηκε το 1964 σαν μία αντίδραση στο γαλλικό θεατρικό κατεστημένο. Η Αριάν Μνουσκίν, ψυχή του θιάσου, ονειρεύτηκε και πραγματοποίησε ένα θέατρο διαφορετικό, συλλογικό και πολυσυλλεκτικό.
Οι καλλιτέχνες που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους (θέατρο, χορός, μουσική, κουκλοθέατρο) και συχνά από διαφορετικές χώρες, μένουν και δημιουργούν ακόμα όλοι μαζί, με ίσο μισθό και ίσες υποχρεώσεις, στο παλιό εργοστάσιο όπλων στα περίχωρα του Παρισιού, στην φημισμένη Καρτουσερί. Χρησιμοποιώντας τις αρχές του σωματικού θεάτρου και του αυτοσχεδιασμού, το Θέατρο του Ήλιου έγινε γνωστό για την αφοσίωση των μελών του, τις μακροχρόνιες πρόβες του, αλλά κυρίως για τις ιδιαίτερες δουλειές του.
Οι παραστάσεις του θιάσου αποτελούν συλλογική δουλειά και μιλούν με απλότητα για μερικά από τα κυριότερα ζητήματα του καιρού μας, καταφέρνοντας να δώσουν σε απλές καθημερινές σκηνές μια συνταρακτική οικουμενικότητα. Η σκηνοθέτις Αριάν Μνουσκίν τιμήθηκε το 2009 με το διεθνές θεατρικό βραβείο Ερρίκος Ίψεν.
Γεωργία Οικονόμου
