Το νέο single των Kasabian ‘Days Are Forgotten’ έρχεται χτυπώντας και ουρλιάζοντας στα ακουστικά σας και στο ραδιόφωνό σας αυτό το μήνα. «Ναι, αυτός που ουρλιάζει είμαι εγώ» παραδέχεται ο τραγουδοποιός και κιθαρίστας Sergio – να με αποκαλείται Serge – Pizzorno. «Είναι ένα πραγματικά πρωτότυπο πράγμα αυτό που συμβαίνει, είναι σαν: ‘wow, αυτό είναι τρομακτικό, τι είναι αυτός ο θόρυβος»; Και με αυτό, το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας ‘Velociraptor!’ εμφανίζεται και καταλαμβάνει το κόσμο.
«Αισθανόμαστε σαν να ξεκινάμε μόλις αν και έχουμε τέσσερα άλμπουμ», λέει ο Serge του Leicester-βασισμένου κουαρτέτου. «Καλυτερεύσαμε σταθερά σαν μπάντα: η μουσική έγινε καλύτερη, τα live show έγιναν καλύτερα. Έχουμε όλη αυτή την ιστορία αλλά έπειτα, κινούμαστε μπροστά και για αυτό είμαι τόσο ενθουσιασμένος για αυτό το άλμπουμ γιατί το κάναμε με τον σωστό τρόπο. Η δυναμική είναι η ίδια από το 1997», εξηγεί. «Γνωριστήκαμε στο σχολείο. Γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον από τότε που ήμασταν 10, 11 και λέγαμε σε όλους ότι θα καταλάβουμε το κόσμο! Σκέφτομαι τους Stones και τους Beatles», συνεχίζει, “τα καλύτερά τους άλμπουμ ήρθαν αργότερα. Μοιάζει να ταιριάζουμε με αυτή τη διαδρομή που ακολούθησαν πολλοί άλλοι πριν από εμάς.». Πέρα από την υπερηφάνεια, αυτός είναι ο πρώτος που παραδέχεται ότι χρωστάει σε όλους εκείνους που τους άνοιξαν αυτό το δρόμο. «Όλοι αγαπούν τη μουσική, είμαστε παθιασμένοι με αυτή οπότε δεν αποτελεί έκπληξη ότι το ‘Switchblade Smiles’ (η προεπισκόπηση του album που κυκλοφόρησε για τους fans το καλοκαίρι) είναι έτσι, διότι είναι γεμάτες οι ζωές μας από το νέο άλμπουμ των Prodigy και έπειτα, όταν το ‘Goodbye Kiss’ (“a heartbreaker”) φθάνει όλοι λένε: «Ω ναι, Roy Orbison». Είμαστε τυχεροί σα γενιά που είχαμε όλη αυτή τη μουσική πριν και θα ήταν χαζό να μην πειραματιζόμαστε και να μην δοκιμάζουμε τα πάντα εάν μπορούμε να το κάνουμε».
Το ‘Goodbye Kiss’ είναι η mid-tempo μπαλάντα έκπληξη που πηγαίνει τους Kasabian σε μια ολοκαίνουργια κατεύθυνση. «Εάν πας να γράψεις μια τέτοια μελωδία πρέπει να καταλήξει σε τραγωδία. Εάν ήταν υπερβολικά συναισθηματική, δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το αντέξω αλλά μπορώ να το αντέξω γιατί είναι ένα τραγούδι χωρισμού και είναι τόσο όμορφο», εξομολογείται με λίγα γέλια. «Πρέπει να είμαι ειλικρινείς, εάν μπορούμε να τα καταφέρουμε με αυτό τότε μας δίνει την άδεια να κάνουμε ό,τι θέλουμε γιατί δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους επιτρέπεται να το κάνουν αυτό, είναι μια μεγάλη αλλαγή διάθεσης. Στο δίσκο είναι τέλειο αλλά όταν το επιταχύναμε παίζοντάς το live… Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα έβλεπες κάτω από τη σκηνή όλους και όλοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους και έλεγαν: «Αυτό είναι τέλειο.».
Αφού άρχισαν να παρουσιάζουν υλικό από ‘Velociraptor!‘ στη καλοκαιρινή περίοδο των festival, οι Kasabian κατεβαίνουν στο δρόμο το Νοέμβριου με τα show να γίνονται sold-out σε Μεγάλη Βρετανία και Ευρώπη. «Το live show τώρα, ειδικά με αυτούς τους ήχους, θα είναι σαν τίποτα άλλο στο κόσμο, θα είναι καταπληκτικό», λεει ενθουσιασμένος ο Serge. «Οι νέοι ήχοι βγήκαν καλύτεροι από οτιδήποτε άλλο έχουμε κάνει στο παρελθόν όταν κάναμε προεπισκόπηση του νέου υλικού. Νομίζω ότι έχουμε αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ μας. Ο λόγος που μας πάει ο κόσμος είναι επειδή δοκιμάζουμε πράγματα. Νομίζω θα τους απογοητεύαμε εάν δεν το κάναμε και είμαστε σαν θαυμαστές των Kasabian και εμείς οι ίδιοι οπότε σκέφτεσαι για τον εαυτό σου: «Τι θα μου άρεσε να έκανε η μπάντα που είμαι σαν επόμενο βήμα»;
Υπάρχει ένας στίχος στο ‘Days Are Forgotten’ που πάει ‘call me a cliché, how right you are’ και οι Kasabian ζούνε ακόμα το rock ‘n’ roll όνειρο στο δρόμο αλλά ο Serge παραδέχεται ότι οι προτεραιότητές του αλλάζουν για να του δώσουν δημιουργικότητα και οικεία ενέργεια. «Η περιοδεία είναι πάντα μια σφαγή και χρειάζομαι αυτή τη σφαγή στη ζωή μου. Δεν είναι ώρα για yoga, δεν είναι ώρα για tofu για μένα. Ποτέ δεν θα είναι. Οπότε το να περιοδεύεις θα είναι για πάντα το πειρατικό καράβι και για πάντα θα υπάρχουν shenanigans, θα υπάρχουν πάντα απίστευτες νύχτες. Και αυτό πάντα ήταν σαν το σπίτι μας αλλά δεν είναι έτσι πια. Οπότε υποθέτω πως πηγαίνεις σπίτι και μπορείς να κλείσεις τη πόρτα σε όλα αυτά. Είναι ωραίο να ξεφεύγεις αλλά εάν δεν μπορείς να γράψεις μετά είναι απλά χάσιμο χρόνο. Όταν όλα έχουν ειπωθεί και έχουν γίνει, ο θρύλος που αφήνεις πίσω σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Αυτά τα τραγούδια, αυτά τα άλμπουμ και αυτά τα show είναι αυτά που πραγματικά μετράνε».
Σπίτι, στην εξοχή έξω από το Leicester, είναι εκεί που εμπνέεται για όλα τα τραγούδια, μόνος του. «Δεν μου αρέσουν τα studio», παραδέχεται. «Έχω γράψει όλα τα άλμπουμ από ένα μικρό δωμάτιο σε ένα σπίτι – από τον πρώτο δίσκο – και μετά ηχογραφώντας τα εκεί, επίσης. Για το δεύτερο άλμπουμ πήγαμε στο Rockfield αλλά όλα τα demo και πολλές ηχογραφήσεις γίνανε σε διάφορους μικρά δωμάτια (αποθηκευτικοί χώροι). Τα σπίτια που έχουμε είναι λίγο μεγαλύτερα πια αλλά οι μικροί αποθηκευτικοί χώροι είναι όλοι ίδιοι. Πιστεύω ότι είναι το ότι δεν αισθάνεσαι σαν να δουλεύεις, το κάνεις όποτε θες, απλά πηγαίνεις και έρχεσαι και έμενα η έμπνευση μου έρχεται όλες τις περιόδους. Μπορεί όχι για κάποιο διάστημα και μετά μερικές μέρες τρία ή τέσσερα τραγούδια εμφανίζονται, απλά δεν το ξέρεις. Η Amy, η όμορφη γυναίκα μου, έχει μεγάλη κατανόηση όσον αφορά αυτό το θέμα.», προσθέτει ζεστά όταν ερωτείται εάν είναι δύσκολο να ισορροπήσεις τη δουλειά με τη ζωή σου. «Απλά είχα ένα γιο σε αυτό το άλμπουμ (ένα γιο, Ennio, με όνομα δοσμένο από τον θρυλικό συνθέτη Morricone) και με πολλούς τρόπους με έκανε συγκεντρωμένο γιατί σκεφτόμουν: ‘Ωραία έχω μόνο μερικές ώρες, καλύτερα να πάω στο δωμάτιο και να δούμε τι θα γίνει!’ Και δούλεψε γιατί αυτό το άλμπουμ γράφθηκε σε περίπου έξι μήνες. Δεν πήρε πολύ για γράψιμο, ηχογράφηση και για μιξάρισμα και μετά ήταν έτοιμο. Και θυμάμαι ότι έγινε επειδή σκεφτόσουν: ‘το αγόρι ξυπνάει, καλύτερα να βιαστείς και να τελειώσεις αυτή τη στροφή γιατί πρέπει να ετοιμάσεις το γάλα!’. Δεν ξέρω τι συνήθιζα να κάνω», εξομολογείται με ένα χαμόγελο. «Θα μπορούσα να κάνω άπειρα πράγματα. Δεν έκανα τίποτα! Αλλά δεν μου λείπει το να μην έχεις κάτι να κάνεις, υπάρχουν στιγμές που λες μακάρι να μην είχα κάτι να κάνω αλλά πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις»!
Ο Serge εξηγεί ότι χρειαζόταν λίγο χρόνο να είναι συγκεντρωμένος όταν έπρεπε να γράψεις τους στίχους αυτού του άλμπουμ: «Πέρασα περίπου ένα μήνα μόνος μου για να γράψω αυτά τα πράγματα, ήταν τρελές στιγμές. Μερικοί ήχοι απλά βγήκαν πραγματικά εύκολα, τραγουδάω τη μελωδία με τη μία και απλά περιμένω, ίσως παίρνω ένα στίχο ή μια λέξη και μετά αυτό κατά κάποιο τρόπο θα λάμψει. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα γιατί όλα έχουν ειπωθεί και αν το γνωρίζεις είναι πολύ εκνευριστικό. Δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένα μέχρι ο Tom να τραγουδήσει τα τραγούδια και είναι πάντα γραμμένα με αυτόν στο μυαλό μου, οπότε είναι σχεδόν επίσημα ολοκληρωμένα όταν ο Tom βάλει τα φωνητικά. Έχω να πω ότι σε αυτό το δίσκο είναι ο καλύτερος. Ο Tom είναι ο καλύτερος και είναι στη μπάντα μου και είναι ο αδερφός μου, δεν υπάρχει κανείς καλύτερος. Φωνητικά σε αυτό το άλμπουμ είναι εκπληκτικός, δεν μπορείς να τον αγγίξεις και είμαι υπερήφανος για αυτόν γιατί είναι ατελείωτα φωνητικά, είναι μια φανταστική φωνή».
Ηχογράφησαν τα φωνητικά του Tom και μίξαραν το άλμπουμ στο San Francisco στο στούντιο του συνεργάτη Dan The Automator που έδρασε ως creative buffer μεταξύ του στιχουργού και του τραγουδιστή. Ακούγοντας το επόμενο single ‘Re-Wired’, ο Serge θυμάται ενθουσιασμένος την ιστορία του τραγουδιού. «Είναι για μια γκόμενα – βλέποντας μια κοπέλα που θέλεις να την πάρεις μαζί σου. Τα πιο απλά είναι τα καλύτερα! Ήταν πολύ ζωντανό στο studio,» θυμάται, «το κάνεις να έχει πλάκα, ξέρεις τι εννοώ; Πίνεις μερικά ποτά, βάζεις τον ήχο στα ηχεία και μετά αυτό το ρεφρέν μπαίνει και λες: ‘φαντάσου αν ήμουν σε ένα χωράφι, αυτό θα ήταν το καλύτερο πράγμα από ποτέ’. Οπότε ναι, μπορείς να νιώσεις τη στιγμή και λες: ‘αυτό θα απογειωθεί – τέλειο’. Το San Francisco έχει ένα τέλειο μέρος για να το τελειώσεις και να φύγεις αλλά ο ήχος είναι Leicester: όλη η εξωτικότητα και η ψυχεδέλεια έρχεται από το Leicester. Ο κόσμος δεν θέλει να το ακούσει αυτό. Θέλουν να ακούσουν ότι είναι από το Ashbury και με κάποια μανιτάρια ότι το κάναμε αυτό αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όλη η τρέλα έρχεται από το Midlands». Και δεν υπάρχει καμία αλλαγή της μπάντας στην πόλη τους, παρόλη την επιτυχία τους. «Οι φίλοι μας και η οικογένεια ακόμα ζουν εκεί και δεν υπάρχουν καλύτερα μνημεία στο κόσμο από αυτό. Εύχομαι να μην ζούσαν εκεί, να ζούσαν στα Barbados ή σε κάτι τέτοιο που να μπορούσα να ζήσω εκεί αλλά δεν το κάνουν, ζουν στο Leicester οπότε εκεί μένω γιατί δεν μπορώ να τους αφήσω».
Υπάρχει ακόμα μια γεύση από Λονδίνο σε πέντε τραγούδια αφού τα ηχογράφησαν στο British Grove Studios με τη βοήθεια της Jess, που δούλευε πάνω σε τραγούδια του soundtrack της περσινής ταινίας ‘London Boulevard’ που πρωταγωνιστούσαν οι Colin Farrell και Keira Knightley. «Σκέφτηκα, ‘Ναι, θα το τελειώσω σε ένα μεσημέρι!’ Οπότε καθίσαμε με ένα keyboard και θα τραγουδούσα ή θα έπαιζα κιθάρα ή πιάνο και μετά, θα το ηχογραφούσε. Ήταν καταπληκτική, δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς αυτήν. Είναι πολύ όμορφο αλλά ήταν τρελό. Θα έδινα στον εαυτό μου λίγο περισσότερο χρόνο την επόμενη φορά. Αλλά με κάποιο τρόπο είναι εξαιρετικό γιατί μπορείς να ακούσεις ότι έγινε βιαστικά όποτε είναι πολύ ωμό και punk όπως μπαίνει η ορχήστρα.» Η αρχή του άλμπουμ ‘Let’s Roll Just Like We Used To’ – ένα flashback στα νεανικά τους χρόνια – βάζει την ορχήστρα στο κέντρο και θέτει τη σκηνή για το ‘Velociraptor!’. «Είναι σαν την αρχή μιας ταινίας και σε βάζει στο θέμα και ότι ταμπέλα μας βάλατε παλιότερα, θα πρέπει να την πετάξετε, να την στείλετε στους Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση της υδρογείου και μετά, κάποιος θα την κάψει γιατί η ταμπέλα αυτή τελείωσε! Αυτό το άλμπουμ διαφέρει από τα υπόλοιπα και θα έπρεπε να ξεκινήσει με αυτό το τραγούδι».
Αναπόφευκτα, θα δημιουργηθεί ίντριγκα στο κόσμο από τον τίτλο του άλμπουμ και ο Serge είναι έτοιμος να κοινολογήσει γιατί χρησιμοποίησαν το δεινόσαυρο: «Ο Tom, χρόνια πριν, είπε: ‘Εάν ήμουν σε άλλη μπάντα θα την αποκαλούσαμε οι Velociraptors.’ Σκέφτηκα πως ήταν καταπληκτικό και πάντα μου είχε κολλήσει, απλά αγάπησα τη λέξη – είναι τόσο όμορφο όνομα και δεν ακούγεται σαν ένα γενικού είδους τίτλο άλμπουμ. Θέλεις να ξέρεις τι συμβαίνει και κρύβει επίσης και χιούμορ μέσα του: Εννοώ, κυνηγούσαν σε πακέτο των τεσσάρων και είχαν πούπουλα. Η απεικόνιση του Hollywood για αυτούς δεν ακριβώς αυτό που ήταν οι δεινόσαυροι, είναι κάπως παρεξηγημένη οπότε ταιριάζει όμορφα με τη μπάντα μας. Οι άνθρωποι λένε: ‘Α ναι, τόσο ζωντανό, θα έχετε δεινόσαυρο επί σκηνής και απαντάμε ‘Ας το σταματήσουμε εκεί.’ Δεν θα υπάρχουν φουσκωμένοι δεινόσαυροι! Είναι ένας υπέροχος κόσμος και είναι ένα δυναμικό πράγμα οπότε είναι τέλειο».
Ο Serge είναι σκεπτικός, μερικές φορές πολύ σοβαρός αλλά κυρίως, είναι απίστευτα χαμογελαστός και όταν ο Tom τραγουδάει ‘gonna light ‘em up with you’ στο ρεφρέν του ‘Re-Wired’, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να αισθανθείς την αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό. «Απλά απολαμβάνουμε τη ζωή. Δεν μιζεριάζουμε. Είναι να περνάς ωραία: όταν κάνεις show και παίζεις ρυθμούς που αγαπάς και όλοι τρελαίνονται, δεν μπορεί να γίνει καλύτερο. Απλά το αγαπάμε, απλά αγαπάμε να είμαστε rock band και για αυτό υπάρχει ενέργεια, για αυτό είμαστε περήφανοι».
Φαίνεται πως όλοι οι Kasabian έκαναν ολοκληρωμένη τη ζωή τους με το νέο manager Sven Goran Eriksson της αγαπημένης τους ομάδας Leicester που χρειάστηκε να κάνει ακριβές μεταγραφές στη Premier League της Αγγλίας. «Οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί από 6 χρονών ασχολιόντουσαν με το ποδόσφαιρο και ακόμα ασχολούμαστε, είναι γνωστό έδαφος.» δηλώνει ο Serge, ως παλιός παίκτης. «Απλά αγαπώ την τοπική ομάδα: πηγαίνεις και τους υποστηρίζεις, είναι από εκεί που είσαι, αυτή είναι η ομάδα σου. Είμαι ρομαντικός όσον αφορά το ποδόσφαιρο αλλά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο, όχι βιασύνη. Πρέπει να δώσεις χρόνο.» Και συμφωνεί ότι το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική τους καριέρα: «Πρέπει να δημιουργήσεις ένα καλό πρώτο δίσκο αλλά όπως είπαμε και νωρίτερα, αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος. Ο καλύτερος τρόπος είναι να γίνεσαι καλύτερος μετά από κάθε δίσκο».
