Ο Στίβεν Πρέσσφιλντ επιστρέφει με τον «Επαγγελματία» (εκδόσεις Πατάκης), ένα μυθιστόρημα που έχει να κάνει με την αγαπημένη του θεματολογία, αυτή του πολέμου και του πολεμιστή. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ιστορικά πολεμικά μυθιστορήματά του, που εκτυλίσσονταν στην πλεοψηφεία τους στην αρχαιότητα, ο «Επαγγελματίας» λαμβάνει χώρα στο 2032.

Μη μπορώντας ωστόσο να ξεφύγει τελείως από το συγγραφικό του παρελθόν, ο Πρέσσφιλντ στον πυρήνα της ιστορίας του χρησιμοποιεί κάποιες αναφορές από την αρχαιότητα. Έτσι, δανείζεται κάποια γεγονότα από τη ζωή του Ιούλιου Καίσαρα και του Αλκιβιάδη, τα αναμειγνύει, και έχει ένα σκελετό για το μυθιστόρημά του. Εν συνεχεία, προσθέτει εκτενείς αναφορές και αναλυτικές επεξηγήσεις γύρω από τον εξοπλισμό και τα μέσα των μισθοφόρων, χρησιμοποιεί και κάποιες γενναίες δόσεις από περιγραφές συγκρούσεων, βάζει λίγο ηρωισμό, πάθος και ακατάβλητη μαχητικότητα και αφού πασπαλίσει με ολίγο από πολιτικό θρίλερ και ενδοσκοπικά ψυχολογικά τσιτάτα… έχει έτοιμη όλη την ιστορία.

Ενώ λοιπόν ο Πρέσσφιλντ είχε μία καλή αρχική ιδέα, δεν κατάφερε να καταλήξει στο τι τελικά ήθελε να γράψει. Ένα πολιτικό θρίλερ, ένα ψυχογράφημα του μαχητή, μία φουτουριστική διασκευή του Ιουλίου Καίσαρα;

Ο Επαγγελματίας έχει λίγο απ΄όλα, χωρίς όμως να διαθέσει ούτε εμβάθυνση στους χαρακτήρες ούτε δυνατή πλοκή και δομή ούτε καλή κορύφωση. Συνεχόμενα φλας μπακ, αναμασήματα με τα γνωστά περί ανδρείας, τιμής και ηθικής του πολεμιστή γεμίζουν τις σελίδες με μακροσκελείς κουραστικές περιγραφές και δημιουργούν συναισθήματα ανίας στην ανάγνωση. Πραγματικά είναι άξιον απορίας το πως ο συγγραφέας που έγραψε τις «Πύλες της Φωτιάς» και τις «Αρετές του Πολέμου» – βιβλία που τα διαβάζει κάποιος λάτρης του ιστορικού μυθιστορήματος με κομμένη την ανάσα- παρουσιάζει αυτό το σχεδόν προχειροφτιαγμένο ανάγνωσμα που αρμόζει όχι σε «Επαγγελματία», αλλά σε βαριεστημένο δημόσιο υπάλληλο.

Γεωργία Οικονόμου