Tέσσερις σημαντικοί νέοι Έλληνες ηθοποιοί, οι Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και Γιώργος Πυρπασόπουλος, συναντιούνται, για πρώτη φορά, επί σκηνής στον «Πουπουλένιο», τη μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα.
O "Πουπουλένιος" είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, καθώς εμπεριέχει δεκάδες νοήματα, ιδέες και προεκτάσεις. Ένα έργο όπου η πολιτική βία εμπλέκεται με την αστυνομική, την οικογενειακή και την ψυχολογική, ενώ δεν υπάρχει κανενός είδους κάθαρση, καθώς όλοι οι ήρωες είναι έρμαια του εγγενούς και του επίκτητου θυμικού τους από το οποίο τελικά κανένας δεν λυτρώνεται.
Ο Χατούριαν Χ. Χατούριαν ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Και λέμε παράξενες, γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι γεμάτες από παιδιά που κακοποιούνται και εν τέλει δολοφονούνται ή αυτοκτονούν…
Όλα αλλάζουν όταν δύο παιδάκια βρίσκονται δολοφονημένα με τον τρόπο που περιγράφεται στις ιστορίες. Την υπόθεση περιπλέκει ακόμη περισσότερο ο νοητικά καθυστερημένος αδελφός του Χατούριαν, αλλά και ο ίδιος ο Χατούριαν που θέλει πάση θυσία να σώσει τις ιστορίες του. Αποκαλύψεις και ανατροπές δυναμιτίζουν το σκοτεινό σκηνικό του έργου και μας φέρνουν διαρκώς προ εκπλήξεων…
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ήταν πανέξυπνη. Λιτή απέριττη, ατμοσφαιρική και ισορροπημένα σκοτεινή στις σκηνές του κρατητηρίου, έξοχα εικονογραφημένη, παραμυθένια και σχεδόν ονειρική στην αναπαράσταση των αφηγούμενων ιστοριών. Κίνηση ματ από μέρους του αφενός μεν ότι επέλεξε το συγκεκριμένο καστ ηθοποιών αφετέρου δε ότι έριξε το βάρος στο μαύρο χιούμορ των διαλόγων του Μακ Ντόνα και στις καταιγιστικές ανατροπές του, χωρίς να παρασυρθεί από τις «κατάμαυρες» πτυχές του έργου και τις καταθλιπτικές προεκτάσεις του.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κράτησε ο ίδιος το ρόλο του Χατούριαν και τον έφερε εις πέρας ικανοποιητικά. Άψογος ως αφηγητής, μας χάρισε μία από τις πιο δυνατές ερμηνευτικά στιγμές του έργου «κοιμίζοντας» τον νοητικά καθυστερημένο αδελφό του. Ωστόσο, πολλές φορές μας έδωσε την αίσθηση πως δεν μπορούσε να ισορροπήσει επαρκώς ανάμεσα στο τραγικό και το μαύρο στοιχείο του κειμένου, γεγονός που αφαίρεσε μεγάλο κομμάτι από την εσωτερικότητά του χαρακτήρα του.
Την παράσταση "έκλεψαν" οι δύο αστυνομικοί. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο ρόλο του «κακού» αστυνομικού κατόρθωσε να βγάλει από τον φαινομενικά σκληρό χαρακτήρα του μία πρωτοφανή ευαισθησία. Παρόλο που ο ήρωάς του παρέπεμπε περισσότερο σε καρικατούρα και θα μπορούσε να τον υπηρετήσει απλώς... εκτελεστικά, ο νεαρός ηθοποιός έδωσε πραγματικά τον καλύτερό του εαυτό και έλαμψε κυριολεκτικά κάτω από το παλιομοδίτικο σακάκι του, τα γυαλιά και το μουστάκι του.
Αντιστοίχως, με περίσσια υποκριτική άνεση ο Νίκος Κουρής ερμήνευσε απόλυτα πειστικά τον έτερο αστυνομικό, αυτόν που δείχνει περισσότερο συμπονετικός, συζητήσιμος και λιγότερο των άκρων.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος επωμίστηκε τον δυσκολότερο ίσως ερμηνευτικά ρόλο του έργου, αυτόν του διανοητικά καθυστερημένου αδελφού του Χατούριαν. Δυστυχώς, ωστόσο, εγκλωβίστηκε σε μία μονοδιάστατη ερμηνεία και δεν κατόρθωσε να μας συγκινήσει ιδιαίτερα.
Συνοψίζοντας, ο Πουπουλένιος που είδαμε στο Θέατρο Αθηνών μας "σύστησε" ένα πρωτόγνωρο συνδυασμό βίας, μας συγκίνησε και μας "τάραξε" βαθιά.
Γεωργία Οικονόμου
