Η αιθέρια φωνή της Εντίθ Πιαφ είχε κατακλύσει το χώρο, καθώς υπό τους ήχους του αγαπημένου «La Foule», μία ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης έκανε πρόβες. Παραδόξως η φωνή της Πιαφ είχε δώσει μία άλλη διάσταση στον ψυχρό χώρο του κολυμβητηρίου, μία διάσταση πιο ποιητική, πιο μελαγχολική, αλλά και γλυκά αισιόδοξη ταυτόχρονα.
Αυτό το συναίσθημα που με κατέκλυσε το πρωί του Σαββάτου, δυστυχώς δεν το βίωσα στο ελάχιστο το προηγούμενο βράδυ που ήμουν στο Μέγαρο Μουσικής στο αφιέρωμα στην Εντίθ Πιαφ. Μολονότι η παράσταση ήταν απόλυτα σωστή και τίμια, απουσίαζε το πάθος και η γνήσια ατμόσφαιρα που –τελικά- μόνο η αισθαντική φωνή της Πιαφ μπορεί να δημιουργεί.
Η Jil Aigrot (η φωνή της οποίας ήταν αυτή που ακουγόταν να ερμηνεύει τα τραγούδια της Πιαφ, στη βραβευμένη ταινία «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» του Olivier Dahan) ερμήνευσε τις μεγάλες επιτυχίες της μοναδικής τραγουδίστριας εκτελεστικά.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, όπου μεταφερθήκαμε μέσω των βιντεοπροβολών στην Μονμάρτη, όπου και έζησε η Πιαφ, η Aigrot άργησε πολύ να «ζεσταθεί» και σε κάποια σημεία μάλιστα νιώσαμε πως έκανε «οικονομία» στις φωνητικές της δυνατότητες.
Το δεύτερο μέρος, που ήταν αφιερωμένο στην περίοδο των εμφανίσεών της στις μεγαλύτερες συναυλιακές αίθουσες του κόσμου, όπου και ερμήνευσε τις πιο γνωστές της επιτυχίες, ήταν πολύ καλύτερο με την Aigrot να ερμηνεύει πλέον πολύ πιο πειστικά τα τραγούδια που άφησαν εποχή…
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το φόντο με τις άγνωστες φωτογραφίες από τη ζωή της με προεξάρχουσες αυτές που αφορούσαν τον έρωτα της ζωής της, τον βασιλιά του μποξ, Μερσέλ Σερντάν (ο ξαφνικός θάνατος του οποίου σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά).
Καλύτερη στιγμή της βραδιάς; Το ατμοσφαιρικό κλείσιμο με την «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό και μόνο μας αποζημίωσε ολοκληρωτικά….
Γεωργία Οικονόμου
