Μας εκπλήσσει ευχάριστα ο Αργεντίνος ζωγράφος Γκάμπριελ Γκρουν (Gabriel Grun), καθώς η δουλειά και η τεχνική του παραπέμπει έντονα στην εποχή της Αναγέννησης , του Μπαροκ και σε ζωγράφους όπως τον Ρέμπραντ, τον Καραβάτζιο, τον Ριμπέρα, τον Βαν Αικ και άλλους.

Είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως στηρίζεται σε μία καθαρά κλασική θεματολογία, δηλαδή τα πρόσωπα είναι σοβαρά, κουβαλάνε πάνω τους το βάρος των σκέψεων που τα απασχολούν ή βασανίζουν και που ορίζουν την ανθρώπινη υπόσταση τους, ωστόσο τα διαπερνά μία ηρεμία και μία στωικότητα που σε συνδυασμό με την βαρύτητα που ο ζωγράφος τα τυλίγει, τους προκαλεί μια αν μη τι άλλο μια ηρωική διάσταση.

Τι είναι αυτό που κάνει τον Γκρουν όμως τόσο διαφορετικό; Ισως το ότι ο τρόπος που αποδίδονται οι φιγούρες «αδρανοποιεί» το γκροτετσκο χαρακτηριστικό της έκφρασής τους. Οι φιγούρες είναι γυμνές , αλλά η γύμνια εμφανίζεται σαν γιορτή και τα σωματα μεταλλαγμένα. Η όλη προσπάθεια μάς ξαφνιάζει χωρίς να μας τρομοκρατεί, καθώς τα πάντα φαντάζουν προγραμματισμένα, μετρημένα και καμωμένα με σιγουριά.

Ο Γκρουν μας δείχνει ότι μπορεί να υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική οδός στον κλασικισμό, μια οδός που είναι ικανή να μας κρατάει μαγεμένους και να μας ταξιδεύει σ’ αυτό το φανταστικό κήπο της Εδεμ...

ΤαξίδΓ.Οικονόμου