Στην περίπτωση που αυτός ο κόσμος μεταφέρεται σε κινηματογραφικά πανιά και θεατρικά σανίδια αρχίζει η διαδικασία της σύγκρισης κάτι που είναι λίγο άδικο και για τις δύο πλευρές γιατί σπάνια θα υπάρχει η ίδια ταύτιση με το κλίμα του έργου.

Τη “Μεγάλη Χίμαιρα” δεν την έχω διαβάσει οπότε η πρώτη επαφή με το σύμπαν του Μ. Καραγάτση ήταν το παρα πολύ καλό ανέβασμα του Δημήτρη Τάρλοου στο Φεστιβάλ Αθηνών με την ιδανική πρωταγωνίστρια στο τιμόνι. Συνδύασε και το σινεμά χρησιμοποιώντας μια μεγάλη οθόνη όπου προβάλονταν σκηνές γυρισμένες με απόλυτη πειστικότητα στην εποχή από τον Χρήστο Δήμα, με το θέατρο και πιο σύχρονα μέσα χωρίς να δημιουργείται σύγχυση μεταξύ τους ,μεταδίδοντας ξεκάθαρα το λόγο του συγγραφέα.

Η ιστορία της Γαλλίδας Μαρίνας η οποία ερωτεύεται έναν Έλληνα ναυτικό και ζει με την μητέρα του στο νησί του όσο εκείνος ταξιδεύει έχοντας παράλληλα μια ιδιαίτερη σχέση με τον διαννοούμενο αδερφό του, έχει στιγματίσει την ελληνική λογοτεχνία και ο εγγονός του συγγραφέα ανέλαβε το πετυχημένο του θεατρικό ταξίδι.

Αέρινη, δυναμική, εύστοργη και γεμάτη ασίγαστο πάθος η Αλεξάνδρα Αϊδίνη από το πρώτο λεπτό που εμφανίστηκε στα ρετρό σελουλόιντ εξωτερίκευσε όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις της ηρωίδας. Μέσα σε δύο ώρες και κάτι, μεταμορφώθηκε από ένα αφελές κορίτσι σε μία ώριμη γυναίκα που φαντάζονταν αλλιώς τη ζωή της και παρασύρθηκε από τον έρωτα καταλήγοντας σ'ένα συναισθματικό ναυάγιο.

Δίπλα της ο Όμηρος Πουλάκης με τον οποίο μοιράστηκαν μία από τις πιο δυνατές σκηνές της παράστασης τη στιγμή που εκείνος επιστρέφει εκτάκτως μετά από καιρό στο νησί λόγω ενός δυσάρεστου περιστατικού, είχε μια πολύ ωραία φυσκότητα κι εσωτερικότητα. Η Σοφία Σεϊρλή έλεγξε απόλυτα τις εντάσεις της στιφνής και αυστηρής πεθεράς και δεν υπερέβαλε ποτέ, ο Νίκος Ψαρράς ενώ είχε πολύ καλές στιγμές, ήταν λίγο μονοδιάστατος και ήταν αρκετά έξυπνη η εμφάνιση του Τάρλοου ως Καραγάτσης.

Στο σύνολο της η “Χίμαιρα” του Τάρλοου που θα ανέβει ξανά στο θέατρο Πορεία το Νοέμβριο, παρ' όλο που θα μπορούσε να αποφύγει κάποιες φλύαρες στιγμές, όπως ο διάλογος του αδερφού του Γιάννη με την ανιψιά του, δεν προσπάθησε να γίνει μεγαλειώδης μένοντας στην επιφάνεια κι άξιζε τα επαναλαμβανόμενα χειροκροτήματα.

Κική Παπαδoπούλου