Στο εργαστήριο αυτό, μία κούκλα, η Χαρά, αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι μασκέ. Κάλεσε, λοιπόν, όλους τους φίλους της, τα ζώα της άγριας ζούγκλας: τον ελέφαντα, την κυρία καμηλοπάρδαλη, την πεταχτούλα τη μαϊμού, τον κύριο λαγό και φυσικά τον βασιλιά των ζώων, το λιοντάρι και υπό τους ήχους του «Καρναβαλιού των Ζώων» του Καμιλ Σεν Σανς χορέψε μαζί με τα παιδιά.
Ακολούθησε ένα μικρό έξυπνο παραμύθι και στη συνέχεια μικροί – μεγάλοι φτιάξαμε ευφάνταστες αποκριάτικες μάσκες ζώων με papier mâché, πολύχρωμα χαρτιά, εφημερίδες και μπόλικη… χρυσόσκονη.
Το εργαστήριο αυτό καθεαυτό ήταν εξαιρετικά αξιόλογο και οι εμψυχώτριές του, η αφηγήτρια Αντωνία Βέλλιου και η εξελικτική ψυχολόγος Δέσποινα Σακελλαρίου, ήταν εξαιρετικές στην καθοδήγηση και στη σχέση τους με τα παιδιά.
Οι παρατηρήσεις, ωστόσο, που κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε είναι γενικότερες και αφορούν θέματα που μας έκαναν ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση σε επίπεδο οργάνωσης ενός εκπαιδευτικού προγράμματος από ένα μεγάλου ελληνικό μουσείο που απευθύνεται στην ευαίσθητη ομάδα παιδιών ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ηλικίας και δη σε ηλικίες 2- 3,5 ετών.
Καταρχάς στο Μουσείο δεν υπάρχει καμία υποδομή υποδοχής παιδιών στους χώρους του. Μέχρι να αρχίσει το πρόγραμμα, ομάδες παιδιών διαφόρων ηλικιακών ομάδων είναι στοιβαγμένες όρθιες στο χώρο των εισιτηρίων (έναν άκρως ακατάλληλο χώρο με τζαμαρίες και σκαλιά, που σημειωτέον ορθά απαγορεύεται να κάτσουν τα παιδάκια γιατί ενοχλούν τους υπόλοιπους επισκέπτες).
Ο χώρος, επίσης, που λαμβάνει χώρα το πρόγραμμα για τα μικρότερα παιδιά είναι υπόγειος και γυμνός. Οι τοίχοι είναι κατάλευκοι και ψυχροί, καθώς δεν υπάρχουν πίνακες, αφίσες, ζωγραφιές ή τουλάχιστον κάποια χρώματα που να προδιαθέτουν, έτσι, καταλλήλως ψυχολογικά παιδιά και γονείς, αλλά και να παραπέμπουν σ΄ένα μουσείο του βεληνεκούς του Κυκλαδικής Τέχνης. Στο χώρο αυτό δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις ασφαλείας, καθώς πρίζες και πολύμπριζα είναι εκτεθειμένα, ενώ στο δρόμο προς τις τουαλέτες υπήρχαν αραδιασμένα μεγάλα ορθογώνια κομμάτια ξύλινων διαχωριστικών.
Αποκορύφωμα όλων αυτών στάθηκε, η υπερβολική αυστηρότητα των υπαλλήλων που έφτασαν στο σημείο να κάνουν παρατήρηση σε γονιό γιατί «δεν προέβλεψε πως το παιδί του, θα κουνούσε με το χέρι του το προστατευτικό σκοινί γύρω από το άγαλμα της εισόδου», ώστε να το σταματήσει πριν ποιήσει το… έγκλημα. Και τονίζουμε εδώ πως το δίχρονο παιδάκι απλώς κούνησε το σκοινί από περιέργεια, δεν άγγιξε κανένα έκθεμα και δεν φώναξε στο ελάχιστο.
Και όλα αυτά και πάλι δεν θα το σχολιάζαμε αν δεν είχαμε παρακολουθήσει παρόμοια προγράμματα σε άλλα ελληνικά μουσεία ή οργανισμούς ή αν δεν είχαμε δει πως συμπεριφέρονται στις ευαίσθητες ηλικιακά ομάδες στο εξωτερικό.
Σημειώστε ενδεικτικά πως στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, οι αίθουσες που φιλοξενούν παιδιά προσχολικής ηλικίες είναι καταλλήλως διαμορφωμένες και τηρούν όλες τις προϋποθέσεις ασφαλείας, ενώ στο Μουσείο Ακρόπολης, τα εκθέματα δεν έχουν προστατευτικό σκοινί τριγύρω και οι υπάλληλοι είναι εξαιρετικά ελαστικοί με τους μικρούς επισκέπτες και με ευγενικό τρόπο εξηγούν σε παιδιά και γονείς τους κανόνες που διέπουν το Μουσείο.
Συμπέρασμα; Ωραία τα εκπαιδευτικά προγράμματα, εξαιρετικά δημοφιλή και σχεδόν πάντα sold out, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες προϋποθέσεις στα μουσεία και το κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό προκειμένου να ανοίγουν τις πύλες τους στα παιδιά. Ειδάλλως το Μουσείο θα πρέπει να «προβλέψει» να αναρτήσει προειδοποιητικές πινακίδες του στυλ «πριν εισέλθετε στον ιερό χώρο του Μουσείου μας, δέστε παρακαλώ τα παιδιά σας» επιστρέφοντας στις αρτηριοσκληρωτικές συνθήκες του παρελθόντος.
Γεωργία Οικονόμου
