Δυστυχώς, αυτές προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν στο ελάχιστο. Η ιστορία του Billy Eliot, του εντεκάχρονου αγοριού που μέσα σε μια κοινωνία κατάρρευσης από την οικονομική κρίση, ζητάει να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, πήρε μεν σάρκα και οστά, όμως δεν «έλαμψαν» οι έξοχοι συμβολισμοί της. Εκείνοι που αναδεικνύουν την αισιοδοξία, την ελπίδα και την επιμονή ως το υπέρτατο αγαθό, που λειαίνουν την σκληρή πραγματικότητα των κατώτερων κοινωνικά στρωμάτων και δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και σεβασμού στη διαφορετικότητα και στην ελευθερία έκφρασης, αλλά και οι αντίστοιχοι πολιτικοί.
Και δεν έλαμψαν, γιατί ήταν διαρκώς πνιγμένοι στην ομίχλη των μέτριων –κυρίως φωνητικά- ερμηνειών και του κακού ήχου που δεν μας επέτρεπε – ιδιαίτερα στο πρώτο μισό της παράστασης- να καταλάβουμε τους στίχους των τραγουδιών.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης ως πατέρας του Μπίλι ήταν άχρωμος και δημιουργούσε την εντύπωση πως είναι συναισθηματικά αποστασιοποιημένος από την όλη κατάσταση. Σ΄αυτό συνέβαλε και το γεγονός πως δεν ταίριαζε εμφανισιακά – ούτε τα ασπρισμένα του μαλλιά βοήθησαν- με το ρόλο του κουρασμένου ανθρακωρύχου Βρετανού πατέρα της οικογένειας Ελιοτ. Αντιστοίχως, η Τιτίκα Στασινοπούλου στο ρόλο της γιαγιάς υπέπεσε στην ευκολία μιας γιαγιαδίστικης καρικατούρας και δεν κατάφερε να μας συγκινήσει ούτε στο σόλο της με τον Μπίλι.
Και τέλος ο Μπίλι Έλιοτ. Το παιδί που είδαμε εμείς, παρόλο που ήταν πολύ τρακαρισμένο –γεγονός πολύ λογικό, αφού παρακολουθήσαμε την παράσταση στην επίσημη πρώτη της - κατέβαλε πραγματικά εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του πολύ δύσκολου ρόλου του, αλλά δεν τα κατάφερε. Το σώμα και οι κινήσεις του δεν είχαν την απαιτούμενη πλαστικότητα ούτε καν τη στοιχειώδη ισορροπία στα χορευτικά. Όσο για τις φωνητικές του δυνατότητες, αυτές ήταν πολύ κάτω του μετρίου. Αρκεί μόνο να δει κανείς στο youtube τους αντίστοιχους ανά τον κόσμο Billy Elliot να τραγουδούν και να χορεύουν το περίφημο «Electricity» και θα καταλάβει… Για όλα αυτά βέβαια, ο μικρός αυτός Μπίλι Ελιοτ δεν είχε βέβαια καμία απολύτως ευθύνη. Όλες οι ευθύνες βαραίνουν τον σκηνοθέτη που με την επιλογή του τον εξέθεσε έτσι. Αντιθέτως, ο έτερος μικρός, ο φίλος του Μπίλι, ήταν συμπαθής, σπιρτόζος και πολύ πιο καλός στα χορευτικά του.
Φωτεινές εξαιρέσεις της βραδιάς ήταν η Αθηνά Μαξίμου, στο ρόλο της αυστηρής μεν, καλόκαρδης δε δασκάλας μπαλέτου, που με το μπρίο, τις φωνητικές της ικανότητες και κυρίως με τα έξοχα χορευτικά της απέσπασε στο τέλος το πιο θερμό χειροκρότημα από το κοινό. Η Νίκη Παλλικαράκη ως μητέρα- όνειρο του Μπίλι, μας εξέπληξε ευχάριστα με τις ικανότητές της στο τραγούδι. Πολύ καλός ήταν και ο Αποστόλης Τότσικας στο ρόλο του μεγάλου αδελφού και δυναμικού ανθρακωρύχου. Στην ερμηνεία του ήταν πειστικός, εξαιρετικός στα χορευτικά του, ενώ απέδειξε πως έχει φωνή που μπορεί να σταθεί σε μιούζικαλ.
Όσο για τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη, αυτή ήταν χωρίς εκπλήξεις, απολύτως πιστή στα ξένα πρότυπα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Εύας Ναθένα ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακά, ενώ ενδιαφέρουσες ήταν οι χορογραφίες του Δημήτρη Παπάζογλου. Τέλος, η απόδοση στίχων του Γεράσιμου Ευαγγελάτου παρουσίαζε αδυναμίες, κυρίως ως προς το πώς έρρεαν τα λόγια στα στόματα των ηθοποιών, αλλά στο σύνολό της ήταν ικανοποιητική.
Τελικά αξίζει να δει κάποιος την παράσταση; Καλύτερα να επιλέξει κάποιο άλλο από τα οικογενειακά θεάματα. Αν, όμως, τελικά επιλέξει να πάει, να φροντίσει να συνοδεύεται από παιδιά που είναι μεγαλύτερα των 10-12 ετών, καθώς στην παράσταση ακούγονται αρκετές βωμολοχίες, ακόμη και από τα ίδια τα παιδιά.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
