Παρόλα αυτά με έτρωγε η περιέργεια για τη σύμπραξη αυτή, γι΄αυτό και ρίσκαρα να πάω να τη δω. Τελικά ήλθαν τα πάνω κάτω. Και αυτό γιατί κατέληξα να φύγω συμπαθώντας και γελώντας με τον Χρήστο Θηβαίο, ο οποίος δε δίστασε ούτε να αυτοσαρκαστεί με περίσσιο χιούμορ ούτε να παίξει ακόμη και Σέξπιρ με στόμφο βρετανού κλασικού ηθοποιού!
Αλλα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένα τρένο που καθυστερεί. Μια μπάντα οκτώ μουσικών και ένας παραγωγός ραδιοφώνου περιμένουν στο σταθμό, όπου συναντιούνται μελωδίες, σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, προσδοκίες. Ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος υπακούουν στη σκηνοθετική μπαγκέτα του Παντελή Βούλγαρη και μέσω του ελληνικού τραγουδιού σκαλίζουν τη συλλογική μας μνήμη, την νεότερη ιστορία μας αλλά και τους προσωπικούς μας δρόμους.
Τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι. Βρίθουν από ρεαλισμό και αλήθειες. Βαθιά πολιτικά, αλλά και ακόμη πιο βαθιά ανθρώπινα, κατορθώνουν και κρατούν μία αξιοθαύμαστη ισορροπία, ανάμεσα στο τραγικό, το μελοδραματικό και το αληθινό. Ο Οδυσσέας Ιωάννου μίλησε για την ίδια μας τη ζωή, για τις αναμνήσεις μας, αλλά και για το δραματικό παρόν μας. Ξεκίνησε από τον Μάη του ΄68 πέρασε από τη μεταπολίτευση στη χούντα και στις εξορίες, από την Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου στο σεισμό της Αθήνας το ’99 και από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας στο σήμερα, στην οικονομική κρίση και στο προσφυγικό…
«Μίλησαν» όμως ταυτόχρονα με το δικό τους τρόπο και οι δύο ερμηνευτές που τραγούδησαν με την ψυχή τους δικά τους και όχι μόνο τραγούδια. Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Λοϊζος, Ξαρχάκος κ. ά: Τραγούδια αντιπροσωπευτικά όλων αυτών που βιώσαμε και βιώνουμε, αλλά και τραγούδια του έρωτα. Γιατί κακά τα ψέματα, όσα ιστορικά γεγονότα και αν περνούν, ο έρωτας είναι πάντα παρών στη ζωή μας… αναλλοίωτος σε όλες τις γενιές και τις εποχές.
Η σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη ήταν καθοριστική, απόλυτα στοχευμένη, σχεδόν υποδειγματική., καθώς έδωσε και στους δύο ερμηνευτές τον χώρο να εκφραστούν μέσω των τραγουδιών τους, να αστειευτούν, ακόμη και να αυτοσαρκαστούν, τους έδεσε άρρηκτα με τον αφηγητή- Οδυσσέα Ιωάννου και ενσωμάτωσε τις εκπληκτικές βιντεοπροβολές που παρακολουθούσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Είχα πολλά χρόνια να ακούσω την τόσο επίκαιρη σήμερα «Πρέβεζα» σε στίχους του Κώστα Καρυωτάκη και για πρώτη φορά το «Κάποτε θα `ρθουν» του Παύλου Σιδηρόπουλου πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις μέσα μου, αν αναλογιστεί κανείς την καθημερινή γενοκτονία των προσφυγόπουλων στη θάλασσα του Αιγαίου.
Τελικά το τρένο των Εννέα και Πέντε πέρασε και δεν μας… άγγιξε. Δεν έκανε καν στάση στο σταθμό μας, δεν καταφέραμε καν να επιβιβαστούμε σ΄αυτό. Δεν χάθηκε και ο κόσμος... Ο Ελληνας μπορεί να φτάσει στον προορισμό του ακόμη και με τα πόδια, αρκεί να το βάλει σκοπό και να το πάρει απόφαση. Γι΄αυτό και στο τέλος με την προτροπή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι για να τραγουδήσουμε το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ». Γιατί όπως σοφά είπε: «Δεν χρωστάμε στους δανειστές μας, χρωστάμε στους ποιητές μας».
Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μη μιλήσουμε για το χώρο που διαδραματίστηκε αυτή η παράσταση, το θέατρο Διάνα, δηλαδή, και όχι άλλη μια μουσική σκηνή. Η επιλογή αυτή ήταν πραγματικά εμπνευσμένη, καθώς καταφέραμε να απολαύσαμε τους καλλιτέχνες ήρεμα, χωρίς να ακούμε τον διπλανό μας να μιλάει και να μας αποσπά, χωρίς τσιγάρα και καπνούς. Το πιο σημαντικό; Καταφέραμε να διεισδύσουμε στην ουσία των τραγουδιών τους σαν να είμαστε εμείς και αυτοί μόνο… Μακάρι τέτοιες προσπάθειες να συνεχιστούν και να επαναληφθούν, γιατί φέρνουν το κοινό σε ουσιαστική επικοινωνία με τραγούδια τόσο σημαντικά.
Απρόσμενη και ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, ήταν επίσης η ερμηνεία της νεαρής Μαίρης Μπρόζη, που έπαξε μοναδικά βιολί και τραγούδησε μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο τα «Λιανοτράγουδα» του Μάνου Χατζιδάκι.
Τελικά αξίζει κανείς να δει το Εννέα και Πέντε; Εξυπακούεται. Αυτό που κάνουν συντελεστές της παράστασης αυτής συνιστά μία ξεκάθαρη πολιτική πράξη στις ημέρες μας. Δεν εξωραϊζουν καταστάσεις, δεν γλυκαίνουν το χάπι. Μιλούν και τραγουδούν με λόγο καθαρόαιμα πολιτικό και -γιατί όχι- επαναστατικό και αφυπνίζουν συνειδήσεις….
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
