Εμείς θυμόμαστε την τελευταία συγκλονιστική συναυλία του στο Παλλάς...
Η βραδιά που είχαμε την τύχη να περάσουμε παρέα με τον Θάνο Ανεστόπουλο το Σάββατο 14 Μαίου στο Παλλάς δεν είχε γέλιο, ούτε χαρά. …. Είχε μόνο συγκίνηση. Για την ακρίβεια είχε τόνους συγκίνησης μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα που ο ίδιος δημιούργησε. Και ναι, ήταν ένα πολύτιμο μάθημα ζωής, παιδείας και τέχνης.
Όλοι καθισμένοι. Εμείς στα βελούδινα καθίσματα του Παλλάς, αυτός σ΄ έναν κόκκινο καναπέ. Εμφανώς αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από το σοβαρό πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί από πέρσι. Δεχόταν διαρκώς τη ζεστή φροντίδα των φίλων και συνεργατών του, που άλλοτε τον σκέπαζαν στοργικά με το μπουφάν του, άλλοτε του πρόσφεραν λίγο παγωμένο νερό, άλλοτε απλώς καθόντουσαν δίπλα του κοιτάζοντάς τον.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος σ΄αυτή του τη συναυλία συναντήθηκε με τον Θάνατο. Τον κοίταξε κατάματα και άνοιξε συζήτηση μαζί του, χωρίς ούτε για μια στιγμή να δειλιάσει. Ενδεικτικό της γενναίας και αξιοπρεπούς μάχης που δίνει. Ενδεικτικό του μεγαλείου του, αλλά και της ειλικρίνειας των τραγουδιών του. Συζητούσε μαζί του με την αιθέρια και – ευτυχώς- ανέγγιχτη από την αρρώστια φωνή του, που ηχούσε στα αυτιά μας πιο εκκωφαντική από ποτέ. Συζητούσε μέσω των λόγων του Ουράνη, του Καψάλη, του Σολωμού, του Καρυωτάκη, του Leonard Coen, του Nick Cave, της Μαρίας Πολυδούρη, του Michael Nyman και του Tom Waits κάνοντας παράλληλα μια περιεκτική αναδρομή στην καριέρα των Διάφανων Κρίνων και δίνοντας τη σκυτάλη του στη νεότερη γενιά, στους επί σκηνής καλεσμένους του (Γρηγόρης Κλιούμης και Κώστας Παρίσσης - Υπόγεια Ρεύματα, Μανώλης Αγγελάκης, The Boy, ΛΟΛΕΚ, Τηλέμαχος Μούσας και Νάσια Γκόφα, Mani Deum) που τραγούδησαν με απέραντη αγάπη και σεβασμό στο πρόσωπό του.
Δεν σηκώθηκε πολύ. Μόνο για μια στιγμή για να «διατάξει» μ΄ένα πανό την επικράτηση της Δημοκρατίας και στο τέλος, στην υπόκλιση. Τότε σηκώθηκε με το μπαστουνάκι του, ήρθε μπροστά για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη. Να μας προτρέψει να μη το βάζουμε κάτω αυτή τη δύσκολη εποχή. Τέλος, ανανέωσε το ραντεβού του μαζί μας σ΄ένα… μέλλον και αποχώρησε όρθιος, παρόλο που οι συνεργάτες του είχαν φέρει το αναπηρικό του καροτσάκι δίπλα για να τον βοηθήσουν... Αποχώρησε πιο όρθιος από ποτέ.
Πρώτη φορά είδα live τα Διάφανα Κρίνα το 1998, στη θρυλική τους συναυλία στο Ρόδον, καθώς ήταν το συγκρότημα που σημάδεψε όσο κανένα άλλο την εφηβεία μου και τα προσωπικά μου «βουτήγματα» στην απώλεια. Δεύτερη τώρα, στον αποχαιρετισμό. Σ΄ έναν αποχαιρετισμό που θα μείνει για πάντα χαραγμένος μέσα μου. Όπως και αξέχαστη θα μείνει η εικόνα των δύο νεαρών εφήβων να κλαίνε στα μπροστινά καθίσματα, αλλά και του υπόλοιπου κοινού να αποχωρεί δακρυσμένο και αγκαλιασμένο στη Βουκουρεστίου.
Κλείνουμε με τον «Τελευταίο Σταθμό» (Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος, Μουσική: Διάφανα Κρίνα) το τραγούδι με το οποίο έκλεισε τόσο γενναία τη συναυλία του. Οι στίχοι του άλλωστε λένε όσα εμείς δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε ποτέ γι΄αυτόν…
«Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.
Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.
Δε μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.
Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.
Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν' στιγμές,
κύμα που σκάει σ' ακτές,
κερί που λιώνει.
Δε μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί...»
Γεωργία Οικονόμου
