Στην αρχή της παράστασης, τέσσερις ηθοποιοί, δεμένοι μεταξύ τους με λεπτό σκοινί σαν ιστό αράχνης, περιφερόντουσαν στη σκηνή δημιουργώντας συμβολικές εικόνες γύρω από ένα θέμα ταμπού: την παιδική σεξουαλικότητα.
Ακολούθως στην μεγάλη ορθογώνια οθόνη που δέσποζε στο πίσω μέρος της σκηνής προβλήθηκε σε μεγέθυνση ένα αιδοίο, το κέντρο του οποίου στόχευε εμμονικά με το μπαλάκι του παίζοντας τένις ένας εκ των ηθοποιών. Κάθε φορά που το μπαλάκι έπεφτε πάνω στο… αιδοίο ακούγονταν πολύ δυνατές εκρήξεις.
Λίγο αργότερα όμως, τα πράγματα πήραν άλλες ακόμη πιο συμβολικές και ακραίες διαστάσεις. Οι ηθοποιοί έφεραν αγκαλιά και ακούμπησαν στη σκηνή τέσσερις ολοζώντανους κόκορες στους οποίους φορούσαν αθλητικά παπούτσια! Αυτούς τους κακόμοιρούς και ίσως ημιναρκωμένους κόκορες τούς κακοποίησαν κυριολεκτικά. Καταρχάς έπαιζαν μέσα στα αφτιά τους στη διαπασών ηλεκτρική κιθάρα, ενώ ένα τεράστιο drone πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους. Τα κοκόρια μην μπορώντας να κουνηθούν, άλλα απλώς τίναζαν τα κεφάλια τους, άλλα είχαν παραδοθεί τελείως στο βασανιστήριό τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ηθοποιοί άρχισαν να τα πιάνουν, να ανοίγουν τα φτερά τους, να τα γυρνούν ανάποδα, να τα χαϊδεύουν και να τα βάζουν ακόμη και μέσα στα ρούχα τους! Αποκορύφωμα; Ένας εκ των ηθοποιών έβαλε έναν κόκορα μέσα στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του! Ε, κάπου εδώ η παράσταση άγγιξε και το δικό μας όριο ανεκτικότητας. Γιατί πάνω στη σκηνή, ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί και πρέπει να εκφράζεται όπως αυτός θέλει. Αυτό εξυπακούεται. Όμως το να βασανίζει ζωντανά πλάσματα στο όνομα της τέχνης είναι πραγματικά απαράδεκτο.
Πολλοί ήταν οι θεατές που αντέδρασαν, άναψαν τα φώτα της πλατείας και οι ηθοποιοί απτόητοι από τις φωνές και ατάραχοι μας καλησπέρισαν και φώναξαν όποιον θεατή ήθελε να ανέβει στη σκηνή και χόρεψαν όλοι μαζί ένα ρυθμικό χορό για να αποφορτίσουν το κλίμα! Μάλιστα κράτησαν και έναν εκ των θεατών, τον φάσκιωσαν με ένα αδιαφανές ναυλον που σκεπάζουν τους νεκρούς και τον κάθισαν προκειμένου να συνομιλήσει με την μοναδική γυναίκα ηθοποιό της παράστασης. Είπαν πολλά οι δυο τους, για τα ελληνικά φαγητά, το μουσακά και το παστίτσιο, αλλά πιο πολύ συζήτησαν για την doggy style στάση στο σεξ. Μας την αναπαρέστησαν κιόλας στη σκηνή.
Η αντοχή μας, όμως, δοκιμάστηκε και άλλο. Στην επόμενη σκηνή βγήκαν δύο μικρά ανήλικα κοριτσάκια βαμμένα στην εντέλεια με ψηλοτάκουνες γόβες και έκαναν πασαρέλα κανονική. Τους έδωσαν και από ένα κοκτέιλ και έκατσαν σε μια ξαπλώστρα παρέα με έναν σαμουράι που εμφανίστηκε από το πουθενά και έκατσε δίπλα τους μιλώντας τους για τα σεξουαλικά του απωθημένα. Και ναι μεν οι κόκορες δεν έχουν γονείς να τους σώσουν, τα κοριτσάκια όμως αυτά που είχαν γονείς, γιατί συμμετείχαν σ΄όλο αυτό το σουρεαλιστικό πανηγύρι;
Η συνέχεια ήταν πιο…νορμάλ και πιο ευφάνταστη καθώς περιορίστηκε στη δράση των ενήλικων πρωταγωνιστών. Δύο απ΄αυτούς άρχισαν να κάνουν ντους και να τρίβονται πάνω σ΄ένα γιγάντιο σαπούνι Μασσαλίας που δέσποζε στη σκηνή, ενώ δε δίστασαν να κάνουν και σεξουαλικά παιχνίδια μεταξύ τους. Στο τέλος κηδέψαμε την ομορφιά της… φαντασίας (όπως χαρακτηριστικά διαβάσαμε στους υπέρτιτλους) και οι ηθοποιοί τοποθετούσαν μέσα σ΄ένα σαρκοφάγο φυτό σκουλήκια και αυτό τα εγκλώβιζε στα αγκαθωτά του φύλλα.
Μουδιασμένο ήταν το τελικό χειροκρότημα, οι περισσότεροι από τους θεατές αποχωρούσαν όσο οι ηθοποιοί υποκλίνονταν, ενώ σε κάποιους άρεσε αυτό που είδαν και χειροκρότησαν με θέρμη…
Τι τελικά ήθελε να πει ο Ροντρίγκο Γκαρσία με την παράσταση αυτή; Απλώς ήθελε να μεταφέρει στη σκηνή αναμνήσεις του από την παιδική του ηλικία και να διαπραγματευτεί το θέμα ταμπού της παιδικής σεξουαλικότητας…
Γεωργία Οικονόμου
