ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Ενα αδύνατο κορίτσι με αλογοουρά και αφέλειες στα μαλλιά, που φοράει ένα κοντό φορεματάκι και αθλητικά παπούτσια μπορεί να σε κάνει να τα δεις όλα ροκ; (Με και χωρίς εισαγωγικά).
Ενα κορίτσι που κάνει λάθη, μιλάει ντροπαλά και γελάει αμήχανα, που διστάζει, αφήνει «κενά» στον αέρα, και κουνάει τα χέρια του προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς προσπαθεί να επικοινωνήσει με το μεγάλο κοινό που έχει γεμίσει το Λυκαβηττό, μπορεί να σε κάνει να συντονιστείς με τη μουσική του;
Ενα αγοροκόριτσο που παίζει στο πιάνο της κομμάτια τρυφερά και στην κιθάρα της μουσικές που μοιάζουν με ραβασάκια σταλμένα στο πίσω θρανίο, μπορεί να χορέψει πάνω στο ρυθμό των ροκ ντραμς και της ‘hard’ ηλεκτρικής κιθάρας;
Και να σε πείσει;
Η σωστή απάντηση είναι: ένα κορίτσι με τόσο πολύ ταλέντο, μπορεί να κάνει πολλά.
Μέχρι εμένα μπορεί να φέρει βόλτα..
Ποια είμαι εγώ; Μία από τους πολλούς που ανέβηκαν και κατέβηκαν με τα πόδια στο Θέατρο του Λυκαβηττού, με τους 40 βαθμούς του καύσωνα να καίνε ό,τι βαριανάσαινε στην πόλη, για να την ακούσουν.
Αυτό από μόνο του ήταν επίτευγμα!
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Μακάρι, επίτευγμα να ήταν και ο ήχος, που όπως διαπίστωσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι ήταν από κακός έως απαράδεκτος (επικαλούμαι και τους υπόλοιπους για να μη λες ότι μόνο εμένα πειράζουν «κάτι τέτοια»).
Οταν έπαιζαν όλοι οι εξαιρετικοί μουσικοί που την συνόδευαν, αυτό που άκουγες ήταν κάτι σαν τις νοτιοαφρικανικές βουβουζέλες παρόλο που αυτά που έπαιζαν ήταν βιολιά, τσέλο, τρομπέτες, σαξόφωνα, ντραμς, ηλ. κιθάρες και ηλ. μπάσα! (Τα αναφέρω για να καταλάβουν όσοι ήταν εκεί, ποια όργανα δεν άκουσαν).
Κατάφερα να ακούσω τους μουσικούς μετά από πολλές βόλτες σε κάθε γωνιά του χώρου, όταν βρήκα μια ειδική.. γωνία ήχου και αφού τα μεγάλα προβλήματα είχαν διορθωθεί κάπως.
Αριστα δέκα λοιπόν, τόσο στους σολίστες μουσικούς όσο και στις ενορχηστρωτικές ιδέες.
Είμαι σίγουρη ότι δε θέλεις να διαβάζεις αυτά που γράφω τώρα, αλλά ειδικά για έναν καλλιτέχνη όπως η Μόνικα, που φτιάχνει αυτόν τον «τετ α τετ» ήχο (ακόμη κι αν αυτός εκφράζεται από πολλά όργανα) έχει ηχοληπτικές απαιτήσεις.
Τα είπα και αμαρτία ουκ έχω.

Ξέρω ότι πολλοί από εσάς δε γνωρίζετε τη μουσική της Μόνικα, γεγονός που θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο (ειδικά αν αυτοαποκαλείστε μουσικόφιλοι).
Η μαθηματικός Μόνικα, ετών 25, είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η ελληνική μουσική τα τελευταία δύο χρόνια (μαζί με πέντε έξι ακόμη ?όχι περισσότερους- 20άρηδες καλλιτέχνες), κι αποτελεί μια μοναδική περίπτωση διότι έχει εμφανιστεί από την πρώτη στιγμή με έναν πολύ προσωπικό και ξεχωριστό ήχο.
Εναν συνδυασμό ροκ με υψηλές φωνητικές απαιτήσεις (η ίδια έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες, ατίθασες και ανεκπαίδευτες ψηλές νότες) μαζί με ένα πολύ συγκινητικό μελωδικό στοιχείο, ‘αέρινο’, τρυφερά εφηβικό και πειστικά αθώο.
Δεν είμαι σίγουρη ότι την περιγράφω με απόλυτη ακρίβεια (η ιστορία της ζωής μου), αλλά όλα όσα μόλις ανέφερα έκαναν μία θριαμβευτική εμφάνιση επί σκηνής Λυκαβηττού χτες και ήταν αδύνατον να τους αντισταθείς.
Ακόμη κι αν ο ήχος ήταν χάλια, η ζέστη αφόρητη και το αυτί σου κατεστραμμένο (όπως είναι πλέον το δικό μου που έχει χάσει την ακουστική του αθωότητα κι έχει μετατραπεί σ’ έναν αφόρητο τύραννο «επαγγελματία ακροατή» που έχει ξεχάσει πως να απολαμβάνει τη μουσική, ό,τι χειρότερο δηλαδή).
Οχι, δεν θα μιλήσουμε για μένα σήμερα. Θα μιλήσουμε όμως για το πως ένα κορίτσι που ακόμη δεν έχει μάθει την τέχνη του live, κατάφερε κάτω από τις χειρότερες συνθήκες να κάνει ένα ερείπιο σαν εμένα να ξεχάσει την ταλαιπωρία, τον αθλιόηχο και τον κακό του εαυτό, και να απολαύσει μία βραδιά γεμάτη.. . ?τι λέξη να βρω, τώρα;- .. μουσικό ενθουσιασμό!
Ναι. Χτες το βράδυ στο Λυκαβηττό ένιωσα ότι ξαναανακάλυπτα όλη τη μουσική από την αρχή, κι ότι άκουγα για πρώτη φορά πιάνα, τρομπέτες (τι ωραίες τρομπέτες), βιολιά, και ηλεκτρικές κιθάρες (άριστα δέκα στην ηλεκτρική κιθάρα). Το καλύτερο και σημαντικότερο από όσα κατάφερε η Μόνικα να μεταδώσει στο μεγάλο κοινό της χτες ήταν ο νεανικός της ενθουσιασμός, αυτή τη μοναδική αίσθηση που νιώθεις την πρώτη φορά που ανακαλύπτεις ένα τραγούδι που σου αρέσει πάρα πολύ!
Γι’ αυτό και μόνο, θα της χρωστάω από τώρα και στο εξής πολλά λεφτά..

Η καλύτερη στιγμή:
Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς»
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στο Λυκαβηττό χτες βράδυ, η Μόνικα αποκάλυψε μερικές από τις μουσικές της αγάπες. Η μία ήταν αυτό το Θεοδωράκειο μελωδικότρυφερό τραγούδι, μία άλλη ήταν το μελωδικο-σπαρακτικό τμήμα του Bohemian Rhapsody των Queen (το «Mamma»), το οποίο δε θυμάμαι να έχω ακούσει από κανέναν άλλον, πλην του μοναδικού Φρέντι Μέρκιουρι, σε live.
Η Μόνικα τόλμησε και αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσει κάποιος, ακόμη κι αν δεν τα κατάφερε καθόλου να πει αυτό το πάρα πολύ δύσκολο φωνητικά κομμάτι.
«Mamma, I just killed a man,
put a gun against his head, pulled my trigger
now he's dead.
Mamma, life has just began, but now I've gone
and thrown it all away.
Mamma oeoeoeoe,
Didn't mean to make you cry
Για να σε προλάβω πριν ρωτήσεις, γιατί επέλεξα να αναφέρω δύο από τις λιγότερο ‘επιτυχείς’ στιγμές του χτεσινού Live, λέω (ξανά) ότι: έχοντας υποφέρει από πλήξη επί χρόνια λόγω «περφόρμερ» που δεν τολμούν ποτέ να πουν τίποτα πέραν των σουξέ τους, έχω ορκιστεί να αναφέρω με ευγνωμοσύνη κάθε καλλιτέχνη που τολμά να ερμηνεύσει αυτά που αγαπάει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Το γεγονός ότι το «Μάμα» ακούστηκε στον Λυκαβηττό, ήταν πολύ σημαντικό και συγκινητικό ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή αν ήσουν δίπλα μου θα με άκουγες να μουρμουρίζω διάφορα &*^% ως «διαμαρτυρία» στο όνομα του συγχωρεμένου Φρέντι.
Κι είμαι σίγουρη ότι οι πιο νέοι που δεν αναγνώρισαν το κομμάτι (και δεν έκαναν ανόητες αυτοματοποιημένες συγκρίσεις) ανακάλυψαν τον μεγάλο μουσικό κόσμο μεσ’ στον οποίο κατοικεί μια κοπέλα με εντυπωσιακά τεράστιο μουσικό ταλέντο.

Τελικά;
Επειδή την έχω δει και σε κλειστό χώρο κι έχω ακόμη να λέω ότι αυτό που είχα ακούσει είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που μου προσέφερε η μουσική τον τελευταίο καιρό, ένα μόνο θέλω να σου πω. Αν δεν σε δω στο επόμενο Live της Μόνικα Χριστοδούλου, δε θέλω να ξέρω ότι κυκλοφορείς με το άδειο σου κεφάλι στην βουβουζελόχωρα της νύχτας.
Διότι μπορεί οι Νοτιοαφρικανοί να ζαλίζουν τώρα τον έρωτα των ποδοσφαιρόφιλων, αλλά το βουβουζελοβουητό, έχω να σας πληροφορήσω, εμείς το έχουμε ‘ανακαλύψει’ πρώτοι. Εδώ και χρόνια.
Κι αν μας ζητήσουν ποτέ να αποδείξουμε αυτήντην πατρότητα οι Αφρικανοί, θα τους πούμε να πάνε μια βόλτα, νύχτα στην ΑΘήνα. Οποια νύχτα.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]