ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.41.610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Καθημερινά: 23:00.
ΤΙΜΕΣ
Φιάλη Ουίσκι: 140-160 ευρώ
Φιάλη Κρασί: 70 ευρώ (2 άτομα)
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ημουν κι εγώ εκεί...
ΟΚ. Βασανίζομαι μέρες τώρα να βρω ένα τρόπο να σου πω τι συμβαίνει επί σκηνής Ζυγού αυτές τις μέρες, κι επειδή άλλον δεν βρίσκω θα στο πω με κίνηση... (όπως λέμε «έχει πολύ κίνηση σήμερα»).
Ανεβαίνει ο Νίκος Παπάζογλου, λέει τρία τραγούδια (για παράδειγμα) κατεβαίνει, ανεβαίνει η Λιζέτα Καλημέρη, λέει ένα, κατεβαίνει, μετά έρχεται η Κατερίνα Παπαδοπούλου, λέει δύο, βγαίνει κι αυτή.
Ακολουθεί η Μαρία Λούκα, λέει το δικό της, φεύγει, γυρνάει ο Παπάζογλου λέει τα δικά του και ξανακατεβαίνει για να ξανανέβει η Λιζέτα Καλημέρη, που θα ξαναδώσει τη θέση της στην Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία αφού τελειώσει θα διασχίσει τη σκηνή για να παραχωρήσει τη θέση της στη Μαρία Λούκα, η οποία Μαρία Λούκα θα διασχίσει με τη σειρά της τη σκηνή (από τα καμαρίνια προς το μικρόφωνό της) και θα ξαναβγεί για να πει άλλο ένα τραγούδι, ώστε μετά να μπορεί να ξαναματαβγεί ο Νίκος Παπάζογλου (λαχάνιασα) και να (πού είμαι? Α, ναι στη Λιζέτα Καλημέρη) και να φύγει πάλι για να βγει πάλι η Λιζέτα Καλημέρη διασχίζοντας τη σκηνή από εδώ μέχρι εκεί (ουφ).
Πρόσθεσε σ’ αυτό και τους μουσικούς!
Σηκώνεται το τσέλο, φεύγει, έρχεται το κανονάκι, κάθεται, σηκώνεται το μπουζούκι και πάει λέγοντας.
Αν εξαιρέσω λοιπόν την αρχή του προγράμματος που εμφανίζονται όλοι μαζί, ΕΝΑ (κανονικό και ωραιότατο, αλλά ένα) ντουέτο είδα στις τρεις ώρες που κράτησε αυτό το πρόγραμμα.
Είναι ορισμένα πράγματα που δεν τα καταλαβαίνει ο εγκέφαλός μου και μένει συνεχώς με τις απορίες του..
Γιατί, για παράδειγμα, φτιάχνει κανείς ένα πρόγραμμα με τέσσερις φωνές και δεν τους επιτρέπει να συναντηθούν ουσιαστικά ποτέ μαζί επί σκηνής;
Και λέγεται «Πρόγραμμα ζωντανής μουσικής» το αράδιασμα τραγουδιών (ωραίων τραγουδιών επαναλαμβάνω) στη σειρά;
Γιατί εμένα σαν έκθεση σε μουσείο μου φάνηκε ή σαν σταδιακό άπλωμα της μπουγάδας μέχρι να γεμίσουν τα σκοινιά της ταράτσας.
Λυπάμαι αλλά προσωπικώς έτσι δεν μπορώ να συγκινηθώ και άρα χαράμι πάνε και τα ωραία τραγούδια...
Η καλύτερη...
Θέλω να βάλω ένα άριστα δέκα με πολλούς τόνους και δυο-τρία εύγε στη Μαρία Λούκα η οποία όχι μόνο τραγουδά εξαιρετικά με την πολύχρωμη φωνή της αλλά είναι και η μόνη που ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα και κάνει ό,τι μπορεί για να ‘ανεβάσει’ το θεατή με την κίνηση, το χαμόγελο και την σκηνική παρουσία της.
Και να πω ότι το όμορφο ντουέτο που προανέφερα εκείνη μαζί με τη Λιζέτα Καλημέρη το κάνει και ξαναμπράβο της.
Να πω ότι η καλλίφωνη Κατερίνα Παπαδοπούλου με στενοχώρησε σε κάποιες ερμηνείες της (ειδικά σ’ εκείνο το αγχωμένο και βιαστικό Τζιβαέρι που την άκουσα να λέει), αλλά είπε και άλλα μελωδικά τραγούδια αρκετά καλά.
Τέλος πρέπει να σε ενημερώσω και για το γεγονός ότι κάπου εκεί στη μέση του προγράμματος εμφανίζεται μία καλλίπυγος ύπαρξη με ένα σέξι ταγεράκι μίνι και γκρι και χορεύει ένα ανατολίτικο «χορό της κοιλιάς» αλά μοντέρνα.
Ο ανδρικός πληθυσμός απ’ ότι είδα μένει πολύ ικανοποιημένος σε φαντασιωτικό επίπεδο από αυτό το happening του προγράμματος - αν και είμαι σίγουρη ότι θα ενθουσιαζόταν ακόμη περισσότερο αν η κοπέλα δεν έμοιαζε με... βορειοευρωπαία και είχε λίγη από τη λαγνεία του υγρού μαύρου ματιού μιας πραγματικής ανατολίτισσας ντυμένης με σέξι μίνι ταγιέρ και μαύρο μπουστάκι κάτω από το σακάκι.
Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Τα όμορφα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου...
Συνεχίζουν να είναι συγκινητικά και ‘κλασικά’ πλέον και πάντα όλο και κάτι βρίσκουν να διορθώσουν στην καρδιά κάθε φορά που τα ακούει.
Να πω όμως ότι φέτος όσα εξ αυτών είναι τραγούδια της Βάσως Αλλαγιάννη (και του Μανώλη Ρασούλη) τα είδα πολύ καλύτερα παρουσιασμένα στο Σταυρό του Νότου από τον Μανώλη Λιδάκη, τη Λιζέτα Καλημέρη και την ίδια την Αλλαγιάννη.
Πιο φροντισμένα, με συνοχή και σωστή ροή μεταξύ τους κι από μία πολύ εύηχη ορχήστρα.
Πρόγραμμα που έκανε το σώμα μου να επαναστατήσει (όπως πρέπει να κάνουν όλα τα προγράμματα για να είναι «καλά»).
Στο ΖΥΓΟ τα είδα λιγάκι να «διεκπεραιώνονται» και λυπάμαι γι’ αυτό.
Τελικά αξίζει να πάω;
Εξαρτάται πόσο ρομαντικός άνθρωπος είσαι.
(Απ’ ότι έχω καταλάβει υπάρχουν πολλοί ρομαντικοί στην Αθήνα που δεν μπορούν να αντισταθούν στη γοητεία των τραγουδιών του Παπάζογλου).
Ως ρομαντικός λοιπόν θα ξαναπάς μάλλον να ακούσεις πάλι αυτά τα υπέροχα ΜΕΓΑΛΑ τραγούδια από τον άνθρωπο που τα πρωτοερμήνευσε. Μόνο που θα σου συνιστούσα να πάρεις και μία σφυρίχτρα μαζί σου και κάθε φορά που θα βλέπεις το ενοχλητικό πηγαιν’έλα επί σκηνής (που θα σε βγάζει από την συγκίνηση και θα σε βάζει στη σκέτη κίνηση) να τη φυσάς.
Δυνατά!
Πού ξέρεις μπορεί έτσι τουλάχιστον το κυκλοφοριακό να ρυθμιστεί.
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
1. Κολοβός Γιάννης: μπάσο
2. Κουτσούρας Γιάννης: μπουζούκι
3. Παγωνίδης Κώστας: τύμπανα
4. Στέλιος Γκέττης: κρουστά
5. Δημήτρης Μυστακίδης: ακουστική κιθάρα, λαούτο, ούτι
6. Δημήτρης Λάππας: ηλ. κιθάρα, μπαγλαμά
7. Αποστόλης Τσαρδάκας: κανονάκι, βιολί, ακουστική κιθάρα
8. Οικονομίδης Νίκος: βιολί
9. Αλίκη Πανούση: πιάνο
10. Ιωάννα Κανάτσου: τσέλο
Στις σημειώσεις μου βρήκα πολλά θαυμαστικά και άριστα δέκα για τους μουσικούς.
Ειδικά το βιολί και το τσέλο βλέπω ότι έχουν από ένα τουλάχιστον θαυμαστικό σε κάθε σελίδα.
Αλλά και η ηλεκτρική κιθάρα (σε ένα σόλο της) και το κανονάκι και τα κρουστά και? γενικώς η ορχήστρα αυτή ήταν αισθηματική και τρυφερή και καλοκουρδιμένη.
Λίγοι όμως ήταν οι μουσικοί που δεν έφυγαν (και ξαναγύρισαν) τουλάχιστον μία φορά από τη σκηνή συμμετέχοντας κι αυτοί στο αέναο πέρα-δώθε των τραγουδιστών και συμβάλλοντας στο πιο... traffic jam πρόγραμμα που είδα φέτος.
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
