ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Η ώρα είναι δύο το πρωί περίπου, όταν βλέπω ένα χέρι να βγαίνει από την κουρτίνα δεξιά και να δίνει μια φουσκωτή κούκλα στον Κουρκούλη, που στέκεται απέναντι από την Κέλλυ (η οποία σε αυτή τη φάση είναι ντυμένη με χρυσά κρόσσια) και λεει: «Από ‘δω η γυναίκα μου κι από ‘κει το αίσθημά μου». Μετά ξεχύνονται και οι δυο σε ένα παιχνίδι με ρέοντα ρεφρέν τύπου εναλλάξ: «έλα να καπνίσουμε την πίπα της Ειρήνης», λεει εκείνος κραδαίνοντας τη φουσκωτή, της οποίας το στόμα είναι σε στάση σουφρωτής τρύπας (κι όποιος σε αυτό το σημείο δεν έχει πιάσει το νόημα του υπονοούμενου παρακαλώ να εξέλθει της αιθούσης) κι εκείνη απαντάει: «Τι της έχεις βρει.. Πες μας τι πίνεις εσύ και δε μας δίνεις..» και ξαναλέει εκείνος: «Σ’ αγαπάω μ’ ακούς...» και ξαναπαντάει εκείνη: « Μακριά μου να φύγεις, να φύγεις, να φύγεις..», και κάπου εκεί, εμφανίζονται τέσσερις σερβιτόροι οι οποίοι σπάνε πιάτα και σερβίρουν σαμπάνια στους δύο πρωταθλητές του παράλογου, και λεει εκείνη: «Και ποια θυσία έχει κάνει αυτή για σένα..» (προφανώς καμία, διότι βγαίνει ένα άλλο χέρι από την αριστερή κουρτίνα και μαζεύει τη φουσκωτή _ αχρείαστη να ‘ναι), ενώ (ξέχασα να σου πω ότι) το όλο θέμα με τα ντουέτα έχει ξεκινήσει πριν από κάνα τέταρτο, όταν πάνω στο πιο ψηλό σημείο της σκηνής έχουν εμφανιστεί ένα νυφικό κι ένα γαμπριάτικο κοστούμι, κρεμαστά σαν τους κήπους της Βαβυλώνας ένα πράγμα, πίσω από τα οποία, μετά από μια εισαγωγή από την ορχήστρα που μπουμπουνίζει το γαμήλιο εμβατήριο, βγαίνουν ο Νίκος και η Κέλλυ και λένε, εκείνος, ότι θέλει να ντυθεί γαμπρός, κι εκείνη, ότι δεν παντρεύεται και δεν νοικοκυρεύεται και οι δύο μαζί το «Λένε τόσα για μας.. κι.. όλο πηγαίνει ο νους μου στο κακό/ γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπώ».
(Ανάσα, γιατί μου βγήκε η ψυχή μέχρι να το γράψω όλο αυτό.)
Κι ακόμα δεν σου έχω γράψει ούτε για το «Θηρίο» που ραπάρει τα δικά του, ούτε για τα κοψίδια από Μπαχ που ακούγονται σφήνες μεταξύ του «Είσαι φοβερήηηη..» (π.χ.) και της ξανθιάς ύπαρξης που την έχει δει Shakira και κάνει εμφάνιση μέσα σε χρυσό κλουβί ως παραδείσιο πουλί. Πιο σουρεαλιστικό πρόγραμμα από αυτό δεν έχω ξαναδεί. Έλα όμως που τα σουρεαλιστικο-κουλά με τρελαίνουν. Οπότε, κατέληξα να φύγω στις πέντε το ξημέρωμα από το Φως, κι αυτό επειδή ο Κουρκούλης σταμάτησε να τραγουδάει, αλλιώς θα ήμουνα ακόμη εκεί.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.28.053 &+ 54
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 7-9
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Είσοδος με ποτό στο μπαρ (Πέμπτη & Κυριακή): 15 ευρώ
Είσοδος με ποτό στο μπαρ (Παρ. & Σάββατο): 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: ευρώ 150 (απλή) & 170 (σπέσιαλ) (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 75 ευρώ (κομπλέ)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Καταρχάς, το χρυσό είναι στη μόδα φέτος, γεγονός το οποίο δε γνώριζα, η ανώριμη, πριν πάω να δω μπαλέτα, φούστες, σουτιέν, κλουβιά, και λουλουδούδες να αστράφτουν υπό το φως του ΦΩΤΟΣ.
Στη μόδα του επί της Ιεράς Οδού πολιτιστικού καταστήματος είναι και τα μαύρα μποτάκια με τα στρας, με τα οποία, η ευλύγιστη ξανθιά με το μαλλί μπούκλα, συνόδευσε την υπόλοιπη αμφίεση της (μαύρα ξεπούπουλα γύρω γύρω, και κρόσσια για ουρά από πίσω) ενώ χόρευε σε ρυθμό οριένταλ, μαζί με την πλειοψηφία του κοινού που εκείνη την ώρα το ‘χε ρίξει για τρίτη φορά στα τσιφτετέλια.
Πολύς χορός πέφτει στο ΦΩΣ φέτος, διότι ο Νίκος Κουρκούλης κατάφερε να στήσει ένα πρόγραμμα το οποίο σε αναγκάζει να τινάζεσαι από το τραπέζι κάθε τρεις και λίγο (είτε για να πας στην πίστα να χορέψεις είτε γιατί σκιάζεσαι κάθε φορά που βλέπεις το «Θηρίο», για παράδειγμα, να εισβάλλει στη σκηνή για να ερμηνεύσει την υπό τον τίτλο «Γούτσου-γούτσου» προσωπική επιτυχία του). Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν το λεει το «γούτσου-γούτσου», αλλά αν δεν το λεει πρέπει να το προσθέσει διότι ταιριάζει με τα υπόλοιπα.
Εννοείς ότι δε γνωρίζεις τι είναι το «Θηρίο»?
Τς, τς, με αναγκάζεις να σε ενημερώσω ότι το «Θηρίο», κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, είναι Έλλην ράπερ τεραστίων διαστάσεων ο οποίος βγαίνει κάθε τόσο στην πίστα, μόνος του, με το μπαλέτο ή με την Κέλλυ Κελεκίδου και ρίχνει τα δικά του σε στιλ ραπερ-οδοστρωτήρα.
Παρασύρθηκα όμως, ενώ δεν είναι ο γιγαντομπεμπές που θα σε φέρει στο ΦΩΣ φέτος, διότι οι ατραξιόν είναι πολλές, οι εκπλήξεις απανωτές, και γύρω στις 4 το πρωί, αν δεν είσαι πίτα από το ποτό και το χορό, θα πιάσεις τον εαυτό σου να υποτονθορύζει «Δε θα μείνω, δε θα μείνω, κ.λπ., όλα μαζεύτηκαν στο μυαλό μου/ που πάει να σπάσει», όπως εγώ.
Πάρα τα όσα λεει το τραγούδι όμως δεν θα φύγεις, διότι λίγο το αγόρι με τις τρεις χορεύτριες που κουνιούνται λάτιν άδοντας: «Baila morena/bajo esta luna llena», λίγο η νταρντανοψηλή που βγαίνει κάθε τόσο και συμβάλλει με τον μοναδικό τρόπο της στον υπερρεαλισμό του πράγματος, και λίγο το «Αντιδρούσα/ μα να μπλέξω με καμία δεν μπορούσα», αδύνατον να ξεκολλήσεις.
Τόση ώρα γράφω κι ακόμη στην αρχή δεν με έχουν φέρει οι λέξεις.
Δυστυχώς το πρώτο μισάωρο το έχασα διότι άργησα να φτάσω, οπότε το τρίο αφόρητο με τις τρεις εντελώς άφωνες παύλα παράφωνες παύλα τσιριχτρούλες άργησα να τις πάρω είδηση, αλλά τις πέτυχα στο καλό: «Τι θ’ ακούσω από σένα..», είπαν όλες μαζί και μετά εκείνη με τη φωνή σαν βραχνιασμένη γαρδούμπα είπε: «Θέλω έναν άντρα εκατό τοις εκατό», σπέρνοντας δέος και τρόμο στον ανδρικό πληθυσμό του μαγαζιού που τον είδα να σταυροκοπιέται σύσσωμος.
Αυτοκριτικεύομαι όμως τώρα, διότι συνειδητοποίησα ότι ασχολούμαι με τα πταίσματα του show και ακόμη δεν σε έχω βάλει στο πραγματικό κλίμα του.
Πρώτον λοιπόν, στο πρόγραμμα αυτό ΔΕΝ κυριαρχούν οι παράφωνοι!
Για την ακρίβεια, στην αρχή εμφανίζεται ένα νεαρό αγόρι ξεχτένιστο και συμπαθέστατο, το οποίο λέγεται ΚΩΣΤΑΣ ΗΛΙΟΥ, και λεει 3 unplugged που τα συνοδεύει με την κιθάρα του, και το οποίο έχει φωνάρα (και συγχαρητήρια σε όποιον τον ανακάλυψε και τον έβαλε να τραγουδήσει).
Δεύτερον, όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, ο ίδιος ο Νίκος Κουρκούλης και η Κέλλυ Κελεκίδου είναι κάθε άλλο παρά άφωνοι, γεγονός το οποίο κάνει καλό σε πολλά ζωτικά όργανα της υποφαινόμενης.
Τρίτον, το φετινό πρόγραμμα όπως προανέφερα στα πεταχτά, το έστησε ο ίδιος ο Κουρκούλης, όπερ σημαίνει ότι έχει όλα τα στοιχεία του κουρκούλειου χαρακτήρα.
‘Ητοι «κλασικά» λαϊκά & ‘έντεχνα’ τραγούδια που προφανώς του αρέσουν (Παπάζογλου, Θαλασσινός, Λιδάκης, κ.ά.), τα οποία τραγουδάει ο ίδιος μετά τις 4, «την ώρα της καψούρας», όπως την όρισε.
«‘Ενθετο» με παραδοσιακά τραγούδια, τα οποία, αν κρίνω από τις φορές που τον έχω δει να τα χώνει κάπου μέσα στο πρόγραμμά του, πρέπει να τα αγαπάει. Εκτός από το να τα αγαπάει όμως ο Κουρκούλης μπορεί και να τα λεει, αφού διαθέτει την ιδιαίτερη φωνητική ικανότητα που απαιτούν και την δεξιοτεχνία που απαιτεί η ερμηνεία τους. Έτσι, θα βρεθείς κάποια στιγμή να ακούς το κλαρίνο να κλαιει και τον Νίκο να λέει: «Στης πικροδάφνης τον ανθό/ έγειρα ν’ αποκοιμηθώ» ακολουθούμενο από μια δόση Ederlezi (Μπρέγκοβιτς), λίγο πριν το «’δω στα λιανοχορταρούδια», και το «Τι ‘θελα και σ΄αγαπούσα/ και δεν κάθομαν καλά» και μια «Δημητρούλα μου», μέχρι τις 02:28 που κλείνει αυτό το «ένθετο» με μία «θριαμβευτική έξοδο ξαναλέγοντας το «Δε μπορώ» (από το τελευταίο του CD).
«Δε μπορώ, δε μπορώ
άλλο να σε αγαπώ»
το οποίο άκουσα να επαναλαμβάνει για νιοστή φορά και στις πέντε παρά, κλείνοντας το πρόγραμμα, οπότε είπα να τον συνοδεύσω τραγουδώντας κι εγώ μαζί του:
«Δε μπορώ, δε μπορώ
άλλο, ως εδώ»
και δώσ’ του τα «κλαρίνα» στη διαπασών.

Εκτός αυτών το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κάτωθι αναμεμειγμένα:
lounge ατμόσφαιρες, δίπλα σε σφαίρες τύπου «Μια ματιά σου μόνο φτάνει/ αεροπλάνο να με κάνει», «Είμαι στα χάι μου», «Ύποπτο το αίσθημά σου ύποπτο/πάντα ήθελες να το ‘χεις δίπορτο», το οποίο ακούγεται λίγο πριν το «Πού να ‘ναι τέτοια ώρα η αγάπη μου/ και λείπει όλη νύχτα απ’ το κρεβάτι μου», ενώ αμέσως μετά η ορχήστρα ξεχύνεται σε νησιώτικους ήχους, μεταξύ των οποίων και μια μεζούρα από «τα ριάλια, ριάλια και πούν’τα» μαζί με μία δόση αυτοσχέδιας ατάκας: «Παντρεμένοι κι οι τρεις/ εγώ, εσύ κι ο γυμναστής».
Τα χρυσά μπαλέτα που προανέφερα (με τιγρέ σουτιέν και αλυσίδες), τα οποία κάποια στιγμή γίνονται «σοβαρά» και γυρίζουν μαυροντυμένα σα φάσματα πάνω στην πίστα κρατώντας αναμμένα φαναράκια για να αλλάξουν την ατμόσφαιρα προς το πιο ενδοσκοπικό της(?!).
«Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο/ με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο» και «Τα μαύρα μάτια σου/ όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε», «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», «Ανοίχτε τα τρελάδικα/ να βγει ο κόσμος έξω/ να δω αν είναι πιο τρελοί/ οι μέσα απ’ τους απ’ έξω», «Αγάπη μου επικίνδυνη», «Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι», «Άστρα μη με μαλώνετε», «Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι», κ.λπ.
(Τα οποία πρέπει να πω, διότι είμαι ξινή, πως παρά το γεγονός ότι και ωραία τραγούδια είναι και καλοτραγουδισμένα ευτύχησαν να είναι, συγκίνηση δεν κατάφεραν να προκαλέσουν, διότι απλώς ο χώρος δεν τα σηκώνει.
Ενώ στο πρώτο μέρος του προγράμματος που λέγονται τα κουλά τύπου:
«Πού να ‘σαι τώρα, πού
Κρυώνω και φοβαααάμαι (κορώνα)
Μέσα στο σώμα σου θέλω μόνο να ‘μαι
Μήπως ρωτάς αγάπη μου
Τώρα που να ‘μαι?»
μια χαρά τα είδα τα ταβάνια και τους τοίχους να τρίζουν από αγαλλίαση.
Η συμπαθής Κέλλυ, η οποία κάνει ένα intro κάτω από ένα στραφταλιστό πέπλο που παριστάνει τη θάλασσα, αν κατάλαβα καλά, μας λεει και το «παλιό» (και αφόρητο, μεταξύ μας) «Γλύκα, γλύκα» και το «καινούριο»:
«Μου έλεγαν οι φίλοι κι οι γνωστοί
Πως δεν κάνεις για σχέση σταθερή
Αν θες να τα πάμε οι δυο μας καλά
Εδώ συγκεντρώσου και άσ’ τα πολλά
Αν θες να τα πάμε οι δυο μας καλά
Κόλπα μην κάνεις σε μένα τρελά»
και μας κάνει επανάληψη τα ΣΟΣ της Ρίτας Σακελλαρίου, επί ημίωρο περίπου, «Ιστορία μου αμαρτία μου» και «Αν κάνω άτακτη ζωή δικός μου είναι λογαριασμός», χωρίς όμως να μας πείθει ότι ενδέχεται η σούπερ clean Κέλλυ να κάνει άτακτη ζωή στον αιώνα τον άπαντα, αμήν.
Αν θέλεις τώρα να προσθέσεις σε όλα αυτά ένα πιάτο μάμπο, μία σύγχυση από τρίο χάλκινων πνευστών (τρομπέτα, σαξόφωνο, τρομπόνι), το ετερόκλητο ντύσιμο και το αναρχικό του όλου πράγματος (μην ξεχνάς τα «χωσίματα» από Μπαχ που σου προείπα), μαζί με τα σιροπιαστά «Ψάχνω τα ίχνη σου στο φως των αστεριών/ (και κάτι κάνουν που δεν το θυμάμαι) για σένα τα παιδιά των φαναριών»
και το
«Δε γνωρίζω ούτε τ’ όνομά σου
Έρωτά μου
Μα με μια ματιά σου έχεις κλέψει
Την καρδιά μου» θα καταλάβεις, ελπίζω, ότι σε αυτό το πρόγραμμα πρέπει οπωσδήποτε να έρθεις διότι άλλο που να του μοιάζει δεν υπάρχει.

Η «δική μας» στιγμή:
Διάλεξα τη στιγμή που ο Νίκος Κουρκούλης είπε το «Τι άλλο Θέλεις», το οποίο εκείνη την ώρα θεώρησα ότι το τραγουδούσε «αφιερωμένο» σε μένα, η επηρμένη:
«Γιατί μαζί μου ασχολείσαι
αφού στο πλάι μου δεν είσαι
για σένα ό,τι και να κάνω
πάντα θα θέλεις παραπάνω»
Φωτιά να πέσει να με κάψει, Νίκο μου. Έχεις δίκιο.

Τελικά αξίζει να πάω;
Φυσικά και θα πας, ειδικά αν είσαι παχουλή μέλλουσα πελάτισσα των Bodyline και φοράς χρυσή μίνι φούστα, εβαζέ σαν μαργαρίτα ή BC-BG νεανίας βορείων προαστίων με το μαλλί φτιαγμένο κότσο και ύφος «Εγώ βρέθηκα εδώ κατά λάθος γιατί μ’ έφερε ο φίλος μου που κάνει bachelor party» (πολλοί γάμοι στο ΦΩΣ κάθε βράδυ, σημειωτέον).
Θα πας επίσης ότι ο Νίκος Κουρκούλης είναι ένα εξαιρετικά sui generis πλάσμα το οποίο «δε μασάει» και δεν «μεγαφωνίζει». Κάνει τη δουλειά του, το κέφι του με κέφι (αν και την ημέρα που πήγα εγώ ήταν λίγο πεσμένος), χωρίς φανφάρες ή πολλά πολλά και διαθέτει ορίτζιναλ τρέλα που χωράει όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα.
Γι’ αυτό κι εγώ θα του αφιερώσω από την καρδιά μου, το παρακάτω άσμα που μου έστειλε ένας καλός αναγνώστης:
«Έλα να απλώσουμε μαζί τη μπεσαμέλ
έλα ν’ ανεβάσουμε όλα τα ντεσιμπέλ
να ξεχάσεις τ’ όνομα που σου ‘δωσε ο παπάς
ξεκόλλα από τον άλλον που δήθεν αγαπάς»
Ήρθα, Νίκο μου, και ό,τι καλύτερο μπόρεσα το έγραψα η μάρτυς.

Ο ΗΧΟΣ:
Για πρώτη φορά ο ήχος στου Κουρκούλη δεν με ξεκούφανε. Την περισσότερη ώρα ήταν από έντιμος έως ανεκτός και παρά τα.. «απαραίτητα» βάθη και echo που άκουσα στις στιγμές της μεγάλης «έντασης»(γλουπ) και την παρατεταμένη φασαρία κατά τη διάρκεια του «γλεντιού» (όταν το κοινό σηκώνεται και ξεφαντώνει πάνω στην πίστα), τα πράγματα ήταν πολύ αξιοπρεπή για πίστα. Δόξα το Θεό τη γλίτωσα και προχτές.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]