Το μάρμαρο, η πέτρα, το μέταλλο. Υλικά που «φυλακίζουν» μέσα τους ζωή. Οταν σμιλεύονται από έμπειρα χέρια, παίρνουν μορφές άλλοτε ανθρώπινες, άλλοτε κάποιων ιδιαίτερων αντικειμένων. Ο εικαστικός Νίκος Κλάδης αγκάλιασε τα συγκεκριμένα υλικά της φύσης και τους έδωσε πνοή, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, έτσι που μοιάζουν σαν να συμμετέχουν σε ταξίδι αναζήτησης της εσωτερικής τους αλήθειας. Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, η τελευταία του δουλειά, είναι εμπνευσμένη από τον μαγικό κόσμο της μουσικής. Οργανα κλασικά, παραδοσιακά, μοντέρνα, παράγουν μελωδίες μέσα από τη σιωπή τους, συνομιλούν με τον θεατή, έχουν κάτι να του ψιθυρίσουν...

«Πρωταγωνιστές είναι τα μουσικά όργανα. Τα βλέπουμε στη σκηνή, στην ορχήστρα, στην παράσταση, στην παρέα, να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στα χέρια βιρτουόζων πλην όμως πάντα στο παρασκήνιο», αναφέρει ο δημιουργός και συνεχίζει «η συμβολή τους στο παγκόσμιο στερέωμα της μουσικής αξιώνει κάποτε να βγουν στο προσκήνιο και να προβάλουν την ψυχή και το είναι τους σαν αυθύπαρκτες και ζωντανές παρουσίες». Τα γλυπτά του Νίκου Κλάδη μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου η μουσική είναι η μητρική γλώσσα. Κάθε όργανο μοιάζει έτοιμο να μιλήσει, να τραγουδήσει, να αφουγκραστεί τη μουσική και να τη μεταδώσει. Είναι μια άρτια ορχήστρα που ενορχηστρώνει ήχους μοναδικούς, καλλιτεχνικούς, προκλητικούς. «Βλέποντας τα έργα του Νίκου Κλάδη σκέφτομαι πως και τα μουσικά όργανα, οι φωνές, θα υπήρξε μια στιγμή που ζούσαν ενωμένα αξεδιάλυτα σε ένα εξίσου ενιαίο ηχητικό σύμπαν, ένα σύμπαν που, με την πρώτη μουσική σύνθεση, κατακερματίστηκε σε κάθε είδους όργανο, εργαλείο δηλαδή τακτικής αναπαραγωγής ήχων, έγχορδο, πνευστό, νυκτό, κρουστό...», γράφει σχετικά ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Γιώργος Ανδρέου.

[info]
Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής είναι η τέταρτη ατομική έκθεση του Νίκου Κλάδη.

ΕΙΡΗΝΗ ΜΙΧΑΛΟΥΔΗ