ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Με περισσότερες «ψεύτικες» νότες από αληθινά αισθήματα, με περισσότερα τσαλίμια και κουνήματα (κορίτσια) από τραγούδι, και με πάρα πολλά tattoo, τρύπια τζην, δαχτυλίδια, μαλλιά(!?)και (αθέλητο) θόρυβο απ’ όσα αντέχουν τα τραγούδια. Έτσι προσπάθησε να μου κάνει παρέα η ‘παρέα’ του Σταυρού του Νότου (κλαμπ), χτες.
Δεν αρχίσαμε καλά.
Καθόλου.
Μισό λεπτό όμως, διότι αυτό είναι το πρώτο κείμενο της σαιζόν και πρέπει να ξεκινήσω κανονικά: Καλώς ήρθες!
Ξεκίνησα τη φετινή σεζόν, όπως και την περυσινή, από το κλαμπ του ΣτΝ, νομίζοντας ότι έτσι θα μπω πιο.. ήπια στις ατασθαλίες της αθηναϊκής νύχτας. Καταρχάς λοιπόν να ευχηθώ ένα «Καλό μας φέτος» και μετά να βάλω τις φωνές για όσα είδα κι άκουσα χτες βράδυ.
Τι έγινε παιδιά; Το ‘χαμε και το χάσαμε ή μήπως τη ‘βρίσκουμε’ κάνοντας πως την ‘ψάχνουμε’?
Πότε απέκτησε την ανάγκη για «πρόγραμμα» (συνταγής) το κλαμπ του Σταυρού; Μια χαρά δεν ήταν το concept: «χώρος που εμφανίζονται διάφοροι νέοι που αγαπάνε την καλή μουσική (ελληνική και ξένη) και ερμηνεύουν covers γιατί τα γουστάρουνε»; Τι συνέβη και βρέθηκα κάτω από την «Ομπρέλα» της Rihanna ξαφνικά; Και τι μπουρδούκλωμα ήταν όλο αυτό με τα ‘δυνατά’ ροκ πάνω στα διάφορα χιτ, και την πιο.. ’κλαμπάτη’ διάθεση (με στρόμπο) στη μέση για να μπορεί να κουνηθεί περισσότερο κι η δεσποινίς ξανθιά πελάτης που μας έκανε τη χάρη να περάσει από το ΣτΝ ενώ κανονικά θα έπρεπε, λόγω απόχρωσης μαλλιού, να είναι στο πιο ‘ιν’ κλαμπ της πόλης? Δεν προxωράμε καλά.
Καθόλου.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92.39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 6 ευρώ
Φοιτητικό: 4 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 10 ευρώ
Ποτό στο τραπέζι: 13 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 105 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 55 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Άμα ήθελα να δω τσακλοκούδουνα να φωνάζουν χωρίς αίσθημα και νόημα θα πήγαινα στις ψωνιοφόρες πίστες, λέω. Γιατί τσιρίζετε δεσποινίς και γιατί κουνάτε το κολάν, σαν να σας τρώνε ψείρες?
Είναι «ροκ», το άρρυθμο;
Είσθε σίγουρη;
Κι εσείς, κύριε ηλεκτρική κιθάρα, με τα δύο κιλά tattoo στα χέρια, τα πέντε κιλά δαχτυλίδια σε όλα τα δάχτυλα, το ‘ντιζάιν’ τρύπιο τζην και όλες τις ώρες που έχετε περάσει στο κομμωτήριο για να κατασκευάζετε αυτό το ίματζ του σχεδιασμένου ξυρισμένου κεφαλιού αλά αράχνη, γιατί σας άκουσα να παίζετε κάποια στιγμή ως πάσχοντα από ρευματοειδή αρθρίτιδα (Θεός φυλάξοι), νέος άνθρωπος; Κι εσείς «ροκ»?!
Εγώ πάλι είμαι με τον Bruce Springsteen, τον Lou Reed, τον Nick Cave, τον Dylan, κ.λπ. Και με τους Joy Division είμαι. Και με τους Metallica, ή τους Nirvana όταν θέλω να κάνω απόψυξη στο κεφάλι.
Και με τον Αγγελάκα είμαι. Για τέτοιες «τρύπες» θέλω να ακούω κι όχι γι’ αυτές που έχετε όλοι στα παντελόνια (και μερικοί στα κρανία).
«Ruby, Ruby, Ruby, Ruby»..
«Όσο μικραίνω γύρω μου ο κόσμος μεγαλώνει»
«Γίνου όμορφη..»
«California/rest in peace»
«Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα/ θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα»
Πρόσθεσε σε αυτό το ελάχιστο δείγμα, το γεγονός ότι η Φρόσω θέλει να γίνει Shakira και ότι τη ‘μικρή’ Μαρίνα, με το μακρύ τιναχτό μαλλί και το κουνιστό κολάν την έβαλε κάποιος να λέει την «Ομπρέλα» που προείπα, βάλε και μία ηλεκτροφόρα «Πριγκιπέσσα» Μάλαμα στο γενικό λογαριασμό, ενάμισι κιλό Beatles, ένα Σινάτρα, μία μερίδα Πιάφ (σ’ αυτό το σημείο τα πήρα κρανίο, θα σου πω πιο κάτω γιατί), τον Βάνα (remember Υοrgos Vanas?) που λόγω ελλείψεως φωνής προσπαθεί να τη βγάλει με γρέζια, γκάζια και πολλές «ψεύτικες» επί πολύ ώρα, και πες μου τι κατάλαβες.
Ούτε κι εγώ..
Διότι ο γενικός απολογισμός χτυπάει κόκκινα και πονοκέφαλο.
Με τις δήθεν «πανκιές», δήθεν ροκιές και τον αφόρητο θόρυβο.
Ο επί μέρους, όμως, πρέπει να πω πως περιείχε κάποιες (ελάχιστες) καλές στιγμές, διότι οι κύριοι Βαγγέλης Ασημάκης (ο «παλιός» του κλαμπ), Δήμος Αναστασιάδης (ο δυνατόφωνος γίγαντας) και ο 20χρονος Γιώργος Παπαδημητράκης (το ‘ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ’, όπως τον βάφτισα πριν μάθω το όνομά του) δεν είναι άμοιροι ταλέντων. Και καλές (αν και με πολλές αστάθειες) φωνές διαθέτουν και, κατά τα φαινόμενα, κέφι γι’ αυτό που κάνουν έχουν.
Το χάος το δημιουργεί το «πρόγραμμα» αν δεν με απατούν τα αυτιά μου. Και τα σπάταλα ξεφωνήματα, τα ακούρδιστα ντουέτα, ο θόρυβος, το τσαλαπάτημα, κι αυτή η αναθεματισμένη πρόθεση να «διασκεδάσουμε» τον κόσμο με χιτ τραγούδια και ποπ ξενερωσιές, έλεος.
Το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει και χιουμοριστικές πρόζες και προβολή βίντεο σε μια μεγάλη οθόνη και «οπτικοποιημένα» τραγούδια (σύγχρονη μιμητική ‘δράση’) από δύο πολύ συμπαθείς και καλούς ηθοποιούς της ομάδας ex-Animo. Μόνο που αν σε ένα μουσικό χώρο, δεν λειτουργεί το μουσικό πρόγραμμα από μόνο του, τι να σου κάνουν κι οι ηθοποιοί κι οι μίμοι και τα αστεία?
Πόσες φορές ‘συνέλαβα’ αυτά τα «παιδιά» να έχουν χαθεί στην κοσμάρα τους και να μην επικοινωνούν με κανέναν; Δε θυμάμαι. Πολλές.
Πόσες φορές έσκυψα το κεφάλι ηττημένη από τις αρρυθμίες, γαϊδουροφωνάρες και τα ξεκουρδίσματα των ομαδικών τραγουδισμάτων; Πολλές.
Πόσες στιγμές νόμισα ότι είχα πάει σε παιδική χαρά και παρακολουθούσα τραγούδια να κάνουνε τραμπάλα εκτός πενταγράμμου; Πολλές.
Τι καταλαβαίνεις εσύ απ’ όλα αυτά;
Ούτε κι εγώ...
Αφού σημειώσω την άκομψη «πώληση» από σκηνής του πρώτου Cd που πρόκειται να κυκλοφορήσει ο Βαγγέλης Ασημάκης «σε λίγο», να σου πω και για την Πιάφ και να πηγαίνω μετά, διότι νιώθω ότι χρειάζομαι να ξαπλώσω για κάνα διήμερο.
Κάποιος με ελάχιστο μυαλό ή η ίδια η Φρόσω (που ήθελε να γίνει Σακίρα), αποφάσισε να τη βάλει να λέει το ‘Non, Rien de rien’ της Εντίθ Πιάφ. Η οποία Φρόσω, πρώτον γαλλικά δεν ξέρει και, δεύτερον, την είδε ‘χιούμορ’ την ερμηνεία αυτού του σπαρακτικού τραγουδιού κι αποφάσισε να το.. γελάσει το θέμα. Μόνο που ξέχασε τον κανόνα: «με πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς» που λέει και η ποιήτρια Δημουλά.
Και καλά τα παιδιά είναι νέα και ενδέχεται να μην ξέρουν ποια ήταν η Πιάφ και γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι που είπε αυτή η μοναδική υπέρ-γυναίκα λίγο πριν το τέλος της ζωής της είναι από αυτά που τα πιάνουμε στο στόμα μας μόνο με πολύ σεβασμό. Ένας Χριστιανός δε βρέθηκε να πει ΣΤΟΠ! Τόση ποπ μαλακία περιέχει το πρόγραμμα στον «ύμνο» της bigger than life Πιάφ έπρεπε να πέσει ο «χαβαλές»;
Ντροπή.
Πού πάτε αδέρφια, χωρίς σεβασμό για τα τραγούδια;
Πού οδεύετε αν δεν ξέρετε την ιστορία και το νόημα όσων τραγουδάτε (ιστορίες που πολλές φορές είναι φτιαγμένες από αληθινά όνειρα και αίμα μεγάλων καλλιτεχνών;)
Σε ποιο μέλλον κοιτάτε, νέοι «καλλιτέχνες» κακοφωνίζοντας και τρέχοντας άσκοπα πέρα δώθε σαν κοτόπουλα με κομμένα τα κεφάλια;
Έχετε καταλάβει;
Ούτε κι εγώ..
«So, c’m on and let me know
Should I stay or should I go» (ρητορικό_τραγουδιστικό ερώτημα Βάνα, με τσιγάρο στο στόμα).
Στο οποίο οφείλω την απάντηση: «Never stay when you can go», το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «άμα μπορείς να την κάνεις, φεύγε αμέσως μόλις μυρίσεις καμένο».

Τελικά αξίζει να πάω;
Αν το κλαμπάκι του Σταυρού έχει υπάρξει το «στέκι σου» τα τελευταία δέκα χρόνια, μην πας διότι θα μου τρομάξεις και θα μου απογοητευτείς. Αν, πάλι, δε σε πειράζει να παρακολουθείς πρόγραμμα_τσαλαπετεινό ή αν, όταν βγαίνεις δεν ακούς καθόλου τι παίζουν και τραγουδάνε οι επί σκηνής, τότε φέτος στο κλαμπ γίνεται τόσο πολύ της αλλοπρόσαλλης, που μέσα σε μια βραδιά θα χορτάσεις φασαρία και τρικυμία στο κρανίο για ένα μήνα.
Για να το πω και αλλιώς: «πολλά γαβ και λίγα τσίου»
ΥΓ.
Το επόμενο βράδυ ανέβηκα και στη «σκηνή» του ΣτΝ (Ασλανίδου, Πυροβολάκης, Καραδήμος) και προς το παρόν το μόνο που έχω να δηλώσω κατηγορηματικά είναι:
Δεν πάμε καλά. Καθόλου..

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Οι μουσικοί και ο "θόρυβος", διορθώνω..
Διότι περί θορύβου επρόκειτο την περισσότερη ώρα. Πάντως οφείλω να πω ότι το βιολί και η φωνή της Τίνας Ψαλίδα (η οποία ήταν η πιο «ροκ» παρουσία απ’ όλους τους μουσικούς) καθώς και τα πλήκτρα του Οδυσσέα Κωνσταντόπουλου με έκαναν να τα ακούσω με ανακούφιση και προσοχή.
Ηλεκτρική Κιθάρα: Γιώργος Τσιμπούκης
Τύμπανα: Ηλίας Παρασκευόπουλος
Μπάσο: Κώστας Γκαγκαστάθης
Πλήκτρα/Ακορντεόν: Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος
Βιολί, μαντολίνο, τραγούδι: Τίνα Ψαλίδα
ΗΘΟΠΟΙΟΙ (από την ομάδα ex Animo): Τίνα Λαδοπούλου, Παύλος Εμμανουηλίδης: Πολύ καλοί
Ερμηνευτές: Βαγγέλης Ασημάκης, Γιώργος Παπαδημητράκης, Δήμος Αναστασιάδης, Γιώργος Βάνας, Φρόσω Στυλιανού, Μαρίνα Σάττι


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]