Where is the love where is the love that everyone is dreaming of ..Οι James είναι από τα συγκροτήματα που τους έχουμε τρομερή αδυναμία και όσο καιρός και να περάσει πάντα θα ουρλιάζουμε και θα χοροπηδάμε στις συναυλίες τους. Το πρόβλημα είναι ότι δε γίνεται να τους έχεις σε χώρους όπως στο κλειστό γυμναστήριο του Tae Kwo Do με τέτοιο ήχο που χαντακώνει πολλά κομμάτια και τέτοια διαρρύθμιση γιατί πολύ απλά δεν είναι χώρος για συναυλίες.

Αυτό φάνηκε περισσότερο στο support αφού οι Abbie Gale χαραμίστηκαν με την Ελβίρα ν’ ακούγεται ελάχιστα και τα μπάσα να κάνουν πανηγύρι. Στο «Lovesong» ανέβηκε και ο Βασιλικός κι είχες μπροστά σου δύο φωνάρες που τραγουδούσαν σαν να είχαν χαλασμένα μικρόφωνα. Λογικό ο κόσμος να έχει αγανακτήσει με την εμφάνιση της πατρινής συμμορίας ενώ υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήθελαν να τελειώσουν.

Και η ώρα των James έφτασε. Εκεί που περιμέναμε να τους δούμε στη σκηνή, ο Tim Booth, με σκουφί στο κεφάλι,(αργότερα αντικαταστάθηκε με ένα μαύρο καπέλο και στο τέλος έφυγαν όλα απ το κεφάλι του) εμφανίστηκε με τον τρομπετίστα μέσα από το κοινό των κερκίδων τραγουδώντας το "Lose control". Ήταν από τις πιο ωραίες εισόδους όπως επίσης και η εκτέλεση του κομματιού ήταν καλύτερη απ την κανονική.

Αυτή τη sold out φορά είχαν πιο εντυπωσιακή παραγωγή όσον αφορά τα σκηνικά και την εμφάνιση τους στη σκηνή και πειραματίστηκαν με τζαμαρίσματα. Θα μείνει στην ιστορία το χρυσό παλτό του Booth, που φόρεσε κάποια στιγμή πάνω σε μια γυάλινη πλατφόρμα με μια μεγάλη ντισκομπάλα μέσα και εννοείται μας τρέλανε γι’ άλλη μια φορά με τις χορευτικές του φιγούρες. Τη μια καθιστός και χαλαρός ("Say something"), την άλλη να ανεβαίνει δεξια κι αριστερά, μετά να χορευει σαν να μην υπάρχει αύριο, "γέμιζε" όλη τη σκηνή. Την επόμενη φορά απαιτούμε ιδιαίτερο χορού πριν τη συναυλία.

Ανάμεσα στα γνωστά κλασσικά κομμάτια τους ("Sometimes", "Getting away with it", laid, "Senorita", "Sit down", "Tomorrow") ακούστηκαν και κάποια καινούρια από το The night before,(όπως το "Porcupine") αλλά είχαν και πιο πολλές μπαλάντες("Top of the world", "Upside"). Παρ’ όλο που πάλι φύγαμε σαν να μας ρίξανε πάνω μας κουβά με νερό, τιγκαρισμένοι από χαμόγελα και συγκινημενοι, κάτι μας έλειπε. Σε σύγκριση με την προπέρσινη τους συναυλία στο Eject, ήταν λιγότερο δυνατή από θέμα ενέργειας και ήχου. Όμως..τους τα συγχωρούμε όλα. Upside: working, downside: hurting hear my echo dancing bear...

Κικη Παπαδοπούλου

Φωτογραφίες:Θοδωρής Μάρκου