Αν για τον «Ψαλιδοχέρη» ήρωα της ταινίας του Τιμ Μπάρτον ήταν τα ακούσια κοφτερά χέρια που απειλούσαν να σπάσουν τους δεσμούς του με τον υπόλοιπο κόσμο και να τον περιθωριοποιήσουν, για τον Λαρς (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι η απόφαση να αντιμετωπίσει ως πραγματικό άνθρωπο ένα σεξουαλικό παιχνίδι. Ενώ όμως ο μεν περπατούσε με το ένα πόδι στο παραμύθι και στο σινεμά του φανταστικού, ο δε έχει και τα δύο κάτω άκρα του στην πραγματικότητα. Γεγονός που χρίζει το φιλμ εξαιρετικά, ίσως και ενοχλητικά, αλλόκοτο. Σχεδόν διεστραμμένο. Οχι όμως για όλους.

Με πυξίδα τη γενναιόδωρη... μετουσίωση του Γκόσλινγκ σε Λαρς, οδηγούς το ανοιχτό μυαλό της ψυχολόγου του, Ντάγκμαρ (όαση πραότητας η Κλάρκσον) και τη μεγάλη καρδιά της νύφης του, Καρίν (η Μόρτιμερ σε μια από τις πιο παραγνωρισμένες ερμηνείες της χρονιάς), χάρτη την παγωμένη στην όψη αλλά αναπάντεχα ζεστή στον πυρήνα της, μικρή, ανώνυμη, επαρχιακή αμερικανική (;) πόλη και αστείρευτο καύσιμο ένα ατρόμητο χιούμορ, κάποιοι δεν θα δυσκολευτούν να φτάσουν στην αληθινή Ιθάκη αυτής της εναλλακτικής, ριψοκίνδυνης, όχι ακριβώς μαύρης και ίσως υπεραισιόδοξα πιστής στην καλή, ανθρώπινη προαίρεση κωμωδίας: Την άνευ προϋποθέσεων, ακούραστη, θεραπευτική αγκαλιά που επιφυλάσσει στην -ακόμα και ακραία- διαφορετικότητα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου