Η προηγούμενη φορά που ο Γουίνι επισκέφθηκε τις κινηματογραφικές αίθουσες φέροντας την υπογραφή της Disney ήταν το μακρινό 1977. Γιατί λοιπόν ο θρυλικός παραγωγός Τζον Λάσιτερ αποφάσισε να δώσει έναν νέο κύκλο ζωής στο συμπαθές κι ελαφρώς ντεμοντέ αρκουδάκι; Πρόκειται φυσικά για μια ακόμη πανέξυπνη κίνηση από το στούντιο της Disney, που μοιάζει να καλύπτει όλες τις βάσεις: μετά τα πρωτοποριακά 3D της ντισνεϊκής Pixar και τα ρετουσαρισμένα παραδοσιακά Disney καρτούν, τώρα ο Λάσιτερ προστάζει για μια επιστροφή στις παραδοσιακές ρίζες του στούντιο, η οποία φιλοδοξεί να συστήσει στους (πολύ) νέους θεατές τους κλασικούς χαρακτήρες και συγχρόνως να αρμέξει λίγο ακόμη την αγελάδα του παιδικού κοινού.

Κι ενώ το φιλμ μένει ιδιαίτερα πιστό στο πνεύμα του συγγραφέα Α.Α. Μίλνε, αυτή η καλοπροαίρετη προσπάθεια να ζωντανέψει η γοητεία του Δάσους των Γαλάζιων Ονείρων δεν φαίνεται να αποδίδει πλήρως. Τα τραγούδια είναι άνευρα και ο ρυθμός χωλαίνει, καθώς τα παιχνίδια μεταξύ των φίλων και η αναζήτηση του μυστηριώδους τέρατος παλεύουν να γεμίσουν το (αναζωογονητικά) σύντομο φιλμ. Τα παιδιά δεν θα μείνουν παραπονεμένα και οι γονείς δεν θα βαρεθούν αλλά η εξαίσια μελαγχολία των βιβλίων του Μίλνε έχει αντικατασταθεί με μια πιο συγκαταβατική εκδοχή της. Πόσο εύκολο τελικά είναι να επιστρέψουμε ανώδυνα στο παρελθόν;

Φαίδρα Βόκαλη