Παρόλο που τελικά δε ξεφεύγει από τη γνωστή παγίδα των σπονδυλωτών ταινιών (αναπόφευκτα υπάρχουν ιστορίες-αδύναμοι κρίκοι) και δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας όσον αφορά την πλοκή ή το στιλ κινηματογράφησης, η «Τρίτη» είναι αναπάντεχα άμεση, ειλικρινής και ευχάριστη.

Αυτό κυρίως οφείλεται στο νεανικό καστ που υποστηρίζει την ταινία τόσο συμπαθητικά, που είναι αδύνατον να της χρεώσεις τις ελλείψεις σε αφήγηση και τις ευκολίες στις σκηνοθετικές επιλογές, όπως τα συνεχή και κουραστικά κοντινά στους χαρακτήρες. Σαφώς ανώτερες είναι οι καλοκουρδισμένες και διασκεδαστικότατες κωμικές βινιέτες, ενώ στο τελικό αποτέλεσμα εύκολα κανείς διακρίνει τα οφέλη από την περίοδο προετοιμασίας και αυτοσχεδιασμών από την οποία προέκυψε το σενάριο – μπορεί οπτικά ο μικρός προϋπολογισμός να φαίνεται, αλλά προχειρότητα στις ερμηνείες δεν υπάρχει.

Σίγουρα τις ιστορίες τις έχουμε λίγο ως πολύ ξαναδεί αλλά οι διάλογοι βοηθούν τις περισσότερες σκηνές να κυλούν σε καλό ρυθμό και, το κυριότερο, να αποκαλύπτουν τις δυναμικές των σχέσεων με φυσικό τρόπο. Δεδομένου ότι αυτός φαίνεται να ήταν και ο στόχος των συντελεστών, δεν είναι παρά κοπλιμέντο το συμπέρασμα ότι η «Τρίτη» είναι ένας καλοπαιγμένος, ευχάριστος αφρός.

Χριστίνα Λιάπη