Είναι άγριοι. Και είναι εξαγριωμένοι. Για πέμπτη φορά στα τελευταία δέκα χρόνια - μόνο που τώρα φαίνεται να το απολαμβάνουν περισσότερο από κάθε άλλη. Παρατώντας κάθε πρόσχημα αληθοφάνειας, κινηματογραφικής καλλιέπειας ή ερμηνευτικής προσπάθειας, το «Fast Five» μοιάζει να απελευθερώνεται από όλα τα περιττά βαρίδια των προηγούμενων ταινιών της σειράς και να αγκαλιάζει πλήρως την ουσία όλων όσων θα μπορούσε ποτέ να είναι: (θεό)χαζή διασκέδαση!
Για ένα φραντσάιζ το οποίο θα έπρεπε να έχει ήδη γεράσει, ετούτο αποδεικνύεται ζωντανό και τσιτωμένο, τόσο μάλιστα που παρέσυρε μαζί του εκατομμύρια θεατές όταν έκανε το άνοιγμά του στην Αμερική, την προηγούμενη εβδομάδα, σημειώνοντας εισπρακτικό ρεκόρ. Τι έχει αλλάξει όμως; Σίγουρα όχι οι ερμηνείες: ο Ντομ-Βιν Ντίζελ παραμένει ο γνωστός σφίχτερμαν με το νεκρωμένο πρόσωπο, που φαίνεται πως βιώνει ώρες αγωνίας κάθε φορά που προσπαθεί να παίξει ή να σκεφτεί. Ο, πλέον σύμμαχός του στην ταινία, Πολ Γουόκερ στο ρόλο του Μπράιαν κουτουπώνει την αγαπημένη του αδερφούλα, Μία (Τζορντάνα Μπρούστερ) και οι δυο τους βγάζουν τον Ντομ από τη φυλακή. Όλοι μαζί πηγαίνουν στο ηλιόλουστο Ρίο για να κλέψουν κι άλλα αμάξια, να ενωθούν με τα παλιότερα βλαστάρια της σειράς (Ταϊρέζ Γκίμπσον, Κρις «Λούντακρις» Μπρίτζες) και να κάνουν μια υπέρ-ληστεία.
Ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Απολύτως κανέναν, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των ηθοποιών, με αποτέλεσμα η απόλαυση να χτυπάει κόκκινο κάθε φορά που χρειάζεται να ξεστομίσουν μια ακόμη ανεκδιήγητη ατάκα ή να γκαζώσουν διασχίζοντας τον Ατλαντικό σε κάμπριο. Και φυσικά, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τον Ντουέην «The Rock» Τζόνσον. Ο άνθρωπος που κάνει τον Βιν Ντίζελ να φαίνεται μικροσκοπικός και ταλαντούχος μπροστά του, δίνει στην ταινία την έξτρα τεστοστερόνη που χρειάζεται για να φτάσει στα άκρα, προσθέτοντας μια αύρα μετά-σχολιασμού πάνω στην ακομπλεξάριστη σκηνοθεσία. Ο Τζάστιν Λιν, που την προηγούμενη χρονιά σκηνοθέτησε ένα από τα καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια όλων των εποχών (το «Paintball» του «Community») φροντίζει όλα να είναι πιο γρήγορα, πιο μεγάλα, πιο απίστευτα. Και μας αρέσει.
Φαίδρα Βόκαλη
