Μετά από τρεις «Πειρατικές» ταινίες, οι βασικοί συντελεστές της παραγωγής, ο εξής ένας, δηλαδή, που ακούει στο όνομα Τζέρι Μπρουκχάιμερ, σίγουρα ξέρει πολύ καλά πώς να τις φτιάξει. Πανέμορφες τοποθεσίες, πολυάριθμα σκηνικά, λεπτομερή κοστούμια, κομπάρσοι, ξιφομαχίες, καταδιώξεις και ειδικά εφέ: όλα είναι στο γνωστό υψηλό επίπεδο που ξέρουμε και αγαπάμε, και με την εγγύηση που φέρει το όνομα του μεγαλοπαραγωγού της, όσες ταινίες κι αν γυριστούν, αυτά δε θα απογοητεύσουν ποτέ.
Δυστυχώς για μας, όμως, οι ομοιότητες με ό,τι προηγήθηκε, δε σταματούν εκεί. Όπως και οι δύο προηγούμενες ταινίες (και ως ένα βαθμό και η πρώτη, αλλά αυτή είχε τουλάχιστον το ελαφρυντικό της φρέσκιας ιδέας), οι τέταρτοι «Πειρατές» τρεκλίζουν κάτω από την παραφουσκωμένη διάρκεια, τις εκνευριστικά παρατεταμένες σκηνές δράσης και την αχρείαστα περίπλοκη ιστορία με αναρίθμητες ανατροπές, νέες πληροφορίες και προδοσίες εκατέρωθεν.
Η μόνη καλοδεχούμενη προσθήκη στην ήδη παραφορτωμένη με φανταστικά στοιχεία πλοκή (γιατί να έχεις ναύτες-ζόμπι όταν το μόνο που κάνουν είναι να γρυλίζουν και γιατί να έχει μαγικό σπαθί ο Μαυρογένης;;) είναι οι γοητευτικές και θανατηφόρες γοργόνες. Η σκηνή στην οποία πρωτοεμφανίζονται, είναι γυρισμένη με φοβερή μαεστρία από τον νεοφερμένο στο φραντσάιζ σκηνοθέτη Ρομπ Μάρσαλ και δημιουργεί μία αίσθηση κινδύνου και σασπένς που, δυστυχώς, η υπόλοιπη ταινία αποτυγχάνει να διατηρήσει.
Η απουσία του ερωτευμένου ζευγαριού της Κίρα Νάιτλι και του Ορλάντο Μπλουμ περιέργως γίνεται αισθητή - οι περιπέτειες στο πειρατικό πλοίο ήταν άλλωστε πιο συναρπαστικές επειδή τις βλέπαμε μέσα από τα άμαθα μάτια τους - ενώ, από την άλλη, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είτε επιστρέφουν από τα παλιά (οπότε πρέπει να τους δώσουν κάτι να κάνουν, τραβώντας κι άλλο από τα μαλλιά την πλοκή) είτε αντικαθιστούν πανομοιότυπους παλαιότερους.
Η Αντζέλικα είναι πάντως μια πετυχημένη, δυναμική ηρωίδα και η Πενέλοπε Κρουζ ανταποκρίνεται επάξια στον άχαρο ρόλο να παίζει σοβαρά δίπλα στον Τζόνι Ντεπ, ο οποίος είναι προφανές ότι συνεχίζει να απολαμβάνει κάθε λεπτό που περνά μέσα στο μυαλό του απολαυστικά καρτουνίστικου Τζακ Σπάροου και προσφέρει αρκετές πραγματικά διασκεδαστικές στιγμές (και κάποιες πιπεράτες ατάκες), όταν φυσικά δεν τον τρέχουν από τη μια σκηνή δράσης στην άλλη.
Χριστίνα Λιάπη
