Η χειραφετημένη και ανεξάρτητη καριερίστα Κέιτ Χάντσον μαθαίνει ότι έχει καρκίνο, ερωτεύεται τον ογκολόγο της Γκαέλ Γκαρσία Μερνάλ και παίρνει μαθήματα ζωής από τον... Θεό-Γούπι Γκόλντμπεργκ; Από την αρχή το νέο πρότζεκτ της Νικόλ Κασέλ, που πριν από μερικά χρόνια μας είχε δώσει το ανέλπιστα συγκρατημένο και υπόκωφο «The Woodsman», με τον Κέβιν Μπέικον-παιδεραστή, έμοιαζε με κακόγουστο αστείο.

Τα καλά νέα είναι ότι το «Ένας Μικρός Παράδεισος» δεν είναι η φρικαλέα ταινία που φανταζόμασταν. Το σενάριο ακολουθεί την πεπατημένη της παραδοσιακής χολιγουντιανής ντραμεντί: λίγο χαμόγελο, λίγο φλερτ και ακόμα περισσότερα χαρτομάντηλα. Η ιδέα της Γούπι Γκόλντμπεργκ ως έγχρωμος θηλυκός Θεός είναι χαριτωμένη ακόμα κι όταν σε παραδεισένιο ψηφιακό φόντο αραδιάζει τσιτάτα που μοιάζουν βγαλμένα από εκλαϊκευμένα βιβλία αυτοβοήθειας. Και στους δεύτερους ρόλους, παρά το ελάχιστο περιθώριο που διαθέτουν, ηθοποιοί όπως η Κάθι Μπέιτς και η Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ κάνουν τη μικρή διαφορά.

Τα κακά νέα είναι ότι το σενάριο δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεφύγει από την προδιαγεγραμμένη πορεία του· ούτε καν η εκνευριστικά στωική στάση της ηρωίδας που, λίγο πριν τινάξει τα πέταλα, αποφασίζει να δοκιμάσει για πρώτη φορά να αφεθεί στα δίχτυα του έρωτα. Πόσο μάλλον όταν αυτός έρχεται στο πρόσωπο του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο οποίος μοιάζει σαν ψάρι έξω από το νερό και φαντάζει σχεδόν ατροφικός δίπλα στην Κέιτ Χάντσον – σωματικά κι όχι ερμηνευτικά!

Οι ισορροπίες αποδεικνύονται τελικά εκμηδενιστικές, μετατρέποντας την ταινία σε ένα χαριτωμένο τίποτα και αφήνοντάς μας να περιμένουμε εις μάτην ένα φιλμ που θα αντιμετωπίσει το ριψοκίνδυνο αυτό θέμα, με τα απαραίτητα κότσια: δίχως την κουραστική μελούρα αλλά και με λιγότερο ανώδυνο χιουμοράκι.

Θανάσης Πατσαβός