Στη Χιλή, λίγο πριν από την ανατροπή του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε από τον στρατό, ο Μάριο, μεσήλικας γραμματέας σε νεκροτομείο, ερωτεύεται τη χορεύτρια σε καμπαρέ γειτόνισσά του, το άστρο της οποίας έχει δύσει.
Πέρα από τη μονότονη καθημερινότητά του πλάι στους γιατρούς και τα άψυχα σώματα, ο Μάριο δεν έχει πολλά ενδιαφέροντα. Το κυριότερο είναι η Νάνσι Πουέλμα, προσωπικότητα ελεύθερη αλλά και μοναχική σαν κι αυτόν, την οποία θα προσεγγίσει και θα προσπαθήσει να έχει σε αποκλειστικότητα. Εκείνη όμως συνδέεται με μια κομμουνιστική οργάνωση, αν και δεν έχει δική της πολιτική ιδεολογία, και την ημέρα του πραξικοπήματος το σπίτι της καταστρέφεται και η ίδια αγνοείται.
Στο νεκροτομείο, ο Μάριο υποχρεώνεται σε αγγαρείες, όπως και να κρατήσει τα πρακτικά μιας ξεχωριστής νεκροψίας...
Οσο νεκρικό και πένθιμο είναι το περιεχόμενο του "Post mortem", άλλο τόσο ενδιαφέρον έχουν η αισθητική και οι συμβολισμοί του.
Εξοχα παραλληλισμένο με το πολιτικό κουφάρι της Χιλής και την περιπτωσιολογία-διχογνωμία που περιβάλλει τον θάνατο του Αλιέντε (αυτοκτονία ή δολοφονία;), αναπτύσσεται σαν μινιμαλιστικό κινηματογραφικό ρέκβιεμ πάνω στην κοινωνικοπολιτική απαξίωση της χώρας και τις φρούδες ελπίδες των ανθρώπων της. Μπορείς να ξέρεις τι προηγήθηκε του "θανάτου", να καταλάβεις την ιστορία ενός λαού ή ενός ανθρώπου από τη νεκροψία; Αγνωστα τα συμβάντα, ανοιχτά σε ερμηνείες ανάλογα με τον τρόπο που επιλέγεις να σταθείς απέναντι στη μαρτυρία και την παρουσίαση των γεγονότων, σχολιάζει ο Λατινομερικανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν, από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις δημιουργών που έχουμε γνωρίσει τα τελευταία χρόνια, με πραγματικά ατσάλινο έλεγχο της αφήγησης και αυστηρότητα αβάσταχτη στο βλέμμα.
Το "Post mortem", η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, μετά το βίαιο και ταυτόχρονα συναρπαστικό "Tony Manero", ρίχνει τους τόνους αλλά αιφνιδιάζει εξίσου με το αποστασιοποιημένο ύφος του, που παίρνει χρώμα από παράταιρες, έχεις την αίσθηση, εκδηλώσεις κοινωνικής συμπεριφοράς, ήχους που ακούς, εικόνες που δεν μπορείς να δεις.
Τι κρύβει το άδειο βλέμμα του Αλφρέντο Κάστρο, πρωταγωνιστή εδώ όπως και στην προηγούμενη ταινία του Λαρέν, που έπαιζε τον παθιασμένο με τον Τζον Τραβόλτα δολοφόνο. Είναι αυτό που δεν βλέπουμε, που δεν μπορούμε να πιστοποιήσουμε, σχολιάζει ο Λαρέν στην ανοιχτή σε ερμηνείες πολιτική ταινία του.
Άντα Δαλιάκα
