Ο κύριος Χ, ένας ευυπόληπτος... έμπορος ναρκωτικών, σκοπεύει να αποσυρθεί, αφού όμως «σπρώξει» ένα φορτίο 1.000.000 χαπιών ecstasy, που έκλεψε ένας ανίκανος συνεργάτης του από έναν Σέρβο μεγαλέμπορο, και εντοπίσει την εξαφανισμένη κόρη ενός ισχυρού Λονδρέζου γκάνγκστερ, ως τελευταία χάρη στο αφεντικό του... Δεν υπάρχει τίποτα σε τούτο το εφετζίδικο θρίλερ της λονδρέζικης πιάτσας που να μην παραπέμπει στις γκανγκστερικές πλακίτσες του Γκάι Ρίτσι -ΔΥΟ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΝΝΕΣ και ΑΡΠΑΧΤΗ- από το επιτηδευμένα μπερδεμένο σενάριο και τους συλλήβδην αμοραλιστές χαρακτήρες έως το περίπλοκο ντεκουπάζ και το ξέφρενο, πνιγμένο στα inserts και τις φλασιές μοντάζ. Λογικό, αφού υπογράφεται απο τον παραγωγό εκείνων των ταινιών (και... κουμπάρο του Ρίτσι) Μάθιου Βoν. Ο οποίος, αν και πρωτοεμφανιζόμενος στη σκηνοθεσία, ελέγχει αποτελεσματικά το όλο πανηγύρι, δίνοντας ρυθμό στην πληροφορία (η αρχική σεκάνς της σύστασης στις λεπτομέρειες της εμπορίας ναρκωτικών με voice-over του πρωταγωνιστή), άπλα στο πεδίο δράσης (δεν εκρήγνυται μόνο στα σοκάκια η βία, αλλά και σε δημόσιους χώρους) και μία μίνιμουμ στιβαρότητα στον κεντρικό ήρωα (με τη βοήθεια και του σοβαρού Ντάνιελ Κρεγκ, ο οποίος προαναγγέλει εδώ την ατσαλάκωτη φιγούρα του μέλλοντα 007, έστω και από την αντίθετη πλευρά του νόμου). Παρ όλα αυτά, η ταινία «βγαίνει» ψυχρή και απόμακρη, ένα κατασκεύασμα που δεν κερδίζει τη συμμετοχή μας, όπως την κέρδιζαν τα απλούστερα στον μύθο αλλά πολύ πιο δικαιολογημένα στον αμοραλισμό (άρα και την ανθρωπιά) τους γκανγκστερικά θρίλερ της παλιάς λονδρέζικης σχολής, όπως το ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΝ ΚΑΡΤΕΡ ή το ΒΡΩΜΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.
ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
