Ο Αλέν Ντελόν και η Ρόμι Σνάιντερ χαριεντίζονται σε κλίμα θερινής ελαφρότητας, φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα και αγνοώντας τον πραγματικό πρωταγωνιστή της ταινίας του Ζακ Ντερέ: πρόκειται για την πισίνα, που τους κοιτάζει απειλητικά, τους υποδέχεται στα φαινομενικά αθώα νερά της, αλλά εξακολουθεί να σωπαίνει. Το ίδιο θα συμβεί και όταν ένα έγκλημα λάβει χώρα εντός της: η γαλήνη του ζευγαριού θα διαταραχθεί μόνο για λίγο, και η βασανιστική πορεία προς το φθινόπωρο θα συνεχιστεί μέσα σε ένα κλίμα ειρωνείας α λα Σαμπρόλ - του οποίου την «Άπιστη Γυναίκα» θα θυμηθείτε αρκετές φορές.

Η κριτική της «Πισίνας» μέσω ετεροκαθορισμών θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον, καθώς η αδράνεια των αστών ηρώων φέρνει στο μυαλό το «Μεγάλο Φαγοπότι», ο Ντελόν θυμίζει έντονα? τον εαυτό του στο «Γυμνοί στον Ήλιο» του Κλεμάν, οι εκκρεμότητες της δράσης δανείζονται κάτι από τις χιτσκοκικές στρατηγικές του σασπένς και πάει λέγοντας. Εάν, μάλιστα, ο Ντερέ μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τα παραπάνω σημεία αναφοράς, τότε θα μιλούσαμε για μια αριστουργηματική κινηματογραφική αποπλάνηση θερινής νυκτός.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ