Τι κάνεις όταν κάποιος σου ζητάει να υποσχεθείς προκαταβολικά ότι θα βρεις τον εαυτό σου στην Ινδία; Το ίδιο ακριβώς που θα έκανες αν κάποιος σου ζητούσε προκαταβολικά να λατρέψεις τη νέα ταινία του Γουές Αντερσον. Δηλαδή συμφωνείς. Μπορεί σε καμία από τις δύο περιπτώσεις να μην τηρήσεις πλήρως την υπόσχεσή σου αλλά, όπως και να το κάνουμε, αν πας στην Ινδία όλο και κάποιο ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου θα συναντήσεις, όπως και σε κάθε νέα ταινία του Αντερσον όλο και κάτι θα βρεις να αγαπήσεις. Το θέμα είναι πόσο σκληρά είσαι διατεθειμένος να προσπαθήσεις.
Ο Φράνσις (Οουεν Γουίλσον) ως μεγάλος γιος είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα: ψυχισμός πληγωμένος και πρόχειρα τυλιγμένος σε επιδέσμους, είναι η προσωποποίηση του American Dream Gone Wrong, πιτσιλισμένου με πραγματικές σταγόνες αίματος. Ο Τζακ (Τζέισον Σουόρτσμαν) ως μικρός γιος δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να προσπαθήσει για τίποτα: εμμονοληπτικά ερωτευμένος, διαπράττει τακτικές οριεντάλ απιστίες, ίσα ίσα για να μας αποδείξει ότι δεν ωρίμασε καθόλου από την τελευταία φορά που συνάντησε τον δάσκαλό του (τον Αντερσον εννοώ). Ο Πίτερ (Εϊντριεν Μπρόντι) ως μεσαίος γιος αισθάνεται υποχρεωμένος να καταβάλει όση ακριβώς προσπάθεια χρειάζεται για να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στη μέση: στολίζει τις ανασφάλειές του με μια σειρά από κληρονομημένα -ή μήπως λεηλατημένα;- πατρικά κειμήλια, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του υιό τον αγαπητό.
Διανέμοντας την εκκεντρικότητα όλων των μέχρι τώρα ηρώων του σε τρία ίσα μέρη, ένα για κάθε δυσλειτουργικό γιο, ο Αντερσον απελευθερώνει για πρώτη φορά από τον κινηματογραφικό κλοιό του τον πατέρα (Μπιλ Μάρεϊ), επιτρέποντάς του να χάσει το τρένο. Και περνάει όλο το υπόλοιπο της ταινίας εξηγώντας γιατί. Αν όλα αυτά σας ακούγονται έστω και λίγο γνώριμα είναι γιατί, όπως όλοι οι καλοί -δεν τολμώ ακόμη να πω μεγάλοι- σκηνοθέτες, επιμένει να διηγείται την ίδια ιστορία με διαφορετικά λόγια από την ανατολή μέχρι τη δύση της καριέρας του, προσφέροντας άπλετες ευκαιρίες στο κοινό να τον αγαπήσει ή να τον μισήσει. Το θέμα είναι από ποια μεριά του φράχτη χαζεύετε το ηλιοβασίλεμα. Από δω που κάθομαι εγώ πάντως, όλα μοιάζουν ρόδινα.
Δέσποινα Παυλάκη
