Across the Universe/ 2007, Περιοχής 2, Widescreen (2.35:1), Sony
Αναυδο με άφησε η παρακολούθηση της καινούργιας ταινίας που (υπερ)σκηνοθέτησε η Τζούλι Τέιμορ. Υπό οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, θα χρησιμοποιούσα τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό μόνο για να περιγράψω κάτι που μου άφησε καλή εντύπωση. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα θετικό που να μπορώ, εντούτοις, να βρω για να χαρακτηρίσω το «Αcross The Universe». Εκτός, ίσως, από το γεγονός ότι μας συστήνει έναν χαρισματικό νεαρό στο πρόσωπο του (Βρετανού) πρωταγωνιστή Τζιμ Στάρτζες και επιβεβαιώνει τις υποψίες όσων διέκριναν εξαρχής θάρρος και φαντασία στη δημιουργό που βρίσκεται πίσω από την κάμερα. Θάρρος και φαντασία υπήρχε σε αφθονία και στον ρεβιζιονιστικό «Τίτο» του 1999 με τον οποίο η Τέιμορ συστήθηκε κινηματογραφικά ως μια παράτολμη στυλίστρια. Θάρρος και φαντασία δεν αρκούν, παρ όλα αυτά, ποτέ για να εγγυηθούν μια σημαντική ταινία. Επιχείρημα που οδηγεί απευθείας στο «Αcross The Universe».
Περιπετειώδης παραγωγή, εξαιτίας συγκρούσεων της σκηνοθέτιδας με το στούντιο, η μουσικοχορευτική πανδαισία της Τέιμορ δέχτηκε αρχικά την αρνητική ετυμηγορία του κοινού των δοκιμαστικών προβολών. Οταν η καλλιτεχνική αντιπαράθεση διέρρευσε στον Τύπο, η εταιρεία υποχώρησε αφήνοντας τη σκηνοθέτρια να επιβάλει τη δική της εκδοχή. Επρεπε να το είχε ξανασκεφτεί, βέβαια, προτού επιτρέψει να κυκλοφορήσει στις αίθουσες αυτή η δίωρη τσιχλόφουσκα που η Τέιμορ μεταμφίεσε σε ταινία. Χρησιμοποιώντας το 60 ως χρόνο δράσης, τα τραγούδια των Λένον/ΜακΚάρτνεϊ ως εκφραστικό μέσο και ήρωες μια χούφτα από ελκυστικά multi culti αγόρια και κορίτσια με ονόματα δανεικά από κομμάτια των Μπιτλς, η 56χρονη σκηνοθέτρια οραματίστηκε (υποθέτω) ένα κοινωνικό μωσαϊκό αμερικανικής πραγματικότητας, φιλτράροντάς το όμως μέσα από τη διήγηση μιας απλοϊκής (και ειλικρινά αφόρητης) αισθηματικής ιστορίας.
Παραμερίζοντας το ντελιριακό εικονογραφικό ύφος που λειτουργεί ισοπεδωτικά έναντι οποιουδήποτε άλλους πράγματος στο φιλμ, αυτό που απομένει είναι ένας τραγέλαφος. Η Τέιμορ μεταμορφώνει τα sixties σε ένα θορυβώδες τσίρκο, ευτελίζει τον μουσικό κατάλογο των Μπιτλς, όταν τον βάζει να υπηρετεί ανόητες ρομαντζάδες ή αφελή μηνύματα, και επιτρέπει στο σενάριο να βανδαλίσει ασυστόλως το λεξικό της τότε αντι-κουλτούρας, μετατρέποντας κοσμογονικής σημασίας έννοιες σε χαζοχαρούμενα σλόγκαν. Ανάμεσα σε ευρήματα απίστευτης μπαναλιτέ (ένα μπολ με φράουλες χρησιμεύει ως αφορμή για να τραγουδηθεί το «Strawberry Fields Forever») και αμφίβολου γούστου σκηνές (ο Μπόνο των U2 σε ρόλο ψυχεδελικού γκουρού να εκτελεί εν ψυχρώ το «Ι Am The Walrus»), η Τέιμορ στέκει ως μέγας τελετάρχης ενός οπτικοακουστικού καραόκε καρναβαλιού που μένει διαρκώς απασχολημένο με το να επιστρατεύει τη μία σκηνοθετική ταχυδακτυλουργία μετά την άλλη, αντί να προσπαθεί να δώσει λίγη συνοχή και βάρος σε μια παρέλαση από βιντεοκλίπ που ονειρεύτηκε πως είναι κανονική ταινία.
dvd extras
Πακτωλός από ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις, σχολιασμούς συντελεστών, κομμένες σκηνές, παρασκηνιακά στιγμιότυπα και φωτογραφίες. Ολα με ελληνικούς υπότιτλους.
Λουκάς Κατσίκας
