Μπορεί να εμφανίζεται για πρώτη φορά στον τομέα των ταινιών μεγάλου μήκους, ο 32χρονος δημιουργός αυτού του περίτεχνου φιλμ φανερώνει, ωστόσο, μια δεξιοτεχνία και μια αυτοπεποίθηση που τον βοηθούν να ξεπεράσει τις αμέτρητες παγίδες που κρύβει το σύνθετο σχέδιο που ανέλαβε να φέρει εις πέρας. Μεθοδική κατάδυση στο εσωτερικό ενός ταραγμένου ανθρώπινου μυαλού, ψυχολογικό θρίλερ εγκλωβισμένο στους τέσσερις τοίχους ενός ημι-φωτισμένου διαμερίσματος, το φιλμ δανείζεται ανοιχτά από τους υποσυνείδητους κινηματογραφικούς εφιάλτες του Ντέιβιντ Λιντς και τα ψυχωτικά σκιρτήματα της «Αποστροφής» του Πολάνσκι, καταφέρνοντας να δημιουργήσει όμως και να επιβάλει έναν κινηματογραφικό κόσμο που είναι εντελώς δικός του.
Από τις περιπτώσεις ταινιών που μπορούν να αναδείξουν ή να κατατροπώσουν ολοσχερώς τον δημιουργό τους, η βιρτουόζικη «Ιστορία 52» εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την αποτελεσματικότητα ή όχι της σκηνοθεσίας. Λειτουργεί μόνο αν όλα τα συστατικά τύχουν στη σωστή θέση. Αν η μελετημένη και σκόπιμη αλληλουχία του μοντάζ δεν διακοπεί. Αν η ανησυχητική ηχητική μπάντα δεν χάσει ούτε ημιτόνιο. Αν η φωτογραφία αξιοποιήσει κάθε γωνιά ενός κλειστοφοβικού ντεκόρ που αναδεικνύεται σε άξιο συμπρωταγωνιστή των ηθοποιών που παίζουν στο φιλμ. Στην περίπτωση της «Ιστορίας 52», όλα τα απαραίτητα υλικά βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια και όλα έρχονται σταδιακά να σμίξουν στην υπηρεσία ενός συμπαγούς οράματος: τη διήγηση μιας φαινομενικά συνηθισμένης ερωτικής ιστορίας την οποία παραβιάζουν διαρκώς η παράνοια, η ανασφάλεια και η διογκούμενη αίσθηση ότι κάτι πολύ κακό πρόκειται ανά πάσα στιγμή να συμβεί.
Το φιλμ θέτει εξαρχής ένα αίνιγμα στον θεατή, διατηρώντας την λύση του εκκρεμή μέχρι τέλους. Το αίνιγμα εμπλέκει έναν άντρα, μια γυναίκα και τα πιθανόν βίαια γεγονότα που έλαβαν χώρα στο διαμέρισμα του πρώτου κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης βραδιάς. Θολώνοντας διαρκώς τα νερά ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το φανταστικό, ο Αλεξίου δημιουργεί μια ρευστή και παραισθησιογόνο τοπογραφία στην οποία κάθε γεγονός μπορεί να ιδωθεί από αμέτρητες οπτικές γωνιές, κάθε εκδοχή ενός συμβάντος δεν είναι πάντοτε αξιόπιστη, κάθε ισχυρισμός του ήρωα δεν είναι απαραίτητο να ευσταθεί και κάθε τέλος μιας αφήγησης μπορεί να πυροδοτεί την αρχή μίας άλλης.
Διευρύνοντας τις προθέσεις του, το φιλμ υπερβαίνει σχετικά σύντομα τον κάπως περιοριστικό χαρακτήρα ενός απλού γρίφου για να επιχειρήσει κάτι παραπάνω: μια κινηματογραφική άσκηση επάνω στις πολλαπλές δυνατότητες διήγησης μιας ιστορίας. Τυλίγοντας την ένταση και το μυστήριο σε ένα ονειρικό και βαθιά ανησυχητικό πέπλο, η «Ιστορία 52» χτίζει έναν υποβλητικό ψυχοπαθολογικό λαβύρινθο και στέλνει τον θεατή να περιπλανηθεί μέσα του. Μέχρι εκείνος να βρει την έξοδο, ο Αλέξης Αλεξίου έχει στο μεταξύ προλάβει να συντάξει μια θερμή δήλωση πίστης επάνω στην ψευδαισθητική διάσταση του σινεμά.
Λουκάς Κατσίκας
