Μοτσαρελάκια και ντοματίνια – backstage: Το ρολόι στο παραπέντε, το δείπνο οργανωμένο πλήρως σε στάδια και χρονικά, η custard για το γλυκό φτιαγμένη, το τραπέζι έτοιμο στρωμένο και με ντεκόρ. Το παντεσπανικό team, σε κέφια και απαρτία, φιλοξενείται συχνά τελευταία στην κουζίνα του Greekadman, η οποία δεν είναι μεγάλη αλλά κατά το ‘όλοι οι καλοί χωράμε’ δημιουργεί τον πιο ευχάριστο παρ’ ολίγο συνωστισμό και σε φάση προετοιμασίας φαγητού, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι πρέπει να κινηθείς με την ίδια συντονισμένη ακρίβεια που θα απαιτούσε και μια κουζίνα εστιατορίου. ‘Οπερ, πέραν της αυτονόητης συνέργειας, θα πρέπει να αποφεύγεις τα σκουντήγματα, ειδικά αν κάποιος κρατάει καυτό ταψί ή κουζινομάχαιρο και πρώτιστα να παραμένεις επαρκώς συγκεντρωμένος στο μαγειρικό δρώμενο, ώστε να μην καεί για παράδειγμα η σάλτσα, κι ας σούρχεται να διπλωθείς στα δύο απ’ το γέλιο. Σε τέτοια φάση και με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα, όπως λένε και οι σχεδόν εμπνευσμένες αφηγήσεις, πάνω στο cheers των απεριτίβο και την γουλιά που ακολουθεί, το ομαδικό ασυνείδητο αντιλαμβάνεται πως μέσα στη χαρά του και τη φασαριόζικη δημιουργικότητα, ξέχασε το ορεκτικό (ω ναι, συμβαίνει και σ’ εμάς, ουδείς αλάθητος): αυτές οι δύο ή τρεις ή τέσσερις μπουκιές, που κρίνονται εκ των ουκ άνευ για το καλοσώρισμα και παίζουν την εισαγωγή σε οποιοδήποτε (απλό ή σύνθετο) μενού, φτιαγμένο με αγάπη και φροντίδα, δεν είχαν γίνει.