«Αλίκη μου ησύχασε. Εγώ τώρα θα κάτσω εδώ δίπλα σου και θα σου κρατάω το χεράκι σου. Και θα σου αλλάζω τις κομπρέσες στο μέτωπο, γιατί θα είσαι συνέχεια ιδρωμένη. Κοριτσάκι μου, θα σου ψιθυρίσω. Γλυκό μου κορίτσι. Και τα ποδαράκια σου θα είναι ζεστά. Και τα μαλλιά σου θα λάμπουν όπως δεν έλαμπαν ποτέ. Και θα μου λες, Ζωή, δεν θέλω να πεθάνω. Με άφησες όμως να αναρωτιέμαι, κοριτσάκι μου: άξιζαν τελικά όλες αυτές οι μάχες για την πρώτη θέση; Άξιζε αυτό το ρήμαγμα για τον πρωταθλητισμό; Πριν έρθω , πέρασα αναγκαστικά μέσα από το στρατόπεδο των δημοσιογράφων. Έχουν κατασκηνώσει στην είσοδο. Πίνουν τους καφέδες με τα κιλά για να κρατηθούν όρθιοι. (…)

Το ξέρεις πως είσαι Εθνική και πως κανείς δεν δικαιούται αποκλειστικές παρτίδες μαζί σου. Τώρα που σου χαϊδεύω το μέτωπο ξέρεις τι σκέφτομαι; Πως θέλω να πεθάνω ήσυχα, Αλίκή. Ούτε επικήδεια φλας, ούτε μετά θάνατον ύμνους, ούτε χειροκροτήματα, ούτε ετεροχρονισμένες φιλίες από ανθρώπους που όσο ζούσα, ξέρεις, ούτε να τους χ*σω».