Η Καίτη Γαρμπή μένει σπίτι μαζί με την οικογένεια της και φροντίζει να περνάει εποικοδομητικά το χρόνο της. Η τραγουδίστρια μοιράζεται συχνά live στο instagram και στο facebook αλλά αυτή τη φορά θέλησε να μοιραστεί τις σκέψεις της έχοντας μία νοσταλγική διάθεση.

Η Καίτη Γαρμπή θυμήθηκε τις ανέμελες όμορφες ημέρες του παρελθόντος και έγραψε ένα υπέροχο κείμενο για τη μητέρα της.

Συγκεκριμένα έγραψε:

«Ώρα 12 π.μ. Ο Διονύσης στο γραφείο του ετοιμάζει το επόμενο λάιβ μας (αλήθεια τον θαυμάζω! Πού βρίσκει την έμπνευση και το κουράγιο γι' αυτό, μια μέρα μετά το χτεσινό μας λάιβ;;;)

Το παιδί στο δωμάτιό του διασκευάζει στο πιάνο ένα παλιό τραγούδι του πατέρα του. Κι εγώ στο σαλόνι του σπιτιού με την τηλεόραση να παίζει χωρίς ήχο σκαλίζω τη βιβλιοθήκη και βλέπω σ' ένα ράφι στη γωνία το αλφαβητάρι της Α' δημοτικού.

Το ξεφυλλίζω, κοιτάζω τις εικόνες και θυμάμαι απ' έξω κάθε σελίδα με το κείμενο και τη ζωγραφιά της. Σταματάω στις σελίδες 46-47 και θυμάμαι πως ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό όταν ήρθε η μάνα μου εκεί που διάβαζα και μου είπε γλυκά αλλά σταθερά πως από σήμερα πρέπει να σταματήσω να γράφω με το αριστερό χέρι και να ξεκινήσω να γράφω με το δεξί.

(Τι κρίμα! 50 χρόνια πέρασαν από τότε κι εγώ συνεχίζω να κάνω τα πάντα με το αριστερό, εκτός από το να γράφω και να κάνω το σταυρό μου).

Υπέροχα παιδικά χρόνια. Ξένοιαστα, ευτυχισμένα, προστατευμένα. Θεέ μου πόσες φορές νιώθω την ανάγκη να είμαι αυτό το παιδί... Να χωθώ στην αγκαλιά της μάνας μου να κρυφτώ, να ξεχάσω τις έννοιες, τις ευθύνες, το φόβο για το αύριο...

Έχουν αντιστραφεί πλέον οι ρόλοι. Τώρα οι δυνατοί είμαστε εμείς τα παιδιά που πρέπει εμείς να πάρουμε αγκαλιά τους γονείς μας, να κοιτάξουμε μέσα στα γεμάτα ανησυχία μάτια τους και με σιγουριά και πίστη να τους καθησυχάσουμε πως όλα θα πάνε καλά κι ας τρέμουμε μέσα μας γιατί ξέρουμε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα εκεί έξω.

Όμως δεν μπορούμε να τους πάρουμε αγκαλιά, δεν πρέπει ούτε να τους αγγίζουμε γιατί τους αγαπάμε πολύ και γι' αυτό πρέπει να τους κοιτάμε και να τους μιλάμε από μακριά με μάσκα και αντισηπτικό στα χέρια... Μα τι μ' έπιασε νυχτιάτικα................................................. Καληνύχτα! Καλό ξημέρωμα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Ώρα 12πμ. Ο Διονύσης στο γραφείο του ετοιμάζει το επόμενο λάιβ μας.(αλήθεια τον θαυμάζω! Πού βρίσκει την έμπνευση και το κουράγιο γι αυτό, μια μέρα μετά το χτεσινό μας λάιβ;;;) Το παιδί στο δωμάτιο του διασκευάζει στο πιάνο ένα παλιό τραγούδι του πατέρα του. Κι εγώ στο σαλόνι του σπιτιού με την τηλεόραση να παίζει χωρίς ήχο σκαλίζω τη βιβλιοθήκη και βλέπω σ ένα ράφι στη γωνία το αλφαβητάρι της Α δημοτικού. Το ξεφυλλίζω, κοιτάζω τις εικόνες και θυμάμαι απέξω κάθε σελίδα με το κείμενο και τη ζωγραφιά της. Σταματάω στις σελίδες 46-47 και θυμάμαι πως ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό όταν ήρθε η μάνα μου εκεί που διάβαζα αυτές τις δύο σελίδες και μου είπε γλυκά αλλά σταθερά πως από σήμερα πρέπει να σταματήσω να γράφω με το αριστερό χέρι και να ξεκινήσω να γράφω με το δεξί.(Τι κρίμα! 50 χρόνια πέρασαν απο τότε κι εγώ συνεχίζω να κάνω τα πάντα με το αριστερό, εκτός από το να γράφω και να κάνω το σταυρό μου) Υπέροχα παιδικά χρόνια! Ξένοιαστα, ευτυχισμένα, προστατευμένα. Θεέ μου πόσες φορές νιώθω την ανάγκη να είμαι αυτό το παιδί... Να χωθώ στην αγκαλιά της μάνας μου να κρυφτώ, να ξεχάσω τις έννοιες, τις ευθύνες, το φόβο για το αύριο... Έχουν αντιστραφεί πλέον οι ρόλοι. Τώρα οι δυνατοί είμαστε εμείς τα παιδιά που πρέπει εμείς να πάρουμε αγκαλιά τους γονείς μας, να κοιτάξουμε μέσα στα γεμάτα ανησυχία μάτια τους και με σιγουριά και πίστη να τους καθησυχάσουμε πως όλα θα πάνε καλά κι ας τρέμουμε μέσα μας γιατί ξέρουμε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα εκεί έξω. Όμως δεν μπορούμε να τους πάρουμε αγκαλιά, δεν πρέπει ούτε να τους αγγίζουμε γιατί τους αγαπάμε πολύ και γι αυτό πρέπει να τους κοιτάμε και να τους μιλάμε από μακριά με μάσκα και αντισηπτικό στα χέρια... Μα τι μ έπιασε νυχτιάτικα; .............................................. Καληνύχτα! Καλό ξημέρωμα💫

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Kaiti! (@kaitigarbi) στις 4 Απρ, 2020 στις 3:11 μμ PDT