Από τη ΜΑΡΩ ΚΑΝΕΛΛΑΚΗ

Ένας πραγματικός θεατρίνος, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, μιλάει στο ΛΟΙΠΟΝ και αποκαλύπτει σημαντικά γεγονότα της καριέρας του. Ο ηθοποιός που υπηρετεί το θεατρικό σανίδι εδώ και 44 χρόνια μιλάει για την καλή του νεράιδα, τις δυσκολίες της δουλειάς αλλά και για πολλά γεγονότα-σταθμούς στη ζωή του.

Πόσα χρόνια είστε στο επάγγελμα;

«Αυτόν το μήνα κλείνω τα 44».

Tι να σας ευχηθώ; Να τα χιλιάσετε, να τα εκατοστίσετε;

«(Γέλια.) Να τα περάσω καλά, όπως πέρασα και τα 44. Aυτό να μου εύχεστε».

Έχετε τελειώσει την Αγγλική Φιλολογία, έτσι δεν είναι;

«Όχι, δεν την έχω τελειώσει, δεν πήρα ποτέ πτυχίο, δεν είχα ποτέ την ανάγκη για πτυχία και επιβραβεύσεις. Η μόνη ανάγκη που έχω είναι οι... ανάγκες μου και όταν αισθάνομαι ότι αυτές έχουν ικανοποιηθεί. Τα πτυχία είναι καλά για τα ντουβάρια. Το πρόβλημα είναι να μην είσαι ντουβάρι εσύ. Αν η δουλειά του θεατρίνου ήταν πιο βολική, ίσως να είχα πάρει και το πτυχίο μου».

Τι εννοείτε πιο βολική;

«Από τα ωράριά της, τις απαιτήσεις της. Εγώ από την ώρα που μπήκα στο θέατρο έκανα ό,τι μπορεί να κάνει ένας θεατρίνος: θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, νυχτερινό κέντρο, διαφήμιση. Να σου θυμίσω ότι έχω πλασάρει τα καινούργια μοντέλα της Fiat στη Βιέννη. Δεν περίσσευαν ώρες να πάρω και πτυχίο».

Είστε από τους ηθοποιούς που θέλετε να περάσετε μέχρι το τέλος τη ζωή σας στο σανίδι;

«Είμαι από τους ανθρώπους που θα ήθελα να πεθάνω στο σανίδι, αλλά ας είναι και απόψε, ας είναι και αύριο. Θα φύγω όταν θα αισθανθώ ότι δεν μπορώ να δίνω το 101% των δυνατοτήτων μου».

Υπάρχουν πισώπλατα μαχαιρώματα στη δουλειά του ηθοποιού;

«Υπάρχουν, αλλά δεν είναι σπουδαία. Έχουν συμβεί και σ’ εμένα κάποιες φορές. Έχω πιάσει επιχειρηματία να λέει στο συγγραφέα να μου σβήσει αστεία σε ένα επιθεωρησιακό νούμερο».

Πώς το αντιμετωπίσατε;

«Αν θέλει κάποιος να μου κάνει κακό, τον συμβουλεύω να με πάρει με πολλή αγάπη. Αν καταλάβω ότι θέλει να μου κάνει κακό κάποιος, δεν υπάρχει δρόμος να με αντιμετωπίσει. Βγήκα και είπα ό,τι ήθελα στη σκηνή. Δεν μπορεί να με σταματήσει κανείς, ούτε εμένα αλλά ούτε και κανέναν άλλο. Γενικά, το δίκιο δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς».

Είχατε παίξει θέατρο ενώ ήσασταν άρρωστος;

«Έχω παίξει με καθετήρα σε παράσταση. Ήταν το προπερασμένο καλοκαίρι και το 1997. Είχα πρόβλημα υγείας. Το σανίδι είναι δύσκολο πράγμα. Και υγιής να είσαι, είναι δύσκολο. Όλοι οι μεγάλοι του θεάτρου, τα στηρίγματα του θεάτρου, οι άνθρωποι που για 30, 40 ακόμα και 50 χρόνια στηρίζουν το θέατρο, έχουμε κηδέψει τους γονείς μας και παίξαμε το ίδιο βράδυ. Εγώ μάλιστα συνέπεσε να κάνω δύο παραστάσεις μετά την κηδεία της μάνας μου και δύο μετά την κηδεία του πατέρα μου. Το θέατρο είναι για αφοσιωμένους ανθρώπους».

Η αφοσίωση στο θέατρο σας έχει στερήσει το χρόνο από την οικογένειά σας;

«Φυσικά. Όταν εγώ έφευγα το πρωί στις 7 και επέστρεφα στις 4 το άλλο πρωί, το ωράριο αυτό δεν μου επέτρεπε να βρίσκομαι στο σπίτι. Δεν θυμάμαι Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά να βρέθηκα σπίτι μου. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά ο γιος μου ήπιε ένα μπουκάλι νέφτι κι εγώ ήμουν στη σκηνή. Πήγε στο Νοσοκομείο Παίδων κι εγώ έπαιζα. Είναι η δουλειά μου».

Η σύζυγός σας, η Αλίκη, ήταν το στήριγμα της οικογένειας;

«Σωστά, είναι το στήριγμα της οικογένειας. H κόρη μου, η Έλλη, όπως η Λαμπέτη, είναι μια ευτυχής συγκυρία, γιατί έτσι έλεγαν την πεθερά μου, είναι ψυχολόγος και ο γιος μου, ο Γιάννης, οικονομολόγος-ελεγκτής και μέλος του συνδικάτου του Ηνωμένου Βασιλείου».

Ποιος σας έκανε τα περισσότερα παράπονα;

«Η Έλλη. Ήταν έτσι ο χαρακτήρας της».

Νιώθετε τύψεις;

«Kαθόλου. Αν ο πατέρας ή η μητέρα πρέπει να δουλέψει, θα λείπει από το σπίτι. Θα μπορούσα να τους πω "πηγαίνετε στο δημόσιο σχολείο και αν περάσετε στο πανεπιστήμιο, καλώς", για να ήμουν περισσότερες ώρες στο σπίτι. Εγώ δεν είχα κανέναν όταν παράτησα τα πάντα και ήρθα στην Αθήνα και πεινούσα. Δεν ήξερα κανέναν από το θέατρο».

Πώς είναι να έχετε ως κοινό την οικογένειά σας;

«Aυτό το έχω συνηθίσει. Στο μυαλό μου είναι το κοινό και λιγότερο η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Μου θύμισες τώρα σε μία παράσταση στην Επίδαυρο, στους "Όρνιθες", που έπαιζε η κόρη του Γιώργου και της Άννας Νταλάρα, και μου λέει ο Γιώργος: "Βρε Βασίλη, το φανταζόμασταν να είμαστε εμείς από κάτω και να είναι αυτά από πάνω;». (Γέλια.)

Ποιο είναι το χόμπι σας;

«Nα διαβάζω Ιστορία».

Σκέφτεστε να γράψετε βιβλίο;

«Έχω ξεκινήσει να το γράφω και το σκίζω. Έχω κάτι στο μυαλό μου να γράψω. Πώς ήταν την εποχή του 1950, του ’60, του ’70. Ίσως η παγίδα μιας καριέρας όπως η δικιά μου, να τους περάσω την ατμόσφαιρα και τις κοινωνικές συνθήκες. Πώς σκέφτονταν οι άνθρωποι, πώς ήταν η αναζήτηση δουλειάς, πώς ήταν η πείνα».

Τι φοβάστε;

«Mην τυχόν άνθρωποι που αγαπώ πεθάνουν πριν από εμένα. Θέλω να πηγαίνουμε με τη σειρά μας. Για το μόνο λόγο που θέλω να χαστουκίσω το Χάρο είναι μόνο γι’ αυτό. Όταν παίρνει ανθρώπους έξω από τη σειρά τους. Θέλω να τον πλακώσω στις κλοτσιές!».

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως ηθοποιό;

«Eίμαι ηθοποιός της κωμωδίας αποκλειστικά. Δεν ξέρω αν είμαι κωμικός ηθοποιός».

Τι είναι το γέλιο για σας;

«Υγεία».

Όταν παίζετε και βλέπετε το κοινό να γελάει, πώς νιώθετε;

«Ότι τους αγαπώ πολύ».

Υπάρχουν ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί;

«Ασφαλώς και υπάρχουν, απλώς όσοι καταλάβουν πόσο μεγάλη παγίδα είναι η τηλεόραση θα γλιτώσουν. Τους άλλους θα τους μασήσει το γυαλί».

Τι θα κάνετε το χειμώνα;

«Θα κάνω επιθεώρηση σε όλη την Ελλάδα με τον Στάθη Ψάλτη».

Τι έχετε στερηθεί στη ζωή σας;

«Να πάω διακοπές με τα παιδιά μου. Να περάσω τρεις μήνες χωρίς να έχω υποχρεώσεις και να κάνω ταξίδια».

Ποιο είναι το δικό σας μότο;

«Αρνούμαι να μην προσπαθήσω».

Δυσκολίες στη δουλειά αντιμετωπίσατε;

«Βέβαια, πολλές».

Είχατε σκεφτεί να τα παρατήσετε;

«Mία φορά μόνο. Αλλά πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε μία εβδομάδα. Έτσι, όταν βρέθηκα κάποια στιγμή να με υπονομεύουν, τα έχασα, με έπιασε παράπονο και δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω. Ενώ ξέρω να αντιμετωπίζω τη ζωή πολύ καλά, γιατί με εκπαίδευσε ο πατέρας μου από 8 χρόνων, δεν με είχε εκπαιδεύσει κανένας στο θέατρο. Ευτυχώς, ήταν η γυναίκα μου και ο Γιώργος ο Μιχαλακόπουλος κι έτσι σε μια εβδομάδα με ταχύρρυθμη εκπαίδευση το πέρασα κι αυτό. Πλέον δεν καταλαβαίνω τίποτα».

Ποιος σας άνοιξε την πόρτα;

«Μια συμμαθήτριά μου, που με πήγε στη σχολή του Μιχαηλίδη, και η Έλλη Λαμπέτη, που με πήρε από το χέρι με δικό της ρίσκο και δική της επιμονή. Ήταν σαν να είχα το ραβδάκι της καλής νεράιδας στο κεφάλι μου. Από τότε γέμισα αστράκια γύρω γύρω».

Ποιες συνεργασίες σας δεν θέλετε να θυμάστε;

«Tηλεοπτικές δεν θέλω να θυμάμαι, αλλά όλα δικά μου είναι, και τα καλά και τα κακά. Στο θέατρο δεν έχω να λυπηθώ για τίποτα, ήταν συνειδητές συνεργασίες».