«Κάθε πρωί ξυπνάω και αγωνιώ, κοιτώ τα νούμερα λεπτό προς λεπτό, γιατί είναι κάτι καινούριο και θέλω πολύ να πετύχει. Δεν ήρθαμε στο κανάλι για να κάνουμε αρπαχτή και να φύγουμε.

Ήρθαμε για να γίνουμε εθισμός στον τηλεθεατή, αγαπημένη συνήθεια, σε μια ζώνη όπου στο κανάλι είχαν συνηθίσει να βλέπουν κάτι που ακόμα και στις επαναλήψεις έκανε νούμερα: το “Κωνσταντίνου & Ελένης”… Οπότε μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί… μαραθώνιο, δεν είναι αγώνας μικρής απόστασης.

Έπειτα, αν δεν κάνεις αρπαχτή, πρέπει να αναγνωρίζεις πως πρώτα πας σιγά σιγά προς τα πάνω και μετά απολαμβάνεις τη θέα και όχι το αντίθετο. Δεν στρογγυλοκάθεσαι δηλαδή για να απολαύσεις προνόμια και μετά προσπαθείς να κερδίσεις τον σεβασμό του θεατή.

Ο θεατής εξάλλου δεν ψαρώνει πια… Δεν τον κοροϊδεύεις, είναι β’ γενιάς και δεν κάνει όπως παλιά. Παλιά έμπαινε, π.χ., μια Κορομηλά σε ένα εστιατόριο και όλοι το συζητούσαν την άλλη μέρα. Τώρα κάτι τέτοιο συμβαίνει για ελάχιστους. Αν μπει, ας πούμε, ο Ουγγαρέζος, αλήθεια τώρα, ποιος σκοτίστηκε;»