The Burger project, Ματούλα Ζαμάνη, Koutsomoura orchestra, Word of mouth, Χ ΜΕΝ σουπερήρωες παρέα με τον Iron Man. Χώρος μάζωξης: Fuzz. Όλα αυτά μαζί συντελούν στη happy feet κατάσταση, στο χορό σαν να μην υπάρχει η αυριανή μέρα και σε μία ευφορία που προκαλείται μόνο από μουσικές και φυσικές αιτίες. Δεν είναι μόνο μια συναυλία, ούτε μόνο ένα πάρτυ, ούτε ένα πανηγύρι, ούτε ένα εναλλακτικό σόου . Αυτός ο καρτουνίστικος σουρεαλισμός έχει πάρει τα καλύτερα στοιχεία από όλα αυτά και απλά δεν ξέρεις από πού θα σου ρθει.

Ασύλληπτα κουστούμια και σκηνικά όπου μέχρι και τα Muppets είναι ξαπλωμένα στα μικρόφωνα, από το πρώτο λεπτό έχεις σκάσει στα γέλια με την υποδοχή του υποτιθέμενου Fidel Castro και καταλαβαίνεις πως ό,τι και να γίνει δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις καλά. Οι Burger project δεν κάνουν διασκευές όπως τις περιμένεις, προσαρμόζοντας τα κομμάτια σ ένα μουσικό είδος αλλά θ’ ακούσεις από jazz μέχρι reggae και ska με όλα τα μέλη της μπάντας να έχουν ο καθένας την τρέλα του. Ειδικά ο τραγουδιστής με τον keyboards guy που κρατάνε το ζουρλομανδικό λάβαρο.

Στο Fuzz προ(σ)κάλεσαν τους Word of mouth- το τρίο από τη Μελβούρνη γι’ αυτούς- δηλαδή σε μετάφραση τους δύο beat boxers El pap chico και Bitman, που όσες φορές και να τους δεις πάντα θα σου παγώνουν τα υπόλοιπα γύρω σου και θα σε κολλάνε πάνω τους. Για την ακρίβεια στα λαρύγγια τους. Dubstep και house φωνητικά πειράματα, Ping pong και για κορύφωση τη μάχη με τους Wolverine, Cyclops, Storm και τον Ironman, οι οποίοι ξαφνικά κατέλαβαν στη σκηνή και τους περικύκλωσαν απειλητικά. Oh yeah.

Κι εκεί που νόμιζες ότι τα είδες όλα, μπουκάρει η Ματούλα Ζαμάνη βαμμένη από πάνω μέχρι κάτω με χρυσό body painting, μ ένα επιβλητικό κουστούμι τύπου Κλεοπάτρας, το μαλλί κόνος και για συνοδό τον δούλο της. Όλα αυτά για λίγο αφού μετά από λίγο έμεινε απλά μ’ ένα μαύρο babydoll. "Έφερε" μεταξύ άλλων τη Τσιγγάνα και το Μαχαραγιά της για τσάρκα πέρα στο μπαξέ τσιφλίκι πειραγμένα από τους Burger κάνοντας ένα άλλο live μέσα στο κύριο live και κράτησε τη σκηνή για πάρτυ της προκαλώντας μία σχετική υστερία.

Εννοείται όλοι αυτοί προς το τέλος ενώθηκαν και γέμισαν όλη τη σκηνή χωρίς να ξέρεις ποιον να πρωτοκοιτάξεις. Για δύο ώρες γελούσες και χόρευες με τους διπλανούς να κάνουν τα ίδια χωρίς να υπάρχει συναίσθηση του χρόνου αφού οι μεταμφιεσμένοι που έχεις μπροστά σου σε μετέφεραν σ ένα παράλληλο ωραιότερο σύμπαν. Take our breath away..

Κείμενο-φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου