Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και ο Δημήτρης Λιγνάδης, πρωταγωνιστούν στο αριστούργημα του Πίτερ Σάφερ «Αmadeus» (η κινηματογραφική εκδοχή του οποίου έχει αποσπάσει 8 Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία και αυτό της Καλύτερης ταινίας), ερμηνεύοντας αντίστοιχα τους ρόλους του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και του Αντόνιο Σαλιέρι.

Δύο άνθρωποι της Τέχνης, δύο κόσμοι της μουσικής "συμβιώνουν" επί σκηνής. Μότσαρτ και Σαλιέρι. Ο πρώτος αυθόρμητος, με μία αυθεντική παιδικότητα και τρομερό πηγαίο ταλέντο στη μουσική, ο δεύτερος φιλόπονος και άκρατα φιλόδοξος, τα βάζει με το Θεό και ραδιουργεί πίσω από την πλάτη του νεαρού Μότσαρτ προκειμένου να τον αφανίσει από το μουσικό τοπίο της περιόδου. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και μετατρέπεται σε πραγματική καταστροφή.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη είναι σχεδόν αόρατη, ρηχή αναλογικά με το υπόβαθρο του έργου, αλλά και πλήρως αναμενόμενη (εξαίρεση αποτελεί μία -κατά τη γνώμη μας άστοχη- σύνδεση με τη σύγχρονη εποχή, όταν στους "Γάμους Του Φίγκαρο" είδαμε στο δεσπόζoν video wall σκηνές από τη φύση και από κινηματογραφικές ταινίες, ενώ ένα τσούρμο νεαρών παιδιών έσπευσαν να μας αγκαλιάσουν). Παρά τα όποια σκηνοθετικά κενά, ο Δημήτρης Λιγνάδης απέδωσε το χαρακτήρα του Σαλιέρι με στιβαρότητα και πλήρη επαγγελματισμό, χαρίζοντάς μας μία αξιοπρεπή ερμηνεία.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός ομολογουμένως δύσκολου ρόλου. Ερμήνευσε τη μοναδική προσωπικότητα του Μότσαρτ σα μία κενή καρικατούρα, χωρίς να προσδώσει σ΄αυτήν τίποτα το μυστηριώδες. Αντιθέτως, «κατάφερε» να καταστήσει αυτιστική τη φιγουρα του μεγάλου κλασικού συνθέτη, έχοντας "όπλο" ένα μόνιμο εκνευριστικό χαχανητό (που συναντούμε και στην ομώνυμη κινηματογραφική επιτυχία σε πλήρη όμως ισορροπία) και περίσσιες σπασμωδικές κινήσεις (αποκορύφωμα η σκηνή που ο ίδιος δραματοποιεί ημίγυμνος τον Μαγικό Αυλό).
Η Δανάη Σκιάδη δεν προσέδωσε τίποτα απολύτως στο χαρακτήρα της γυναίκας του Μότσαρτ. Αχρωμη, έφερε εις πέρας με διαδικαστικές κινήσεις το ρόλο της, χωρίς να καταφέρει να συγκινήσει.

Τέλος, μας απογοήτευσε η σκηνική προσέγγιση της παράστασης, καθώς τα πάντα δημιουργούσε και… μεταμόρφωνε ένα τεράστιο video wall στο βάθος της σκηνής. Εκεί είδαμε να απεικονίζεται η βιβλιοθήκη του παλατιού και κάποια άλλα από τα δωμάτιά του, εικόνα που μας ξένισε και μας έβγαλε τελείως από το βιενέζικο κλασικιστικό κλίμα της παράστασης. Στα πλην της παράστασης το ηλεκτρικό πιάνο στην άκρη της σκηνής, γεγονός αδιανόητο για μία παράσταση στην οποία δεσπόζει η κλασική μουσική, καθώς και οι κούκλες/φιγούρες του εξώστη.

Ως εκ τούτου, το αριστούργημα του Σάφερ δεν αναδείχθηκε, ενώ τα καίρια ερωτήματα του έργου τέθηκαν μεν... πέρασαν δε χωρίς να μας αγγίξουν ιδιαίτερα. Παράλληλα, δεν υπήρχε καμία ισορροπία, αλλά και καμία χημεία ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες του έργου (Σαλιέρι και Μότσαρτ), καθώς ο Λιγνάδης κράτησε ουσιαστικά όλη την παράσταση στους ώμους του και με τη δυναμική που τον διακρίνει, αποδυνάμωσε πλήρως τον -ούτως ή άλλως- "λίγο" Παπακαλιάτη.

ΙΝFO:
Πρωταγωνιστούν:
Δημήτρης Λιγνάδης: Αντόνιο Σαλιέρι
Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ
Δανάη Σκιάδη:Κονστάνζ Βέμπερ
Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Μιχάλης Γκίνος, Αντώνης Δημητροκάλης, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Νίκος Σταυρακούδης, Γιάννης Φίλιας, Μενέλαος Χαζαράκης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Διασκευή –Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
Σκηνικά –Κουστούμια: Εύα Νάθενα

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Wolfgang Amadeus Mozart
Επιμέλεια Κίνησης – Χορογραφίες: Λία Τσολάκη
Video Art:Graal
Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Άκης Γουρζουλίδης
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπουρνιάς

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]