Η αλήθεια είναι ότι αποστρεφόμουν τα Ζουζούνια. Με το που τα πετύχαινα στην τηλεόραση άλλαζα κανάλι, καθώς εκνευριζόμουν να βλέπω μικρά παιδάκια ντυμένα μεγαλίστικα να τραγουδούν τον Χαραλάμπη, την Τράτα μας την κουρελού και τα Καβουράκια. Όλα ωστόσο άλλαξαν όταν απέκτησα και εγώ παιδάκι. Τότε συνειδητοποίησα ότι τα Ζουζούνια έχουν κάτι που κάνει ακόμη και τα βρέφη να αντιδρούν ευχάριστα. Είναι ο ρυθμός; Είναι οι ζωηρές αυτές παιδικές φωνούλες;
Γι΄αυτό και έκανα την... υπέρβαση και πήγα στο Ακαντού. Συνάδελφοι και φίλοι μιλούσαν για παιδική υπερπαραγωγή που ανεβάζει τα πιτσιρίκια στα καθίσματα και τα λικνίζει στους διαδρόμους του θεάτρου Αλίκη.
Ναι, η παράσταση ήταν κανονική υπερπαραγωγή με άπειρα βαριά σκηνικά να ανεβοκατεβαίνουν και να μπαινοβγαίνουν στη σκηνή, με λαμπερούς φωτισμούς και άφθονα φανταχτερά κοστούμια, που δύσκολα θα δει κάποιος ακόμη και σε παράσταση για ... ενηλίκους. Ένας κεφάτος θίασος με συμπαθείς ερμηνείες και χορευτικές δεξιότητες -προεξάρχοντες σ΄αυτόν ήταν ο Ευθύμης και η Άρτεμις Κοκκιναρά- προσπαθούσε να ξεσηκώσει το νεαρό ακροατήριο και να το παρασύρει στην τρελή μουσική τους περιπέτεια. Και αυτό εν μέρει το πέτυχαν, διότι η πλειοψηφία των μικρών θεατών χόρευε, τραγουδούσε και το κυριότερο χαμογελούσε σε μεγάλα μέρη της παράστασης!
Ωστόσο, η ισχνή πλοκή της ιστορίας, στην οποία προσπάθησαν και χώρεσαν με το στανιό ένα μεγάλο μέρος της ζουζουνοδισκογραφίας, ήταν το μεγάλο μείον της παράστασης. Διότι όλα περιστρέφονταν γύρω από τη χαμένη μπάλα ενός αγοριού, του Ανδρέα, που την είχε ξεχάσει στο νησί που έκανε με τους γονείς του διακοπές. Εκεί διακτινίστηκε με μαγικό τρόπο με τη νονά του, την Ακαντού (Άρτεμις Κοκκιναρά) και η μεγάλη αναζήτησή ξεκίνησε. Και που δεν έψαξαν: Στην Τράτα την Κουρελού, στην Ταβέρνα του Μανώλη, στο θέατρο της Κικής και της Κοκός, στο Παζάρι με τα ζώα, ακόμη και στα... Βοτσαλάκια. Αυτά και πολλά άλλα μέρη - τραγούδια συνδυασμένα κάποιες φορές έξυπνα και κάποιες τελείως ανέμπνευστα συνιστούν την ιστορία του Ακαντού.
Αποτέλεσμα; Το καβάφειο ηθικό δίδαγμα της παράστασης ότι "σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο σκοπός" - που βγαίνει δια στόματος του μικρού Ανδρέα- δε γίνεται σε καμία περίπτωση αντιληπτό από τα παιδιά, καθώς αυτά έχουν χαθεί προ πολλού στα πολλά ασύνδετα της πλοκής.
Τα Ζουζούνια είναι μία άψογη μουσική παραγωγή, που διασκεδάζει επιφανειακά τα παιδιά, χωρίς να τα ψυχαγωγεί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ούτε μία φορά δεν έχουμε επαναλάβει με τη μικρή μου κόρη – δε το ζήτησε η ίδια- την ιστορία της παράστασης, γιατί πολύ απλά ιστορία δεν υπήρχε.
Να πάτε λοιπόν στα Ζουζούνια για 2 ώρες ξέφρενου χορού, σαν να πηγαίνατε σ ΄ένα παιδικό πάρτι, αλλά μην περιμένετε τίποτα περισσότερο. Η μαγεία αρχίζει και τελειώνει στο θέατρο Αλίκη.
Γεωργία Οικονόμου
