Είναι κάποιες στιγμές που προβληματίζεσαι πως θα φτιάξεις κάτι όπως το θες, τα λεφτά που χρειάζονται, τα απαιτούμενα σκηνικά και πως θα εντυπωσιάσεις την πλατεία από κάτω. Αλλά η κατάσταση στη πόλη που ζεις δεν σε βοηθάει σε τίποτα και οι συγκυρίες είναι κάθε άλλο παρά ευνοϊκές. Όμως εσύ συνεχίζεις να προσπαθείς, μαζεύονται κι άλλοι γύρω σου που έχουν την ίδια επιμονή και διάθεση και it’s showtime.
Φέτος ακούστηκαν πολλές φορές οι κλισεριάδικες φράσεις για το τι θέλει να δει ο κόσμος στο θέατρο σε περίοδο κρίσης και πως ανθούν οι τέχνες όταν η χώρα είναι σε κακή οικονομική κατάσταση. Το ουσιαστικό και πνευματώδες θέατρο πάντα θα είναι στα πάνω του ανεξάρτητα από τις διαθέσεις των μνημονίων και της συμμορίας της Τρόικας και δε χρειάζεται να αναμασάμε καραμέλες εκατό φορές και να βρίσκουμε δικαιολογίες. Απλά το κοινό είναι πλέον πιο υποψιασμένο και ξέρει καλύτερα από κάθε κριτική αν κάτι τον πείθει ή όχι.
Η ομάδα Boy Oh δεν είχε τίποτα με το μέρος της όταν αποφάσισε ν’ ανεβάσει την καινούρια της παράστασης, Woyzeck (δες εδώ φωτογραφίες από τις πρόβες) . Ούτε το budget, ούτε τις στοιχειώδεις πολυτέλειες για να γίνουν πιο εύκολες πολλές διαδικασίες, ούτε την ελπίδα πως το επόμενο πρωί θα σταματήσει όλη η γελοιότητα των 300. Ξεκίνησαν πρόβες, αφιέρωσαν αμέτρητες ώρες μετά τις κανονικές τους δουλειές για τη μετάφραση και την διαμόρφωση του έργου κι έβαλαν κάπως έτσι τις άτυπες ωτοασπίδες τους σ' αυτή την τρομοκρατική μιζέρια.
Φυσικά αυτό φάνηκε αμέσως ακόμα κι αν δεν ήξερες τίποτα απ' αυτά μέχρι να φτάσει η πρεμιέρα στο θέατρο Άρτι. Ουσιαστικά η παράσταση τους γεννήθηκε από το τίποτα. Χωρίς σκηνικά, χωρίς αντικείμενα, η σκηνοθέτις Μαγδαληνή Σαββίδου επιμελήθηκε και τις χορογραφίες βάζοντας τα γυαλιά στους «ειδικούς» του χώρου, φτιάχνοντας μία συγχρονισμένη ομάδα που ξεγυμνώνεται λίγα μέτρα μπροστά σου παίρνοντας όλα τα αμυντικά σου όπλα. Δεν καταπλακώθηκαν από αμερικάνικες πανοπλίες ράγκμπυ και δεν τρελάθηκαν από ψυχωτικούς γιατρούς.
Ο Woyzeck δεν είναι εύκολο έργο, θέλει να περάσει πολύ ώρα για να χωνευτεί ,πολλές φορές σου προκαλεί αμηχανία ο συμβολισμός και η ωμότητα του και παρ όλο που είναι ανολοκλήρωτο μεταφέρει όλα όσα ήθελε να πει ο Georg Büchner. Οι Μαργαρίτα Σταυροπούλου,Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Τάσος Δέδες, Στέφανος Ντρέκος, Ελένη Παργινού, ανέλαβαν να πατήσουν το κουμπί της απογείωσης χωρίς να έχουν απώλειες και τελικά τους χειροκροτάς όλους όχι μόνο για τις συγκροτημένες ερμηνείες τους και το εντυπωσιακό δέσιμο τους. Αλλά γιατί με τις δύο παραστάσεις που έχουν ανεβάσει, ξέρουν ακριβώς τι θέλουν να πουν όταν πατάνε πάνω στη σκηνή και σε ποιο δρόμο θα βρεις τις πατημασιές τους.
Κική Παπαδοπούλου
