Ξεκίνησε από το θέατρο του Νέου Κόσμου, συνέχισε στο 104 και τώρα κλείνει τον κύκλο στο Bob theatre Festival έχοντας μαζέψει μονο καλές κριτικές και με την ανακούφιση των ηρώων του πως "ωραία, έδεσε το γλυκό". Εκεί στην ομάδα Ubuntu σκέφτηκαν, έγραψαν, έκοψαν κι έρραψαν τον δικό τους ευφάνταστο Νιου Γουόρλντ έχοντας στις σημειώσεις και στις πηγές έμπνευσης τον Τζορτζ Όργουελ, το φουτουριστικό σύμπαν του 2031 και τις καινούριες συνήθειες του σύγχρονου ανθρώπου που έγινε θύμα του "οπλοστασίου" του και τρέχει ανάμεσα σε όλα να γίνει πρωταθλητής στη ζούμπα και στο instagram.

Ξανάδωσαν σε θεατές πίστη για το θέατρο, γέλασαν, φώναξαν, προβληματίστηκαν κι έφτιαξαν μια κωμωδία που αξίζει πολλά ταξίδια ακόμα. Μεσα σ' αυτούς τους ωραίους και ταλαντούχους κατοίκους αυτού του κόσμου είναι και ο Άρης Λάσκος ο οποίος λίγες ώρες πριν το ανέβασμα της πετυχημένης παράστασης τους στο Bios, μας κάνει δώρο τις παρακάτω γραμμές....

H ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ NIOY ΓΟΥΟΡΛΝΤ
Η σκηνοθέτης μας Ελέανα Τσίχλη είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε ως δραματουργική βάση το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και να κάνουμε το ίδιο ‘παιχνίδι’ με το συγγραφέα: όπως κι εκείνος, έτσι κι εμείς, παρατηρήσαμε την εποχή μας και τις καταστάσεις της, τις φέραμε στα άκρα και τις προβάλαμε στο μέλλον, με στόχο να παρουσιαστεί επί σκηνής η απάντηση στο ερώτημα «Πώς θα ήταν ο κόσμος μας το 2031 αν όλα συνέχιζαν όπως σήμερα; Πώς θα ήταν οι «νέοι» άνθρωποι που θα κατοικούσαν σε αυτόν;».

Πάνω σε αυτό άρχισαν να έρχονται πολλά και διάφορα υλικά: κείμενα των ηθοποιών, άρθρα εφημερίδων, αγγελίες και ειδήσεις, βίντεο από το YouTube, αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, ταινίες, άλλα βιβλία – ο «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος» του Άλντους Χάξλευ (εξ ου και ο τίτλος της παράστασης «ΝΙΟΥ ΓΟΥΟΡΛΝΤ»-, στατιστικές, έρευνες, κ.ά. και πάνω από όλα το –πολύ διαφορετικό στον καθένα - χιούμορ μας! Πάνω σε και με βάση όλα αυτά άρχισαν να γίνονται αυτοσχεδιασμοί, από τους οποίους προέκυψε και το κείμενο της παράστασης, το οποίο κυριολεκτικά «ραβόταν» μέχρι και την πρεμιέρα!

Ουσιαστικά πρόκειται για μία κωμωδία, μια σάτιρα, που όσο κι αν η μορφή της είναι μελλοντολογική, μιλάει βαθιά και αποκλειστικά για το παρόν που ζούμε όλοι μας, διαπερνώντας και καυτηριάζοντας πέντε κατηγορίες: εκπαίδευση, οικογένεια, εργασία, σχέσεις – σεξ, διατροφη – τρόπος ζωής.

O ΡΟΛΟΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ
Οι ρόλοι φτιάχτηκαν, δεδομένου ότι μιλάμε για έργο γραμμένο από τους ηθοποιούς για τις ανάγκες της παράστασης, για να παρουσιάζουν εμφανώς (για σάτιρα πρόκειται άλλωστε, άρα αναγνωρίσιμους τύπους) όλα τα στοιχεία αυτού του «νέου» ανθρώπου, όπως τον φανταστήκαμε.

Εδώ πρέπει να πούμε πως κεντρική θεματική της παράστασής μας είναι ότι διαπιστώσαμε πως ξαφνικά ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθώντας να «προχωρήσει», να λύσει τα όποια θέματά του και να γιατρέψει τις πληγές του, έστησε γύρω του ένα «οπλοστάσιο» από φαινομενικά (και ίσως κυριολεκτικά) δυνατά «όπλα»: Ωμοφαγία, Γιόγκα, χάθα γιόγκα, πιλάτες και ζούμπα, τεχνητή γονιμοποίηση, εξειδίκευση, «πολιτικώς ορθό», μέσα κοινωνικής δικτύωσης, instagram, επιστροφή στο ρετρό, μία αισθητική στα ρούχα.

Όμως δυστυχώς δεν τα χρησιμοποιεί προς όφελός του, γιατί ο τρόπος είναι εξ ολοκλήρου λάθος: Το «λάθος», το «ελάττωμα» του καθενός αντιμετωπίζεται σαν κάτι δαιμονικό, δεν επιλύεται η ρίζα, η αιτία του και αντ’ αυτού χρησιμοποιούνται (μονο)μανιωδώς και με την αίσθηση του trend και του must όλα τα παραπάνω ως υποκατάστατα. Καμία αντιμετώπιση του γιατί έχεις αυτή την όποια εξάρτηση. Υποκατάστατα για τη ζάχαρη, τους υδατάνθρακες, τον καφέ, ηλεκτρονικά τσιγάρα αντί για κανονικά τσιγάρα, sites κοινωνικής δικτύωσης αντί για αληθινή σχέση, τηλεπαιχνίδια για εύρεση εργασίας, «εφεδρεία» αντί για «απόλυση», «νέο ευέλικτο ωράριο» αντί για «περικοπή ωραρίου» .

Αυτό που σκεφτήκαμε λοιπόν ήταν: πώς θα ήταν μια νοικοκυρά του ΝΙΟΥ ΓΟΥΟΡΛΝΤ αν έκανε γιόγκα όλη την ημέρα; Πώς θα κινούταν; Πώς θα μιλούσε; Ένας μαθητής, εφοδιασμένος με τα νέα γυαλιά της GOOGLE που σε βομβαρδίζουν με πληροφορίες για ό,τι βλέπεις, πώς κοιτάει; Πώς μιλάει; Κι αν ο μαθητής είναι έτσι, ο δάσκαλός του πώς θα είναι; Κι αν οι λέξεις χάριν της πολιτικής ορθότητας απαγορεύονταν και αντικαθίσταντο από άλλες;

Πώς θα συνεννοούνταν οι άνθρωποι; Αν απαγορευόταν η λέξη «μητέρα»; «Πατέρας»; «Παιδί»; Κι επειδή όλα αυτά φτιάχτηκαν αυτοσχεδιαστικά, κάθε ρόλος από τους πολλούς που καλείται να παίξει κάθε ηθοποιός στην παράσταση, είναι «διυλισμένος» μέσα από το χιούμορ του και τις αναφορές του. Κι αυτό ήταν το πιο ευχάριστο στη δημιουργία της παράστασης: είχες ένα ζητούμενο – την απόδοση του «προβληματισμού», του θέματος – και πάνω σε ένα πλαίσιο από υλικό (τα άρθρα, τα αποσπάσματα του βιβλίου, κτλ), δημιουργούσες με τη δική σου πνοή έναν «νέο» άνθρωπο, με δική του ανάσα, συμπεριφορά και σκέψη!

TO TAΞΙΔΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ BOB FESTIVAL
Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2012, όταν το πρώτο σχεδίασμα της παράστασης παρουσιάστηκε στα πλαίσια του φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Τα σχόλια και η ανταπόκριση ήταν πολύ θετικές κι έτσι με τη σύμφωνη γνώμη και προτροπή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, παίξαμε την παράστασή μας για 2 μήνες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το χειμώνα του ’13 πια. Λόγω επίσης καλής προσέλευσης, πήραμε παράταση και μεταφερθήκαμε στο θέατρο 104 στο Γκάζι την άνοιξη και τώρα, ο κύκλος κλείνει – ελπίζουμε πανηγυρικά - και πάλι σε ένα φεστιβάλ που γιορτάζει τις νέες ομάδες, με την παράστασή μας στα πλαίσια του Bob Festival 2013.

Αυτή η μονοετής διαδρομή είχε πάνω από όλα χαρά, πάρα πολύ γέλιο μέχρι δακρύων είτε στις πρόβες, είτε στα παρασκήνια, άντε, ακόμα κι επί σκηνής, αλλά το κρύψαμε.., είχε όμως και προβληματισμό: πώς θα πεις όλα αυτά που σε αφορούν, χωρίς να γίνεις δηκτικός, πώς θα κάνεις σάτιρα χωρίς να κάνεις τον «έξυπνο», πώς όλα θα κουμπώσουν; Είχε και άγχος: ως νέοι ηθοποιοί που αναλάβαμε την παραγωγή από μόνοι μας, αναμιχθήκαμε σε όλα τα στάδια από την υποκριτική, έως τη θεώρηση των εισιτηρίων και την αφισοκόλληση στους δρόμους της Αθήνας. Είχε και τσακωμούς και διαφωνίες, άλλωστε τι δεν έχει; Είχε όμως και τη γλυκιά γεύση και την ικανοποίηση μιας χειροτεχνίας: όλα έγινα με τα χέρια μας, με τα δικά μας μέσα και όλη η αποδοχή που λάβαμε αυτόν τον ένα χρόνο, μας κάνει να πιστεύουμε πως «ωραία, το γλυκό που φτιάξαμε πέτυχε!»

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Τι να πρωτοθυμηθείς… Τις δύο δεκαοχτάχρονες κοπέλες που είπαν ότι τους ξαναδώσαμε πίστη για το θέατρο, τα γέλια εκείνου του αγοριού που κάλυπταν τις φωνές μας κι αναγκαζόμασταν να σταματήσουμε μέχρι να ηρεμήσει, την ατάκα φίλου ηθοποιού που μας είδε «παιδιά, ζήλεψα πραγματικά».. Μάλλον όμως κυρίως, εκείνη την κυρία, που όπως μάθαμε αργότερα, είχε κλείσει εισιτήριο μέρες νωρίτερα στην πρώτη σειρά, γιατί είχε πολύ σοβαρό πρόβλημα στην όρασή της και ήθελε έτσι μόνο να «ακούει» την παράσταση.. Θα θυμόμαστε για πολύ καιρό τον τρόπο που μας μίλησε μετά και τον τρόπο που μας έσφιξε τα χέρια!

Επιμέλεια: Κική Παπαδοπούλου