Στο δελτίο τύπου της παράστασης διαβάζουμε: Το έργο "Blasted" της Sarah Kane είναι αυστηρά ακατάλληλο για ηλικίες κάτω των 18 ετών. Επίσης, ως γνωστόν, περιέχει αρκετές σκηνές σεξουαλικής και άλλης βίας, που είναι πιθανόν να προκαλέσουν οδύνη και να ενοχλήσουν. Τέλος, κατά την διάρκεια της παράστασης ακούγονται ήχοι εκρήξεων και υπάρχουν φωτισμοί που δεν ενδείκνυνται σε άτομα με επιληψία.
Αν κάποιος είναι φύσει και θέσει θεατρόφιλος και περίεργος, σίγουρα θα σπεύσει να δει το Blasted στο θέατρο Πορεία. Αφενός μεν γιατί η Σάρα Κέιν είναι πάντα η… Σάρα Κέιν (οι χαρακτηρισμοί στο πρόσωπό της είναι περιττοί), αφετέρου δε γιατί όλα αυτά τα εκ προοιμίου αρνητικά ψήγματα του έργου θα λειτουργήσουν αντίστροφα και θα τον προδιαθέσουν θετικά...ευτυχώς.
Και λέμε ευτυχώς, γιατί ο Δημήτρης Τάρλοου πήρε στα χέρια του ένα τρομερά δύσκολο και από κάθε άποψη βίαιο έργο, του έριξε μία βλοσυρή, αλλά βαθιά διεισδυτική ανάγνωση και το σκηνοθέτησε με ευαισθησία, βγάζοντας από μέσα του μία μοναδική ανθρωπιά και κυρίως την απελπισμένη δίψα των ανθρώπων για αγάπη και συντροφικότητα. Μολονότι, δεν κατάφερε να μας μεταφέρει με την ίδια ευστοχία όλα όσα αναφέρει η Κέιν στο έργο της – ιδιαίτερα στις σκηνές που διαδραματίζονται ανάμεσα στον Ίαν/Καραζήση και τον Στρατιώτη/Αφιολάνο- έδωσε άπλετο χώρο στο να ακουστεί ακέραιος ο λόγος της και έξυπνα μετέφερε τη δράση στο σήμερα (εμπνευσμένη η σύλληψή του να φέρει στην οθόνη του θεάτρου τον πόλεμο της Ουκρανίας*).
Ενδιαφέρον το λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, ιδιαίτερα τη στιγμή που ο πόλεμος εισέβαλε κυριολεκτικά μέσα στο δωμάτιο ξενοδοχείου, όπου διαδραματιζόταν η παράσταση. Τότε το σκηνικό γέμισε ερείπια και ρωγμές...
Ο Ακύλλας Καραζήσης στο ρόλο του Ίαν, επωμίστηκε έναν πραγματικό υποκριτικό άθλο και τον έφερε εις πέρας με μοναδικό επαγγελματισμό, δίνοντας πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας και αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το τεράστιο καλλιτεχνικό του ανάστημα. Ακροβατώντας διαρκώς πάνω στις εύθραυστες ισορροπίες της ψυχοσύνθεσης του ήρωα που υποδύεται, μας έκοψε πραγματικά την ανάσα στις εξάρσεις του και μας συγκίνησε βαθιά ως άλλος τσακισμένος Οιδίποδας, που όντας τυφλός αντικρίζει επιτέλους ωμή την αλήθεια και έρχεται σε επαφή με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Λένα Παπαληγούρα έδωσε μία αρκούντως ικανοποιητική ερμηνεία ως νεαρή Κέητ. Μολονότι κάποιες φορές ήταν κάπως υπερβολική, κατάφερε τελικά να μη λυγίσει υπό το βάρος του δύσκολου αυτού ρόλου.
Ατυχής η επιλογή του Μιχάλη Αφιολάνο στο ρόλο του στρατιώτη, καθώς ο λόγος του – κυρίως στους μακρόσυρτους μονολόγους του- δεν είχε την απαιτούμενη ροή και μας έβγαζε από το κλίμα του έργου.
Να σημειώσουμε η Έρι Κύργια έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με το πρόγραμμα της παράστασης. Σπάνια βλέπουμε σήμερα τέτοια επιμελημένη δουλειά.
Τελικά αξίζει να δείτε την παράσταση αυτή; Η Σάρα Κέιν λαχταρούσε ένα θέατρο, οι θεατές του οποίου να νιώθουν την ίδια ζωντανή αφοσίωση με τους θεατές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μιας ποπ συναυλίας ή ενός live sex show. Δεν ξέρουμε αν η σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Τάρλοου θα σας «κρατήσει» τόσο ζωντανό το ενδιαφέρον επί 100 λεπτά, ωστόσο μπορούμε να σας εγγυηθούμε πως θα σας προβληματίσει και θα σας συγκινήσει παρά τις εξαιρετικά βίαιες σκηνές του.
* Η Κέιν εμπνεύστηκε το έργο από τον πόλεμο της Βοσνίας τη δεκαετία του 1990
Γεωργία Οικονόμου
