Για πολλές γυναίκες ένα σνακ είναι απλώς ένα σνακ! Για άλλες το junk food είναι σχεδόν επιστήμη. Είτε πρόκειται για μυστική απόλαυση είτε για μια επαναστατική πράξη ... ή είναι «ναρκωτικό» ή υποκατάστατο, ένα χορταστικό κομμάτι τούρτα Black Forest μπορεί να επιδέχεται πολλά επίπεδα ερμηνειών. Η σχέση μας με το φαγητό - ή μάλλον πιο σωστά η σχέση μας με την «τροφή» - είναι περίπλοκο ζήτημα ψυχαναλυτικής βαρύτητας. Το οπτικό σχόλιο της ζωγράφου Κιου Λι Πράις (Cue Lee Price), που τοποθετεί γυμνές γυναίκες να «σαβουρώνουν» σοκολάτες, γλυκά, πατατάκια και πιτσίνια στην τουαλέτα και μέσα στην μπανιέρα τους έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Η καλλιτέχνης έρχεται από τη Νέα Υόρκη και από ότι φαίνεται ενδιαφέρεται για τις διατροφικές εμμονές, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται και για τη δική της σχέση με το φαγητό. Στους πίνακές της είναι και ο ζωγράφος και το μοντέλο: «Χρησιμοποιώ το φαγητό σαν μεταφορά... για τους τρόπους που χρησιμοποιούμε για να αποσυρόμαστε από την παρούσα στιγμή». Στους ρεαλιστικούς πίνακές της η Πράις απεικονίζει γυναίκες συνήθως σε πολύ ιδιωτικά περιβάλλοντα, όπως π.χ. την τουαλέτα τους, να τσιμπολογάνε γυμνές βυθισμένες στο νερό της μπανιέρας τους. Η από ψηλά «εναέρια« φωτογράφηση σχετίζεται με μια αίσθηση εξωσωματικής εμπειρίας που θέλει να προσδώσει στα έργα της... Είναι ιδιωτικά περιβάλλοντα, χώροι απομόνωσης, εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του, και μέρη που είναι παράξενο να τρώει κάποιος. Ο ιδιωτικός χώρος υπογραμμίζει την κρυφή φύση της παρορμητικής αυτής συμπεριφοράς ... με μια μικρή υπόνοια ψυχαναλυτικής «ντροπής» και μια απόπειρα να βρει ο πρωταγωνιστής την πραγματική τροφή. Απώτερος στόχος όπως λέει η καλλιτέχνης είναι: «Οι πρωταγωνίστριές μου ψάχνουν "παρηγοριά". Ψάχνουν να ξαναγνωρίσουν τη χαρά... Ψάχνουν τη Γεύση της ζωής». Χρ. Τσατσαράγκου