?Νόμιζα ότι όταν αγαπάς φυτρώνουν τριαντάφυλλα στο χιόνι?. Το «Ραμόνα Τravel/ η γη της καλοσύνης» δεν κάνει μια απλή αναφορά αλλά κρατάει την ουσία της παθιασμένης ιστορίας που έμεινε ανεξίτηλη στα κινηματογραφικά σελουλοιντ και τη συνδέει μ' έναν πάρα πολύ έξυπνο τρόπο και με τη δική του στα όρια των εγχώριων συνόρων.
Οι ήρωες του Γιάννη Σκουρλέτη ζουν αρρωστημένους έρωτες, αθώες αγάπες και αναζητούν τους χαμένους εαυτούς τους σε μία χώρα που έχει χάσει την ταυτότητα της παραπατώντας ανάμεσα σε χλιδάτες πίστες με τσαλαπατημένα γαρύφαλλα και επίπλαστες ευημερίες.
Ένας από τους χώρους στην Πειραιώς 260 μεταμορφώθηκε σ' ένα επαρχιώτικο σπίτι, πετυχαίνοντας αριστοτεχνικά να μεταφέρει την ατμόσφαιρα μιας ξεχασμένης εποχής που έρχεται αντιμέτωπη με τα βίαια και ζωώδη ένστικτα των ανθρώπων που προσπαθούν να κρύψουν το παρελθόν τους ανάμεσα σε ρεμπέτικα και τα διαχρονικά λαϊκά τραγούδια, καπνούς από τσιγάρα και κραυγές απόγνωσης.
Οι πρωταγωνιστές εκμεταλεύονται όλο το χώρο κινούμενοι στα επίπεδα που δημιούργησε ο σκηνοθέτης με τις (νοητές) λεπτές διαχωριστικές γραμμές, οι παραδόσεις που έχουν λησμονηθεί ήταν εμφανείς σε πολλές από τις κουβέντες τους και η χαρακτηριστική θρακιώτικη διάλεκτος τους έδινε μεγαλύτερη έμφαση.
Η ερμηνεία της Λένας Δροσάκη ως αδερφή της Ραμόνας ήταν συγκλονιστική με μία τρομερή δυναμική. Έχει το χάρισμα να σπάει σε κομμάτια και να ανασυντίθεται προκαλώντας μεγάλες κορυφώσεις χωρίς ίχνος υπερβολής και σου τραβούσε την προσοχή ακόμα κι όταν παρέμενε σιωπηλή.
Απέναντι της ο χείμαρρος Καριοφυλλιά Καραμπέτη γεμάτη ένταση, μοναδική εξωστρέφεια και γεμάτη φόρτιση ισορροπούσε άψογα με την εύθραυστη Στέλλα ερμηνεύοντας επίσης μοναδικά όλα τα τραγούδια. Ο Κρις Ραντάνοφ εκμαίευσε από τον χαρακτήρα του όλη την αγριότητα και τα μπρουταλ στοιχεία ενός άνδρα που εισέβαλε στη ζωή και των δύο αδερφών χωρίς να μετανιώνει για τίποτα κι ο πολύ καλός Δημήτρης Μοθωναίος ήταν η ιδανική προσωποποίηση της αθωότητας και του αγοριού που μεγαλώνει προστατευμένο από έναν νοσηρό κόσμο.
Μέσα από τις κατεστραμμένες σχέσεις τους, τις αποκαλύψεις, παρουσιάζεται παράλληλα κι η κατάρρευση μιας ασθενούς χώρας, η οποία προσπάθησε πολύ να αποβάλει τα στερεότυπα και τις παραδόσεις κρύβοντας τα καλά κάτω από ...χαλάκια. Το μόνο αρνητικό της παράστασης είναι πως στα μισά της δεύτερης ώρας θα έπρεπε να είναι πιο σφιχτή η ροή της και να αποφθεχθούν κάποιες φλύαρες στιγμές αλλά στην έξοδο μας άφησε με παραπάνω σκέψεις και τα συναισθήματα βαμμένα με πιο έντονα χρώματα.
Κική Παπαδοπούλου
